روزنامه‌های حکومتی در اولین روز انتشار سراسری، اغلب به بازگویی خبرهای روزهای قبل پرداخته و در تیترهایشان تقابل روحانی و خامنه‌ای را برجسته کرده‌اند. در کنار آن بحرانهای اقتصادی اجتماعی و هشدار نسبت به پیامدهای آن صفحات اول روزنامه‌های حکومتی را اشغال کرده است. قرار داد با چین موضوع مطالب کلیشه‌یی در روزنامه‌های هر دو باند حاکم است، در صدر مطالب روزنامه‌ها باید از اذعان به شرایط انفجاری جامعه در اثر سیاست‌های ضدمردمی نظام نام برد.
«شدت انفجار اجتماعی را بالا می‌بریم»
« «نان» مهمتر از «آزادی»؛ مردم هر دو را کم دارند» عنوان صفحه اول آرمان است که به‌نقل از رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی هشدار داده «هر چه بیشتر به مردم وعده بدهیم و حل کردن مشکلات بنیادین را به تأخیر بیاندازیم به همان اندازه شدت انفجار اجتماعی را بالاتر می‌بریم». در ادامه هم تأکید کرده: «هنگامی که فشار اقتصادی به مردم بیش از توانایی آنها می‌شود به‌صورت طبیعی این فشارها به اعتراضات خیابانی منجر خواهد شد... مردم از دولتی که نمی‌تواند امورات آنها را مدیریت کند متنفر شده‌اند».
آفتاب یزد هم در زیر تیتر «ایران وارد پیک چهارم کرونا شد؛ پیک جدید از نوع انگلیسی و خطرناک‌تر است» با زیر تیتر «فرجام تلخ قسم و توصیه» به ضد و نقیض گویی‌های مقامات حکومتی که منجر به شیوع بیشتر کرونا شده اشاره کرده و نوشته است: «در همه کشورهای دنیا از هر طریقی اقدام به وارد کردن واکسن کرده‌اند و بخش قابل توجهی از مردم این کشورها واکسیناسیون شده‌اند. در حالی‌که هنوز در جامعه ما حکومت با واردات واکسن به‌صورت ایدئولوژیک برخورد می‌کند. نباید ایدئولوژی سیاسی، مهمتر از جان مردم تلقی شود. وعده‌های حکومت و مسئولان بهداشتی بدون عمل ماند». در ادامه هم نتیجه سیاست‌های یک بام و دو هوای نظام را گوشزد کرده و نوشته: «بررسی آمارها بعد از تعطیلات به ما هزینه گزاف این سهل انگاریها را نشان خواهد داد».
«درس‌هایی برای انتخابات۱۴۰۰» مطلب دیگری است در روزنامه مستقل به ورشکستگی دکان نمایش انتخابات رژیم اذعان کرده و با اشاره به کسادی این نمایش در دور قبل نوشته است: «اگر طبق همان منطق این انتخابات را به منزله رفراندوم در نظر بگیریم آن وقت در می‌یابیم در این رفراندم ۸۱درصد جواب منفی داده‌اند». در ادامه نتیجه گرفته: «این عدد از منظر جامعه‌شناسی سیاسی وجود چند بحران عمیق را در جامعه نمایان می‌کند. توالی این بحرانها در جامعه، خصوصاً با توجه به تحولات سیاسی مهم در آینده نزدیک، حاکمیت را با مشکلات جدی مواجه می‌کند... باید این مسأله جدی را گوشزد کرد که این موضوع حکایت «بر شاخه نشستن و بن بریدن» است».
توقف در بن‌بست یا عقب‌نشینی؟
در اغلب روزنامه‌های حکومتی با اشاره به قرار داد چین اذعان کرده‌اند از آنجا که چین قدرت برتر است و دست بالا را دارد شرایطش را به نظام تحمیل کرده و از طرف دیگر همین قرار داد هم تا وقتی نظام از مواضعش در مقابل جامعه جهانی عقب‌نشینی نکند اجرایی نخواهد شد. در صدر اینها پذیرش اف.ای.تی.اف است.
«توقف در بن‌بست» عنوان مطلبی در صفحه اول جهان صنعت است که در مورد قرارداد با چین از جمله نوشته « بسیاری از صاحبان اندیشه در این‌باره تصریح می‌کنند که رهبران (نظام) با توسل به ماجراجویی‌های نسنجیده و رفتارهای نامتعارف، عملاً هزینه‌های حکمرانی در کشورمان را به حد غیرقابل قبولی افزایش داده‌اند. این هزینه‌ای است که در نهایت هزینه زندگی در ایران را به‌طور کلی افزایش می‌دهد و شهروندان ایرانی را متضرر می‌کند».
اعتماد هم در مطلبی به قلم عباس عبدی با عنوان «پس از امضاء حمایت مشروع» ضمن اشاره به بی‌اعتمادی مردم به قرار داد در مورد نتایج قرار داد با چین نوشته است: «اگر این توافق با شکاف سیاسی و بی‌اعتمادی مزمن موجود میان اجزای حکومت یا حکومت و مردم همراه باشد، به‌سرعت یا شکست می‌خورد یا تبعات منفی آن نصیب مردم خواهد شد. تبعات منفی آن چیست؟ راحت شدن خیال دولتها از سرمایه‌گذاری در امور زیربنایی و سپس مصرف سایر منابع کشور در امور جاری و اتلاف آن در چاه فساد و ولخرجی و در نهایت بدهکار شدن کشور است».
«ایران و جنگ سرد آمریکا و چین» هم سومین قسمت مطلبی از علی خرم سفیر پیشین رژیم در چین و مقر اروپایی ملل متحد است که در قبال دود و دمهای مقامات حکومتی در مورد این قرار داد هشدار داده: «بیش از اندازه بر روی این برنامه راهبردی (نظام) و چین حساب باز نکنیم که موجب وهن ایران و ایرانی می‌شود (بخوانید موجب وهن حکومت آخوندی می‌شود). زیرا اگر چین بتواند درباره نفت، تحریم‌ها را در نظر نگیرد ولی نمی‌تواند درباره نقل و انتقال بانکی، FATF را مد نظر قرار ندهد و اگر (نظام) نسبت به پیوستن به کنوانسیونهای مربوطه اقدامی نکند، عملاً به‌معنای عملیاتی نشدن برنامه راهبری خواهد شد. ششم، شرکت‌های چینی در گذشته هم نشان داده‌اند هرکجا بتوانند از تقلب و زیاده‌خواهی مبرا نیستند».
