این روزها اگر فضای مجازی را نگاه کرده باشید، متوجه شده‌ايد که کاملاً تحت‌تاثیر انتخابات است. همان‌طور که فضای رسانه‌های رژيم هم تقریباً در خدمت بازی انتخابات حکومتی قرار گرفته‌اند.
البته فضای مجازي و فضای رسانه‌هاي رسمی آخوندها یه يک تفاوت خیلی جدی با همدیگر دارند و آن این‌که:
رسانه‌های حکومتی یعنی رادیو، تلویزیون، روزنامه‌ها و سایت‌ها از هر دو جناح، با وعده‌های انتخاباتی و هزار دروغ و دغل، تلاش می‌کنند که تنور انتخابات راگرم کنند.
در حالی‌که فضای سایبری اساساً در دست مردم است و حرفهای مردم را می‌شود آنجا شنید. به‌ویژه کانال‌های تلگرام و توییتر و فیس‌بوک که می‌شود تقریباً در کنترل مردم است.
این روزها می‌شود گفت تقریباً کمتر حرف نگفته‌ای درباره ماهیت فاشیستی کاندیداها و سابقه‌آنها باقی مانده است. هر کس می‌تواند با یک موبایل، هر راز و هر واقعه‌یا خبری را بلافاصله روی آنتن‌ها بفرستد و این امتیاز خیلی مهمي است که در این دوره در دست مردم است.
در یاد همه هست که در انتخابات 88 و افشای سرکوب قیام آن سال هم، رسانه‌های سایبری نقش خیلی مهمی بر عهده گرفتند.
شاید جالب‌ترین نمونه از اهمیت نقش امکانات سایبری در ایران، مربوط بشود به همان روز سرکوب قیام 88 که رژیم تمام خبرنگاران خارجی را که برای مخابره اخبار به ایران وارد شده بودند، جمع کرد و به‌حالت تقریباً بازداشت در یکی از هتل‌های معروف تهران (برد) و اجازه نداد که (به) (خيابانها) بیایند و از سرکوب مردم، فیلم و خبر تهیه کنند.
یکی از خبرنگاراني که آن روزها برای تهیه خبر و گزارش به ایران آمده بود، (يک) خانم اروپایی بود. وي در گزارش خود نوشت: ”وقتی که مردم ریختن توی خیابونا و در واقع قیام شکل گرفت، بلافاصله مامورای وزارت ارشاد که به‌اصطلاح میزبان ما و همراهمون و مواظب بودند که مردم زیاد با خبرنگاران خارجی تماس نگیرن، همون مامورها ما خبرنگارها رو تحت الحفظ بردن توی هتل محل اقامتمون و در رو رومون بستن و اجازه ندادن از وقایعی که توی خیابونا می‌گذشت، فیلم و خبر تهیه کنیم“.
آن خانم خبرنگار اضافه کرده بود: ” خبرنگاران خبرگزاریا از کشورهای مختلف، همه توی سرسرای هتل نشسته و زانوی غم بغل گرفته بودیم که همین الآن همه سوژه‌های ما توی خیابونا هستن و ما این‌جا دست بسته نشسته‌ایم و هیچ کاری نمی‌تونیم بکنیم. عین همین قضیه رو هم به دفاتر مرکزی خودمون خبر داده بودیم و کلافه و مستاصل، همدیگه رو نگاه می‌کردیم. یه وقت متوجه شدم فیلم شماره (2) قيام روی توییتر خبرهای قیام و سرکوب و درگیریهای خیابونی مردم با پاسدارا و نیروهای لباس‌شخصی رژیم داره منتشر میشه! این همون چیزی بود که ما برای انعکاسش اومده بودیم و حالا بدون حضور ما داشت در ابعاد محدود، روی توییتر و فیس‌بوک منتشر می‌شد. بلافاصله دست به‌کار شدم، همه همکارامو صدا کردم و توییتر رو نشونشون دادم و بعد هم موبایلمو بالا بردم و گفتم: ما همین الآن از این دری که به رومون بستن، خارج شدیم. موبایلاتونو به‌کار بگیرین! “
آن خانم خبرنگار تأکید کرده بود: ”اون شب در پایان چند ساعت کار فشرده و پر سر و صدا و اثربخش، ما موفق شدیم دنیا رو از قیامی که در ایران در جریان بود و از سرکوب و از مقاومت مردم با خبر کنیم.
نزدیک‌های صبح بود که فضا کمی آروم گرفت و تونستیم همگی خسته و کوفته دور هم جمع شیم. همه یه حرف داشتیم: نوشتة شمارة 1 روی فیلم قیام: وارد دنیای جدیدی از ارتباطات و خبررسانی شدیم که با هیچ کلمه‌ای به جز ” انقلاب “ در امر رسانه، قابل بیان نبود! ما لحظه عبور از عصر کهنه ارتباطات به عصر جدید را با چشمای خودمون دیدیم. ما خودمون اولین کسایی بودیم که از تونل زمان عبور کردیم و پا به دوران جدیدی گذاشتیم».
نوشتة شمارة 2 روی فیلم قیام: ستارگان راهنمای ما، اون دخترها و پسرهای جوانی بودن که توی خیابونهای تهران داشتن با موبایل‌هاشون راه رو به ما نشون مي‌دادن و ما رو به جلو هدایت مي‌کردن“.
***
واقعیت این است که امسال نه به اندازه 8سال، بلکه به اندازه دهها سال جلوتر از آن روز هستیم و می‌توانیم پیشاپیش، تاثیرات خیلی بیشتری داشته باشیم. ما امروز دیگر نباید منتظر روز آخر بنشینیم تا دوباره حکومت، بازی خودش را بکند و ما خبرش را به دنیا مخابره کنیم!
باید تحریم انتخابات را تبلیغ کنیم و این را به يک کارزار ملی تبدیل کنیم و بعد هم نتیجه‌اش را با فیلم وتصویر در روز موعود به دنیا نشان بدهیم.
ما باید از امکانی که داریم و قبلاً نداشتیم یا کم داشتیم ـ یعنی امکان سایبری ـ حداکثر استفاده را بکنیم.
باید تلاش کنیم تا تعداد هر چه بیشتری از هموطنانمان را به تحریم تمام‌عیار انتخابات و ضرورت و تاثیر تحريم دعوت کنیم.
این کار ـ تحریم کامل انتخابات ـ ضامن پیروزی ما و شکست رژیم در حوزه‌های خلوت و سوت و کور انتخابات او است.
برای تضمین ارتباطات، باید کانال‌های متعدد سایبری را زودتر به خدمت بگیریم. روی شبکه‌های مختلف برای خودمان و دوستانمان، پاتوق‌های متعدد مشخص کنیم. مبادلة اخبارمان را از قبل روی آن پاتوق‌ها تمرین کنیم تا در هر حالتی، تماسمان را با مردم دنیا و رسانه‌های معتبر بین‌المللی حفظ کنیم. این کار قبل از هر چیزی، ضامن امنیت خودمان است و دست رژیم را در سرکوب گسترده می‌بندد.
البته فضای مجازي و فضای رسانه‌هاي رسمی آخوندها یه يک تفاوت خیلی جدی با همدیگر دارند و آن این‌که:
رسانه‌های حکومتی یعنی رادیو، تلویزیون، روزنامه‌ها و سایت‌ها از هر دو جناح، با وعده‌های انتخاباتی و هزار دروغ و دغل، تلاش می‌کنند که تنور انتخابات راگرم کنند.
در حالی‌که فضای سایبری اساساً در دست مردم است و حرفهای مردم را می‌شود آنجا شنید. به‌ویژه کانال‌های تلگرام و توییتر و فیس‌بوک که می‌شود تقریباً در کنترل مردم است.
این روزها می‌شود گفت تقریباً کمتر حرف نگفته‌ای درباره ماهیت فاشیستی کاندیداها و سابقه‌آنها باقی مانده است. هر کس می‌تواند با یک موبایل، هر راز و هر واقعه‌یا خبری را بلافاصله روی آنتن‌ها بفرستد و این امتیاز خیلی مهمي است که در این دوره در دست مردم است.
در یاد همه هست که در انتخابات 88 و افشای سرکوب قیام آن سال هم، رسانه‌های سایبری نقش خیلی مهمی بر عهده گرفتند.
شاید جالب‌ترین نمونه از اهمیت نقش امکانات سایبری در ایران، مربوط بشود به همان روز سرکوب قیام 88 که رژیم تمام خبرنگاران خارجی را که برای مخابره اخبار به ایران وارد شده بودند، جمع کرد و به‌حالت تقریباً بازداشت در یکی از هتل‌های معروف تهران (برد) و اجازه نداد که (به) (خيابانها) بیایند و از سرکوب مردم، فیلم و خبر تهیه کنند.
یکی از خبرنگاراني که آن روزها برای تهیه خبر و گزارش به ایران آمده بود، (يک) خانم اروپایی بود. وي در گزارش خود نوشت: ”وقتی که مردم ریختن توی خیابونا و در واقع قیام شکل گرفت، بلافاصله مامورای وزارت ارشاد که به‌اصطلاح میزبان ما و همراهمون و مواظب بودند که مردم زیاد با خبرنگاران خارجی تماس نگیرن، همون مامورها ما خبرنگارها رو تحت الحفظ بردن توی هتل محل اقامتمون و در رو رومون بستن و اجازه ندادن از وقایعی که توی خیابونا می‌گذشت، فیلم و خبر تهیه کنیم“.
آن خانم خبرنگار اضافه کرده بود: ” خبرنگاران خبرگزاریا از کشورهای مختلف، همه توی سرسرای هتل نشسته و زانوی غم بغل گرفته بودیم که همین الآن همه سوژه‌های ما توی خیابونا هستن و ما این‌جا دست بسته نشسته‌ایم و هیچ کاری نمی‌تونیم بکنیم. عین همین قضیه رو هم به دفاتر مرکزی خودمون خبر داده بودیم و کلافه و مستاصل، همدیگه رو نگاه می‌کردیم. یه وقت متوجه شدم فیلم شماره (2) قيام روی توییتر خبرهای قیام و سرکوب و درگیریهای خیابونی مردم با پاسدارا و نیروهای لباس‌شخصی رژیم داره منتشر میشه! این همون چیزی بود که ما برای انعکاسش اومده بودیم و حالا بدون حضور ما داشت در ابعاد محدود، روی توییتر و فیس‌بوک منتشر می‌شد. بلافاصله دست به‌کار شدم، همه همکارامو صدا کردم و توییتر رو نشونشون دادم و بعد هم موبایلمو بالا بردم و گفتم: ما همین الآن از این دری که به رومون بستن، خارج شدیم. موبایلاتونو به‌کار بگیرین! “
آن خانم خبرنگار تأکید کرده بود: ”اون شب در پایان چند ساعت کار فشرده و پر سر و صدا و اثربخش، ما موفق شدیم دنیا رو از قیامی که در ایران در جریان بود و از سرکوب و از مقاومت مردم با خبر کنیم.
نزدیک‌های صبح بود که فضا کمی آروم گرفت و تونستیم همگی خسته و کوفته دور هم جمع شیم. همه یه حرف داشتیم: نوشتة شمارة 1 روی فیلم قیام: وارد دنیای جدیدی از ارتباطات و خبررسانی شدیم که با هیچ کلمه‌ای به جز ” انقلاب “ در امر رسانه، قابل بیان نبود! ما لحظه عبور از عصر کهنه ارتباطات به عصر جدید را با چشمای خودمون دیدیم. ما خودمون اولین کسایی بودیم که از تونل زمان عبور کردیم و پا به دوران جدیدی گذاشتیم».
نوشتة شمارة 2 روی فیلم قیام: ستارگان راهنمای ما، اون دخترها و پسرهای جوانی بودن که توی خیابونهای تهران داشتن با موبایل‌هاشون راه رو به ما نشون مي‌دادن و ما رو به جلو هدایت مي‌کردن“.
***
واقعیت این است که امسال نه به اندازه 8سال، بلکه به اندازه دهها سال جلوتر از آن روز هستیم و می‌توانیم پیشاپیش، تاثیرات خیلی بیشتری داشته باشیم. ما امروز دیگر نباید منتظر روز آخر بنشینیم تا دوباره حکومت، بازی خودش را بکند و ما خبرش را به دنیا مخابره کنیم!
باید تحریم انتخابات را تبلیغ کنیم و این را به يک کارزار ملی تبدیل کنیم و بعد هم نتیجه‌اش را با فیلم وتصویر در روز موعود به دنیا نشان بدهیم.
ما باید از امکانی که داریم و قبلاً نداشتیم یا کم داشتیم ـ یعنی امکان سایبری ـ حداکثر استفاده را بکنیم.
باید تلاش کنیم تا تعداد هر چه بیشتری از هموطنانمان را به تحریم تمام‌عیار انتخابات و ضرورت و تاثیر تحريم دعوت کنیم.
این کار ـ تحریم کامل انتخابات ـ ضامن پیروزی ما و شکست رژیم در حوزه‌های خلوت و سوت و کور انتخابات او است.
برای تضمین ارتباطات، باید کانال‌های متعدد سایبری را زودتر به خدمت بگیریم. روی شبکه‌های مختلف برای خودمان و دوستانمان، پاتوق‌های متعدد مشخص کنیم. مبادلة اخبارمان را از قبل روی آن پاتوق‌ها تمرین کنیم تا در هر حالتی، تماسمان را با مردم دنیا و رسانه‌های معتبر بین‌المللی حفظ کنیم. این کار قبل از هر چیزی، ضامن امنیت خودمان است و دست رژیم را در سرکوب گسترده می‌بندد.
