به اعتراف عبادی معاون پرستاری وزارت بهداشت رژیم در حال حاضر کشور با کمبود حداقل ۱۰۰هزار پرستار مواجه است (سایت حکومتی انتخاب ۹فروردین ۱۴۰۱).
کمبود این تعداد پرستار، در حالی است که پیش از این در تاریخ ۲۷بهمن ۱۴۰۰ دبیرکل خانه پرستار رژیم گفته بود: «در حال حاضر، ۱۰۰هزار پرستار بیکار در ایران داریم. استاندارد نیروی انسانی ما در پرستاری نصف جهان است» (خبرگزاری سپاه پاسداران- فارس ۱۴آذر ۱۴۰۰).
علت عدم رغبت فارغ‌التحصیلان رشته پرستاری به کار پرستاری نیز بسیار روشن است. دولت ضدمردمی آنها را با حداقل حقوق استخدام می‌کند و حداکثر فشار کار را بر آنها می‌آورد در حالی‌که حداقل معیشت آنها را نیز تأمین نمی‌کند. این وضعیت در دوران کرونا به‌مراتب بحرانی‌تر بود. بهره کشی دولت از پرستاران طوری است که در حال حاضر تعداد زیادی از پرستاران شاغل استخدام ۸۹ روزه هستند و از مزایای پرستاران رسمی محروم هستند.
این عده از پرستاران ناگزیرند با برخوردار نبودن از مزایای اندکی که پرستاران رسمی دارند، به خدمت در بیمارستانها بپردازند و در همین شرایط از امنیت شغلی نیز برخوردار نیستند و پس از انقضای قرارداد، بیمارستانها به‌ویژه بیمارستانهای خصوصی می‌توانند آنها را از کار برکنار کنند.
برخورد دولت ضدمردمی با این پرستاران مانند برخورد کارفرمایان حکومتی با کارگران غیررسمی و فصلی است، تا آنجا که می‌توانند آنها را استثمار می‌کنند و هر وقت که خواستند عذر آنها را می‌خواهند.
ستم حاکمیت بر پرستاران به جایی رسیده است که بسیاری از آنها یا کشور را ترک کرده و یا این‌که قصد ترک کشور را دارند، در زمینه مهاجرت پرستاران به خارج کشور سایت دانشجو وابسته به بسیج دانشجویی نوشت: «سالانه بیش از ۱۰۰۰پرستار ایرانی از کشور مهاجرت می‌کنند و در دیگر کشورها مشغول به کار می‌شوند؛ این آمار دبیرخانه پرستاری ایران است که طی ماههای گذشته در گفتگو با رسانه‌ها اعلام شده است.
آمار فوق تنها در یک عدد ۳ رقمی ساده ختم نمی‌شود و در واقع این کشور ما و مردم این مرز و بوم هستند که از وجود هزار نیروی خوب و کارآمد و خدماتی که در بخش‌های درمانی ارائه می‌دهند، محروم شده‌اند» (خبرگزاری دانشجو ۲۹بهمن ۱۴۰۰).
اما واقعیت این است که آمار مهاجرت پرستاران بسیار بیشتر از آمار رسمی است هم‌چنانکه خبرگزاری ایلنا ۱۷بهمن ۱۴۰۰ نوشت: «در یک‌سال گذشته حدود ۲هزار پرستار از کشور مهاجرت کردند»
در همین رابطه، جعفرزاده‌ایمن آبادی عضو سابق مجلس ارتجاع گفت: «پرستار‌ها و کادر درمان همه در حال مهاجرت هستند» (سایت حکومتی بهار نیوز ۶فروردین ۱۴۰۱).
خامنه‌ای هم قبلاً برای قربانیان خودش و نظامش در بخش کادر درمان کشور اشک تمساح ریخت و گفت: «مطالبه اصلی پرستاران در یک جمله «تقویت جامعه پرستاری» است که ضرورتی برای حال و آینده کشور به‌شمار می‌رود» (سایت خامنه‌ای ۲۱آذر ۱۴۰۰).
اما روشن است که ریختن اشک تمساح توسط خامنه‌ای نه به‌معنی اندک رسیدگی به‌جامعه پرستاری کشور، بلکه در عمل تشدید چپاول آنها در عداد بقیهٔ اقشار جامعه است. به‌همین دلیل می‌بینیم که ستم و استثمار این بخش زحمتکش و فداکار در دولت رئیسی جلاد نیز شتاب بیشتری گرفته است.
اگر نظام آخوندی قصد برآورده کردن مطالبه جامعه پرستاری و تقویت این جامعه را دارد چرا در حال حاضر بیمارستانهای کشور بنا‌به‌اعترافهای حکومتی با کمبود ۱۰۰هزار پرستار مواجه‌اند. رقمی که قطعاً نسبت به‌واقعیت به‌طور عمده‌یی کوچک‌نمایی هم شده است.
چرا در حالی که جامعه از کمبود ۱۰۰هزار پرستار رنج می‌برد، هزاران پرستار بیکار وجود دارند و چرا بیمارستانها پرستاران را استخدام ۸۹ روزه می‌کنند تا بتوانند حداقل حقوق را به آنها بدهند و حداکثر استثمار و بهره‌کشی را از آنها بکنند؟...
وضعیت اسفناک پرستاران در ایران تحت حاکمیت آخوندها در حالی است که در بسیاری از کشورهای جهان برای شغل پرستاری و پرستاران ارزش ویژه‌یی قایل هستند، و همواره مورد توجه و رسیدگی دولتها هستند، چرا که نقش آنها در بهبود بیماران حیاتی است.
در اعتراض به این شرایط سخت و بهره کشی بی‌حد و حصر است، که در سالهای اخیر پرستاران کشور همپای سایر اقشار مردم علیه ظلم و ستم رژیم منحط ولایت فقیه به‌خیابان‌ها آمده و فریاد اعتراض برآورده‌اند.
با این وجود نباید یک واقعیت را نادیده گرفت تا زمانی که این رژیم در ایران حاکمیت دارد مطالبات جامعه پرستاری نیز مانند مطالبات سایر اقشار مردم برآورده نمی‌شود، و تنها با سرنگونی آن و برقراری یک حاکمیت مردمی است که پرستاران نیز به خواسته‌هایشان خواهند رسید.
