بستن راه‌آهن شمال به جنوب برای سومین روز متوالی، یکی از راه‌کارهای کارگران کارخانه هپکوی اراک است تا به بی‌عملی کارگزاران رژیم ایران اعتراض کنند؛ اما وضعیت هپکو هم‌چنان نامشخص است.
نام "هپکو" با تداوم ۴روزهٔ اعتراض کارگران این کارخانه و اقدام آنان برای سومین روز متوالی در مسدود کردن راه‌آهن شمال به جنوب ایران دوباره در صدر خبرهای کارگری جای گرفت.
کارگران کارخانه هپکو در اراک، اعتراض خود را روز ۲۳اردیبهشت با تجمع در محوطه کارخانه و در برابر ساختمان این شرکت آغاز کردند. مسیر تجمع اما در ۲روز بعد به خط راه‌آهن تهران ـ خرمشهر انتقال یافت و باعث مسدود شدن این خط شد. اعتراض آنها متوجه ابهام در وضعیت شغلی‌شان و به‌طور مشخص دریافت نکردن حقوق از ۳ماه پیش تاکنون بود.
اعتراض کارگران هپکو با شعارهایی مثل "امنیت پوشالی، مسئولان توخالی" همراه بود. آنها همچنین پلاکاردهایی در دست داشتند که بر آنها از جمله نوشته شده بود: «هر ۳ماه یک برج حقوق دردی از ما دوا نمی‌کند».
کارخانه‌ای با میزان تولیدات یک کارگاه زیرزمینی!
کارخانه هپکو در اراک در سال ۱۳۵۴ در حوزه تولید و مونتاژ ماشین‌آلات صنعتی آغاز به‌کار کرد. در دوران پس از انقلاب ۱۳۵۷ زیر پوشش دولت قرار گرفت و در سال ۱۳۸۶ به بخش خصوصی واگذار شد.
هپکو اما از اوایل دهه ۹۰ با مشکلات جدی مواجه شد که نتیجه‌اش را از جمله می‌شود در حرکت‌های مکرر اعتراضی کارگران این کارخانه طی سال‌های گذشته دید. دلیل عمده این اعتراضها عدم دریافت حقوق و مشکلات صنفی بوده است.
موضوع مهمتر این‌که کارخانه عملاً تعطیل است و امنیت شغلی کارگران در وضعیت نامعلومی قرار دارد. تولید هپکو که زمانی سالانه ۲۴۰۰دستگاه ماشین‌آلات صنعتی بوده، اینک به ۸دستگاه در سال رسیده است. به‌گفته کارگران این کارخانه، تولید سال ۹۵ هپکو هم ۱۴دستگاه بوده است. شرکتی که زمانی ۲شیفت کار می‌کرد، امروز ۵درصد خط تولیدش هم فعال نیست.
کارگران به خبرگزاری دولتی می‌گویند مدیران کارخانه این دست آن دست می‌کنند تا همین تعداد کارگر هم بازنشسته شوند و کرکره کارخانه را پایین بکشند!... چرا که ۱۱۵هکتار زمین مرغوب کارخانه، آن هم در یکی از بهترین مناطق اراک، چیزی نیست که بشود از خیر! آن گذشت. سرنوشت کارگران و دستگاههایی که لازم نیست به‌کار بیافتد، اهمیتی ندارد! چرا که حاکمیت باید در بازار داخلی جای مناسبی برای ماشین‌آلات بنجل چینی باز کند.
کارگران هپکو
کار هپکو در اصل تولید و مونتاژ ماشین‌آلات راه‌سازی، معدنی و کشاورزی است. اما شرکت‌های دولتی که قبلاً به هپکو سفارش می‌دادند امروز از خارج کشور ماشین‌آلات مورد نیازشان را وارد می‌کنند!
جالب این‌که هنوز وضعیت مدیریتی این شرکت مشخص نیست. اکثر واحدهای تولیدی که در جریان خصوصی‌سازی واگذار شدند، امروز دچار مشکل هستند و واحدهایی که هم نیروی کار متخصص و باتجربه و هم دستگاههای تولید دارند، به این حال و روز افتاده‌اند. مالکان نوکیسه و مدیران دست‌نشانده، شایستگی و سابقه‌ای در این کار نداشتند و چشمشان به زمین‌ها، اموال و دارایی‌های شرکت بود. آنهایی که املاک هپکو را در گوشه و کنار کشور به بهانه دادن حقوق کارگران به دوستان و آشنایان می‌فروشند تا در نهایت زمین خالی از سکنه! و بی‌مانع را بفروشند و به‌دنبال کارخانه دیگری بروند!
توقیف اموال، راه پاک‌کردن زمین کارخانه
به‌گفته کارگران هپکو، برخی از آنان هنوز طلبکار معوقات سال ۹۵ خود هستند. برخی از طلبکاران شرکت نیز به‌علت پرداخت نشدن حقوق بازنشستگی‌شان، رأی توقیف اموال را از دادگاه می‌گیرند و با چنین احکامی اقدام به بردن وسایل کارخانه می‌کنند. بانکها هم (که یا متعلق به سپاه پاسداران هستند یا متعلق به ژنهای خوب و دولت) در اقدامی مشابه اموال کارخانه را تصرف می‌کنند...
به گفته یکی از کارگران: «شرکتی به این عظمت را رها کرده‌اند. این شرکت یتیم شده و هیچ‌کس به فکرش نیست...». اما باید تأکید کرد این کارخانه و دیگر کارخانه‌ها و بنگاه‌ها و مؤسسات اقتصادی که در تیول کارگزاران رژیم قرار گرفته‌اند، تنها به‌دست کارگران و زحمتکشان و هم‌دردان و همراهانشان، از یتیمی و بی‌کسی خارج می‌شود و تنها با همت کارگران شریف، در یک نظام مردمی در راه تولید بیشتر و بهتر و حقوق عادلانه به رشد و شکوفایی می‌رسد.
کارگران هپکو روز پنجشنبه ۷شهریور نیز مقابل ساختمان دادگستری استان تجمع اعتراضی برپا کردند.
حرکت اعتراضی کارگران هپکو ادامه دارد...
