تا بهحال از وضعیت زندانهای رژیم بسیار گفتهاند و بسیارتر شنیده و خواندهایم، اما آنچه گفته و شنیده شده، یک از هزار هم نیست. توصیفاتی که از این زندانها شده، مانند؛ «شبیه اردوگاه مرگ نازیها» و «جهنم روی زمین» و... راه به واقعیت این زندانها نمیبرد، چرا که این توصیفات فقط کلمه است و مگر با کلمه و بیان چقدر میشود جهنمی را که نظام اهریمنی ولایت فقیه برای نابودی جسم و روان انسانها ایجاد کرده توصیف کرد. معروف است که سرکرده دژخیم زندان قزلحصار در سالهای ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ به نام «حاج داود رحمانی». به زندانیان میگفت: «زندان برای مخالفان نظام جایی است که عمودی وارد میشوید و افقی بیرون میروید. کاری کردهایم که اگر هم عمودی بیرون رفتید تا آخر عمر آدم بشو نشوید».
حالا بار دیگر بعد از انتشار پیدرپی خبرهایی از ابتلای زندانیان به بیماریهای صعبالعلاج از جمله ایدز و هپاتیت در زندانها، آخوند دژخیم اژهای که بهخاطر وقاحت بیحدش سخنگوی قوه قضاییه شده، در نشست خبری روز ۱۲شهریور خود در مورد رسیدگی پزشکی به زندانیان مدعی شد: «سازمان زندانها بسیار بیشتر از توانش به امور بهداشتی و سلامتی زندانیان رسیدگی کرده»! آش این ادعای وقیحانه چنان شور است که یکی از روزنامههای حکومتی امروز در یادداشت کوتاهی به قلم یکی از کسانی که خودش زندانی بوده، اشارهیی به وضع بهداشتی درمانی زندانها کرده با اینکه این نوشته ناگزیر از واقعیت فاصلهٴ زیادی دارد، اما از این جهت که اعتراف روزنامه خود رژیم است به زحمت شنیدنش میارزد. روزنامه جهان صنعت نوشته است:
«فقط کسانی که در زندانهای مختلف ایران بهسر بردهاند، میتوانند بفهمند که اوضاع درمانی و بهداریهایی که قرار است سلامتی زندانیها را حفظ کنند، تا چه حد نامناسب و ضعیف است.
بهعنوان نمونه در زندان اوین- که سرآمد و ویترین زندانهای کشور است- برای حدود پنج هزار زندانی که گاهی آمار آن به هفت هزار نفر میرسد، تنها یک پزشک روز و یک پزشک کشیک وجود دارد. با اینکه بهداری اوین یک ساختمان نسبتاً بزرگ است ولی امکانات آن بهشدت اندک و ناکافی است و هیچگونه امکانات تخصصی یا پزشک متخصص در آن وجود ندارد. برای ملاقات با پزشک متخصص که زندانی باید به خارج از زندان منتقل شود هم علاوه بر مشکلات موافقت رئیس بازداشتگاه، رئیس بهداری و رئیس زندان اوین، باید وسیله نقلیه و زندانبان همراه هم وجود داشته باشد تا زندانی بتواند از اوین خارج و به یک مرکز درمانی خارج از زندان منتقل شود. این فرآیند معمولاً چند ماه به طول میانجامد».
نویسندهٴ این گزارش که به دلایل قابل فهم قادر نبوده خودش بیشتر روی واقعیتهای دهشتناک زندان را باز کند، میافزاید:
«البته اگر سایر اطلاعاتی که در اینباره نزد سایر زندانیان و بالاخص زندانیان غیرسیاسی وجود دارد، دریافت و بررسی شود، آنگاه ابعاد جدیدتر و دقیقی از وضعیت تأمین سلامتی زندانیان به دست میآید. تازه این وضعیت به زندان اوین که از امکانات بسیار بیشتری نسبت به سایر مراکز نگهداری زندانیان در استانها و شهرستانهای کشور برخوردار است، مربوط میشود.
... بر این اساس فقط خدا میداند که ماهانه چند نفر در زندانهای کشور بهخاطر نارساییهای بهداشتی- درمانی دچار بیماریهای صعبالعلاج میشوند یا فوت میکنند».
حالا بار دیگر بعد از انتشار پیدرپی خبرهایی از ابتلای زندانیان به بیماریهای صعبالعلاج از جمله ایدز و هپاتیت در زندانها، آخوند دژخیم اژهای که بهخاطر وقاحت بیحدش سخنگوی قوه قضاییه شده، در نشست خبری روز ۱۲شهریور خود در مورد رسیدگی پزشکی به زندانیان مدعی شد: «سازمان زندانها بسیار بیشتر از توانش به امور بهداشتی و سلامتی زندانیان رسیدگی کرده»! آش این ادعای وقیحانه چنان شور است که یکی از روزنامههای حکومتی امروز در یادداشت کوتاهی به قلم یکی از کسانی که خودش زندانی بوده، اشارهیی به وضع بهداشتی درمانی زندانها کرده با اینکه این نوشته ناگزیر از واقعیت فاصلهٴ زیادی دارد، اما از این جهت که اعتراف روزنامه خود رژیم است به زحمت شنیدنش میارزد. روزنامه جهان صنعت نوشته است:
«فقط کسانی که در زندانهای مختلف ایران بهسر بردهاند، میتوانند بفهمند که اوضاع درمانی و بهداریهایی که قرار است سلامتی زندانیها را حفظ کنند، تا چه حد نامناسب و ضعیف است.
بهعنوان نمونه در زندان اوین- که سرآمد و ویترین زندانهای کشور است- برای حدود پنج هزار زندانی که گاهی آمار آن به هفت هزار نفر میرسد، تنها یک پزشک روز و یک پزشک کشیک وجود دارد. با اینکه بهداری اوین یک ساختمان نسبتاً بزرگ است ولی امکانات آن بهشدت اندک و ناکافی است و هیچگونه امکانات تخصصی یا پزشک متخصص در آن وجود ندارد. برای ملاقات با پزشک متخصص که زندانی باید به خارج از زندان منتقل شود هم علاوه بر مشکلات موافقت رئیس بازداشتگاه، رئیس بهداری و رئیس زندان اوین، باید وسیله نقلیه و زندانبان همراه هم وجود داشته باشد تا زندانی بتواند از اوین خارج و به یک مرکز درمانی خارج از زندان منتقل شود. این فرآیند معمولاً چند ماه به طول میانجامد».
نویسندهٴ این گزارش که به دلایل قابل فهم قادر نبوده خودش بیشتر روی واقعیتهای دهشتناک زندان را باز کند، میافزاید:
«البته اگر سایر اطلاعاتی که در اینباره نزد سایر زندانیان و بالاخص زندانیان غیرسیاسی وجود دارد، دریافت و بررسی شود، آنگاه ابعاد جدیدتر و دقیقی از وضعیت تأمین سلامتی زندانیان به دست میآید. تازه این وضعیت به زندان اوین که از امکانات بسیار بیشتری نسبت به سایر مراکز نگهداری زندانیان در استانها و شهرستانهای کشور برخوردار است، مربوط میشود.
... بر این اساس فقط خدا میداند که ماهانه چند نفر در زندانهای کشور بهخاطر نارساییهای بهداشتی- درمانی دچار بیماریهای صعبالعلاج میشوند یا فوت میکنند».