پاسدار لاریجانی سلطان تناقضه. این رو ما نمی‌گیم. این رو رقباش در سیرک انتخابات میگن. طرف خودش سال‌ها پاسدار بوده و برادرش هم تو قضاییه بوده، بعد میگه من دنبال روشهای پادگانی و دادگاهی نیستم. حالا اینها رو داشته باشید تا شما رو با یه تناقض دیگه این پاسدار هم آشنا کنیم. اول بریم سراغ سخنرانیش در شهریور ۸۸:
«برای ما مکشوف بود که ایالات متحده در طول این مدت با رفتار دوگانه حتی در زمان اشغال عراق از این گروهک درمانده به‌عنوان ابزار استفاده می‌کند».
پس تا اینجا روشن شد که از نظر پاسدار لاریجانی مجاهدین گروهکی درمانده هستن که آمریکا از اونها به‌عنوان ابزار استفاده می‌کنه. همین پاسدار یک سال بعد در ۹مهر سال۸۹ این‌طور میگه: «امروز مجاهدین در دنیا آواره هستند. اما نظام ما پرتوان ایستاده است».
حالا بریم به سال۹۷ و حرفهای پاسدار لاریجانی درباره گردهمایی بزرگ مقاومت ایران: «این همه سر و صدا و نتیجه آن چند سخنرانی تکراری و بی‌محتوا بود که نشان داد آمریکا ملعبه دست یک گروهک تروریست قرار گرفته».
ما بالأخره نفهمیدیم که مجاهدین آواره و ابزار دست آمریکان، یا این آمریکاس که ملعبه دست مجاهدینه. اما یه چیزی رو خوب فهمیدیم، اون هم وحشت آخوندها از مجاهدینه. وحشتی که باعث میشه به چنین تناقض گویی‌های رسوایی رو بیارن.
