چشم‌انداز تغییر در ایران از نگاه کنوانسیون «ایران آزاد ـ ۲۰۲۵»
کنوانسیون «ایران آزاد ـ ۲۰۲۵» که روز شنبه ۲۴ آبان در واشنگتن برگزار شد، نقطه عطفی در تلاش‌های ملی برای ترسیم آینده‌یی دموکراتیک برای ایران بود. این رویداد نه‌تنها گردهمایی سیاسی معمول نبود، بلکه بستری جدی برای ارائه‌ی راه‌حل‌های عملی و آینده‌دار برای بحران موجود در ایران محسوب می‌شود. اگرچه در سال‌های گذشته بحث تغییر و گذار سیاسی در ایران بارها مطرح شده است، اما آنچه این کنوانسیون را متمایز می‌کند، تأکید بر یک نقشه‌راه روشن، سازمان‌یافته و مبتنی بر تجربیات تاریخی و مبارزاتیِ یک آلترناتیو بالفعل است.
نخستین و برجسته‌ترین دست‌آورد این کنوانسیون، ارائه‌ی همه‌جانبه‌ی پاسخی روشن به پرسشی است که امروز در ذهن میلیون‌ها ایرانی و نیز جامعه‌ی جهانی جریان دارد: آیا برای دیکتاتوری حاکم بر ایران، جایگزینی واقعی وجود دارد؟
در این نشست تأکید شد که پاسخ مثبت است. شرکت‌کنندگان با استناد به تجربه‌ی سازمانی، تاریخی و سیاسی شورای ملی مقاومت ایران، نشان دادند که یک آلترناتیو دموکراتیک نه‌تنها وجود دارد بلکه برای تحقق یک انتقال قدرت مسئولانه و پایدار، آماده است.
در سخنرانی‌های متعدد این کنوانسیون، فصل مشترک پیام‌ها، تمرکز بر «مسئله مبرم و بالفعل ایران» بود: دیکتاتوری مذهبی حاکم، کشور را در بن‌بست داخلی و انزوای بین‌المللی فرو برده و هرگونه مشارکت اجتماعی از طریق احزاب و سازمان‌های مستقل و رسانه‌های غیر حکومتی را ناممکن ساخته است. در همین راستا، کنوانسیون ایران آزاد بر یک اصل کلیدی تکیه کرد: سازماندهی، تنها روش تضمین تداوم قیام و انقلاب است. برخلاف بسیاری از حرکت‌های اعتراضی دوره‌یی که در نبود ساختار و رهبری منسجم به خاموشی گراییدند، این‌جا تأکید شد که راه‌حل سوم ــ یعنی نه وابستگی به قدرت‌های خارجی و نه حفظ وضع موجود ــ تنها راه ملی و مردمی برای پایان دادن به دیکتاتوری ملایان است.
دکتر صوفی سعیدی، استاد روابط بین‌الملل و عضو شورای ملی مقاومت، با تأکید بر ضرورت یک نیروی سازمان‌یافته و آلترناتیو آماده، گفت:
«راه‌حل تغییر وجود دارد. به‌طور حساس آلترناتیو دموکراتیک وجود دارد. آلترناتیو، شورای ملی مقاومت ایران است. تاریخ به ما می‌آموزد که انقلاب‌ها فقط با احساسات به پیروزی نمی‌رسند بلکه موفقیت آنها با آمادگی و تشکیلات و ایده‌هایی است که به حکومت منتقل می‌شود. این دقیقاً علت این است که چرا شورای ملی مقاومت نه فقط جایگزین مناسبی است بلکه غیرقابل اجتناب است.»
همچنین کارلا سندز، سفیر پیشین آمریکا در دانمارک، گرینلند و جزایر فارو، در تأیید همین واقعیت گفت:
«مردم ایران هم‌اکنون یک آلترناتیو دارند که می‌تواند این دیکتاتوری را جایگزین کند. من با اطمینان کامل می‌گویم شورای ملی مقاومت یک دولت در انتظار با حمایت جنبشی است که زندان، اعدام، تبعید و تروریسم را پشت سر گذاشته است.»
این سخنان، بازتاب یک حقیقت تاریخی هستند: هیچ تحول پایدار بدون آلترناتیو و بدون سازماندهی موفق نمی‌شود. کنوانسیون ایران آزاد ۲۰۲۵ به‌شکلی روشن نشان داد که گذار دموکراتیک نه رؤیا و نه شعار، بلکه طرحی اجرایی و آماده است. راهی که بر تجربه، مشروعیت مردمی و آمادگی سیاسی استوار است.
اگر آینده‌ی ایران بر پایه‌ی تصمیم مردم ایران نوشته شود، آنچه در این کنوانسیون مطرح شد، می‌تواند پیش‌درآمد فصلی تازه در تاریخ مبارزه برای آزادی باشد؛ فصلی که نه از دل اصلاحات فرمایشی، بلکه از مسیر سازماندهی، اراده‌ی ملی و آلترناتیو دموکراتیک عبور می‌کند.
