ایران «رکورد‌دار» حوادث کارگری در جهان است. (خبرگزاری حکومتی تسنیم ۲۳شهریور ۱۳۹۶)
در سال ۹۶ بیش از ۳۰هزار حادثه ناشی از کار گزارش‌شده است. (خبرگزاری حکومتی مهر ۲۲فروردین ۱۳۹۷)
در ایران، مرگ سالانه تقریباً ۱۵۰۰کارگر بر اثر حوادث کاری همه ماجرا نیست. حدود ۶برابر این رقم نیز بر اثر بیماریهای شغلی فوت می‌کنند.
خبرگزاری حکومتی ایلنا در گزارشی با عنوان ساختمانها قد می‌کشند و کارگران در ارتفاع می‌میرند به آمار تکان‌دهنده دیگری اعتراف می‌کند. تنها در بخش ساختمانی، «سال ۹۶ در مجموع ۱۹هزار و ۹۱۴نفر یا با مرگ دست و پنجه نرم کرده‌اند یا مستقیم به ضیافت آن رفته‌اند». (ایلنا ۳دیماه ۹۶)
گذشته از فوت کارگران، بریدگی، شکستگی، سقوط، قطع دست و انگشت شایع‌ترین آسیب‌های محیط‌های کار در ایران است. (جهان صنعت ۲۱بهمن ۹۵)
علت اصلی حوادث کارگری چیست؟
علت حوادث ناشی از کار را در کجا باید جستجو کرد؟ پاسخ رژیم به این سؤال، مشخص و قابل پیش‌بینی است. در یک کلام تقصیر خود کارگران است. این موضع وقیحانه را به مقامات رژیم به بیانهای مختلف تکرار می‌کنند. مشیریان، معاون وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی رژیم: «بی‌احتیاطی و عدم رعایت اصول ایمنی مهم‌ترین علل حوادث بوده است.» (خبرگزاری سپاه موسوم به فارس ۲۴آبان ۹۷)
اما واقعیت چیست؟
ایمنی در محیط کار که یک حق پایه‌یی کارگران است هم‌چون بسیاری حقوق دیگر در ایران تحت حاکمیت آخوندها، مدتها است که به فراموشی سپرده شده.
اغلب کارگاهها و کارخانه‌ها و معدنها به‌خصوص آنها که تحت اشغال سپاه پاسداران و ارگانهای سرکوبگر رژیم هستند و الزامی به پاسخگویی به هیچ مرجعی ندارند، فاقد امکانات ایمنی هستند. (نمونه فاجعه معدن یورت با ۴۳کشته در سال گذشته)
آموزش و بالا بردن سطح دانش فنی کارگران در رابطه با مسائل ایمنی، در کارگاهها و کارخانه‌هایی که گاه تا چند سال دستمزد کارگران را هم نپرداخته‌اند بیشتر به شوخی شبیه است.
قراردادهای موقت ناشی از نبود شغل ثابت، یک عامل مهم دیگر است. کارگران موقت و بی‌تجربه ناچارند به هر کاری تن بدهند و این، خطر حوادث ناشی از کار را بسیار بالا می‌برد.
دستمزد بسیار کم، کارگران را وادار می‌کند که ساعتهای طولانی‌تری را به کار بپردازند که گاه به ۱۵ یا حتی ۱۸ساعت در روز می‌رسد. این میزان ساعت کار، باعث خستگی و از بین رفتن تمرکز و در نتیجه وقوع حوادث ناشی از کار می‌شود. قابل‌توجه است که در اول ماه مه ۱۸۸۶ که به‌واسطه سرکوب کارگران در آن روز، به‌عنوان روز جهانی کارگر شناخته می‌شود، خواسته کارگران اعتصابی کاهش ساعتهای کار از ۱۰ساعت به ۸ساعت در روز بود. امروز بعد از ۱۳۲سال کارگران هم‌میهن ما گاه ۱۵ تا ۱۸ساعت کار می‌کنند.
فهرست عوامل و دلایل حوادث ناشی از کار برای کارگران ایرانی، فهرستی طولانی است. درست مثل فهرست حقوق نقض‌شده کارگران. اما پیدا کردن راه‌حل قاطع و ریشه‌یی در صحنه امروز میهن‌مان مشکل نیست. حرف مشترک کارگران از نیشکر هفت‌تپه تا کیان تایر و از معدن یورت تا کارگران ساختمانی در شهرهای مختلف، یکی بیش نیست. تا وقتی حاکمیت چپاولگری که جان و مال و آبروی کارگر هیچ ارزشی برایش ندارد سرنگون نشده، تا زمانی که حق بزرگ به یغما رفته همه مردم ایران، حق حاکمیت مردمی غصب شده است، صحبت از استیفای حقوق کارگران، فقط یک سراب است.
