اول ماه مه در تمام کشورها روز منزلت کارگران و عید جهانی کارگر است.
اما در نظام آخوندی، شأن و منزلت کارگران در خیابان‌ها این‌طور ادا می‌شود.
یک هم‌وطن: نه اردیبهشت میدان احمدآباد بنده خدا خودشو آتیش زده.
این محصول و عصارهٔ نظامی‌ست که با فریبکاری و شعار دفاع از کارگران روی کار آمد
یک کارگر خرم‌آبادی: توی سرما از صبح تا شب میام شب با دست خالی میرم خونه. مستاجر هستیم برای دادن اجاره‌خانه و کرایه ماشین قرض می‌کنیم
این تنها، برگی از دفتر دردهای کارگران در روز جهانی کارگر است.
خبرنگار سیمای آزادی ـ اردیبهشت۱۴۰۰: اول ماه مه روز جهانی کارگر است و در سراسر جهان به گرامی داشت این روز برمی‌خیزند ولی متأسفانه در حاکمیت ننگین خامنه‌ای هیچ خبری از این روز نیست و کارگران در این نظام پلید غیر از بدبختی و آوارگی چیزی عایدشون نمیشه.
اما کارگران ایران هرگز اسیر یاس و مغلوب فقر و سرکوب نشدند.
شعار کارگران: کارگر زندانی آزاد باید گردد - کارگر زندانی آزاد باید گردد
با نگاهی به ۱۵۲۶ فریاد و حرکت اعتراضی کارگران در ۱۹۷شهر در سال۹۹، به کابوس نظام و هراس خامنه‌ای از قیام و اتحاد کارگران پی‌می‌بریم.
پیام یک هم‌وطن ـ اردیبهشت۱۴۰۰:
روز جهانی کارگر به همه کارگران و زحمتکشان میهن گرامی باد. سرنگون باد حکومت ضدکارگری. مرگ بر خامنه‌ای. درود بر رجوی.
بله! این روز برای کارگران و همه مزدبگیران ایران به روز شورش علیه مافیای حاکم و نظام ضدکارگری تبدیل شده است. کارگران به‌روشنی دریافته‌اند که هیچ راهی جز اتحاد و دادخواهی سراسری در کف خیابان باقی نمانده و روز جهانی کارگر در ایران با چنین تحولی، معنا پیدا می‌کند.
تجمع اعتراضی در تهران ـ ۲۹فروردین۱۴۰۰:
معلم کارگر اتحاد اتحاد
فقط کف خیابون به دست میاد حقمون
نابود شد این ۴۰سال به دست این مافیا
