روز یکشنبه ۱۰مهر، خیزش و پایداری دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف در تهران، برگی فراموشی‌ناپذیر را در هفدهمین روز قیام و انقلاب مردم ایران رقم زد.
دانشجویان بپا‌خاسته که شخص خامنه‌ای و بیت‌العنکبوت او را آماج شعارهای خود قرار داده بودند، خلیفهٔ ارتجاع را چنان به‌خشم آوردند که او شمار زیادی از گارد وحشی و لباس شخصی‌های خود را برای سرکوب آنها گسیل کرد.
مزدوران سرکوبگر دانشجویان را به‌محاصرهٔ خود درآوردند و با شلیک گلوله‌های ساچمه‌ای و گاز اشک‌آور، شماری از دانشجویان را زخمی و دهها تن را دستگیر کردند. این جنگ نابرابر ساعتها ادامه داشت و مزدوران که ظاهراً دستور داشتند تا کار دانشگاه شریف را یک‌سره کنند و آن را عبرتی برای دانشجویان سایر دانشگاههای کشور نمایند، در این مأموریت شکست خوردند؛ نخست به‌دلیل پایداری شجاعانهٔ دانشجویان و دوم به‌دلیل حمایت و همبستگی گستردهٔ جوانان شورشگر و مردم تهران با دانشجویان.
در شرایط خطیری که دانشجویان محاصره شده، در معرض وحشیگری و اقدامات جنایتکارانه رژیم بودند، خانم مریم رجوی طی فراخوانی از جوانان و مردم تهران خواست به‌کمک دانشجویان دانشگاه شریف بشتابند. آنها را تنها نگذارند و با همبستگی خود طرح شوم رژیم را درهم بشکنند. مزدوران یگان ویژه و لباس شخصی‌ها که در مقابل حمایت گسترده مردم تهران از دانشجویان دانشگاه شریف مواجه شدند، تلاش کردند با شلیک گاز اشک‌آور مانع نزدیک شدن مردم به‌دانشگاه شوند، اما مردم که مصمم به‌دفاع از فرزندان آگاه خود بودند، با فریاد «بی‌شرف بی‌شرف!» و شعار «دانشجو را آزاد کن!» پایداری کردند.
از سوی دیگر صدها خودرو که در گرداگرد دانشگاه شریف و در تمام خیابانهای اطراف آن توقف کرده بودند، با به‌صدا درآوردن ممتد بوقهای خود، فضایی ایجاد کرده بودند که طنین آن خامنه‌ای را سراسیمه و رئیسی جلاد را ناگزیر کرد وزیر علوم دولت خود را با چند اتوبوس برای کنترل اوضاع به‌دانشگاه شریف بفرستد. در همین زمان مردم و جوانان شورشگر آتش خیزش و اعتراض شبانه را در چند نقطهٔ تهران شعله‌ور کرده بودند.
آنچه در دهم مهر۱۴۰۱ اتفاق افتاد، بی‌گمان فرازی درخشان از خط سیر قیامی است که اکنون در میهن ما جریان دارد و از برخی وجوه، یادآور ۱۳آبان ۱۳۵۷ است؛ روزی که شاه خائن با مزدوران سرکوبگر خود دانشگاه تهران را به‌خون کشید تا به‌خیال خود انقلاب ضدسلطنتی را متوقف و قیام‌کنندگان را مرعوب کند، اما نتیجه معکوس گرفت. چنین که پیداست واقعهٔ دانشگاه شریف نیز چنین نقشی در قیام و انقلاب دمکراتیک مردم ایران دارد.
روز بعد شاهد بودیم که دانشجویان دهها دانشگاه در سراسر کشور با انگیزه‌یی مضاعف، به‌میدان آمدند و با شعار «دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد» با مزدوران خامنه‌ای درگیر شدند.
انزجار عمومی از یورش به‌دانشجویان دانشگاه شریف چنان بود که حتی انجمن به‌اصطلاح اسلامی دانشگاه شریف هم از این یورش وحشیانه تبری جست و طی بیانیه‌یی، ضمن مقایسهٔ آن با اقدامات سرکوبگرانه و جنایتکارانهٔ پیشین رژیم علیه دانشگاه اعلام کرد: «ما فاتحه این دانشگاه را خواندیم، ما فاتحه این وزارت علوم را خواندیم، ما فاتحه این دولت را خواندیم».
به این ترتیب، همان‌گونه که رهبر مقاومت گفت: «روزگار خاموشی پس از آن کودتای سیاه ضدفرهنگی در دانشگاهها به‌پایان رسیده و اکنون هر دانشگاه به‌یک کانون شعله‌ور شورش و انقلاب تبدیل شده است» (پیام مسعود رجوی ـ ۱۱مهر ۱۴۰۱).
