جدال بر سر سیاست هستهیی و نوع تعامل با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در ماه‌های اخیر به یکی از کانون‌های اصلی کشمکش در بین باندهای فاشیسم دینی تبدیل شده است. این نزاع نه فقط حول محور فنی و حقوقی انرژی هستهیی، بلکه بیش از هر چیز، جلوه‌‌یی از تضادهای سیاسی و ایدئولوژیک درون حاکمیت است.
نامه ۷۱نماینده مجلس به هیأت رئیسه، تهدید به استیضاح عباس عراقچی و حتی طرح خروج از ان.پی.تی، نشانه‌هایی از این بحران درونی است که به‌طور مستقیم کل حاکمیت را هدف قرار داده است.
انتشار خبر نامه ۷۱عضو مجلس ارتجاع بیانگر دور جدیدی از تنش و کشمکش بر سر بحران هستهیی است. حامد یزدیان در مصاحبه با خبرگزاری سپاه پاسداران تأکید کرد که هدف اصلی این نامه «آگاهی و نظارت بر توافقاتی است که وزیر خارجه در قاهره انجام داده است» و تصریح نمود که دغدغه نمایندگان در مورد «امنیت دانشمندان و مراکز هستهیی» و هم‌چنین «حقوق مالکیت ایران در زمینه هستهیی» است خبرگزاری سپاه، ۲۱شهریور ۱۴۰۴).
نمایش‌های خیابانی حاکمیت
در کنار جدال‌های درون مجلس ارتجاع، برگزاری تجمعات توسط بسیج و نیروهای موسوم به «دانشجویان» در مقابل شورای عالی امنیت ملی نمودی از بحران‌های درونی رژیم در این زمینه است. در یکی از این تجمعات، معترضان شعار دادند که «انتقال اطلاعات و اسناد هستهیی کشور به دشمنان از طریق آژانس نباید صورت گیرد»(خبر فوری، ۲۰شهریور ۱۴۰۴).
این نمایش‌ها که از طریق نهادهای وابسته به حاکمیت سازماندهی می‌شود، ابزاری در دست باندهای درون حاکمیت برای فشار آوردن بر یکدیگر است.
تهدید به استیضاح عراقچی و گزینه خروج از ان.پی.تی
پس از مصاحبه عراقچی با تلویزیون رسمی رژیم و اذعان او به توافق با آژانس، موجی از واکنش‌ها در مجلس ارتجاع شکل گرفت. کامران غضنفری با لحنی تهدیدآمیز خطاب به عراقچی گفت: «یا تمام اظهارات گروسی را علنی تکذیب می‌کنید و متن توافقنامه را در اختیار نمایندگان مجلس قرار می‌دهید یا خودتان را برای استیضاح آماده کنید»(عصر ایران، ۲۱شهریور ۱۴۰۴).
قادری، نماینده دیگر، پا را فراتر گذاشت و تصریح کرد که «خروج از NPT فقط یکی از پاسخ‌های ایران در صورت نهایی شدن مکانیسم ماشه خواهد بود»(دیدبان ایران، ۲۱شهریور ۱۴۰۴)
چنین اظهاراتی حاکی از آن است که تهدید به خروج از ان.پی.تی در مقام یک ابزار سیاسی برای فشار داخلی به‌کار گرفته می‌شود، بی‌آن که راهبردی منسجم در سیاست خارجی این رژیم را نمایندگی کند.
تناقض‌های راهبردی و بحران در کل حاکمیت
تناقض میان مواضع مختلف نمایندگان مجلس به‌خوبی بحران ساختاری در درون نظام را عیان می‌کند. محسنی‌ثانی از کمیسیون امنیت ملی تصریح کرد که «گروسی و بازرسان آژانس حق ورود به ایران را ندارند. باید خسارت جنگ پرداخت شود، بعد بازرس‌ها وارد شوند. اگر اروپایی‌ها هم‌چنان بر فعال شدن اسنپ‌بک اصرار کنند، ما طرح خروج از ان.پی.تی را دنبال و تصویب می‌کنیم(دیدبان ایران، ۲۱شهریور ۱۴۰۴).
در نقطه مقابل، عزیزی، رئیس همان کمیسیون، با لحنی محافظه‌کارانه‌تر اعلام کرد که تصمیم نهایی درباره NPT «مجموعه حاکمیت» اتخاذ خواهد کرد و مجلس فقط زیرمجموعه‌‌یی از این کل محسوب می‌شود(روزنامه قدس، ۲۲شهریور ۱۴۰۴).
این شکاف درونی گواهی بر جنگ گرگ‌هاست؛ نزاعی که فراتر از مسأله هستهیی، به رقابت برای سهم قدرت در ساختار پوسیده ولایت فقیه بازمی‌گردد.
در حالی که این جدال ادامه دارد کیهان شریعتمداری در مطلبی پر از نیش و کنایه به باند مقابل نوشت:
«اکنون، زمان تغییر پارادایم، نه برای جمهوری اسلامی، بلکه برای جریان غرب‌گرا فرا رسیده است؛ جریانی که باید یا متحول شود، یا از صحنه تحلیل و تصمیم‌سازی کنار رود(کیهان، ۲۳شهریور ۱۴۰۴).
به‌نظر می‌رسد آنچه امروز در قالب نامه‌های اعتراضی، تجمعات سازمان‌یافته، تهدید به استیضاح و طرح خروج از ان.پی.تی بروز می‌کند، نه بازتاب یک سیاست منسجم و راهبرد مشخص، بلکه نمود تشتت و بحران درونی در کل حاکمیت است و باید منتظر تبعات بعدی آن بود.
