در دهه‌های اخیر، فاشیسم دینی به‌طور سیستماتیک به نابودی آثار تاریخی جنایات خود علیه بشریت پرداخته است. یکی از تازه‌ترین موارد این رویکرد، تبدیل قطعه ۴۱ بهشت زهرا به پارکینگ است که مزار هزاران شهید مجاهد خلق از دهه ۶۰ را در بر می‌گیرد.
شورای ملی مقاومت ایران، در اطلاعیه مورخ ۲۹ مرداد ۱۴۰۴، این جنایت سبعانه را محکوم کرده و آن را بخشی از جنایت علیه بشریت توصیف نمود.
این اقدام رذیلانه، تلاشی مذبوحانه برای محو خاطره نسل‌کشی است؛ فراتر از آن ادامه‌ی سیاست‌های سرکوبگرانه‌ای است که بازماندگان شهیدان را هدف گرفته و بخشی از استراتژی رژیم برای ممانعت از گرایش جوانان و جامعه انفجاری ایران به کانون‌های شورشی و مجاهدین است.
تاریخچه تخریب مزار شهیدان
تاریخچه تخریب مزار شهیدان در فاشیسم دینی، داستانی طولانی از تلاش برای پاکسازی آثار جنایت است که از دهه ۶۰ آغاز شده و تا امروز ادامه دارد.
شورای ملی مقاومت ایران در اطلاعیه‌های متعدد خود، این پاکسازی عامدانه آثار جنایت را مستند کرده است. به‌عنوان نمونه، در اطلاعیه ۶ تیر ۱۳۹۶ آمده است: «رژیم آخوندی در تبریز به تخریب مزار مجاهدین اعدام شده در دهه ۶۰ و به‌ویژه شهیدان قتل‌عام سال ۶۷ در گورستان وادی رحمت دست‌زده است. تاکنون مزار ۷۵ تن از شهیدان از جمله شهید اکبر چوپانی و ثریا ابوالفتحی تخریب شده است.»
این اطلاعیه همچنین به موارد مشابه در مشهد و اهواز اشاره دارد: «در مشهد نیز گورهای جمعی شهیدان مجاهد خلق در گورستان بهشت رضا تخریب شد. همچنین در اهواز دژخیمان به‌منظور از بین بردن مزارهای شهیدان اقدام به تعریض جاده کردند. در جریان خاکبرداری از زمین‌های انتهای فاز ۲ پادادشهر و بلوار بنکدار اهواز آثار اجساد تلنبار شده در یک گور جمعی که با سیمان پوشیده شده بود، نمایان شد. عوامل رژیم به‌سرعت گورهای جمعی را با خاک پوشاندند و به عملیات تعریض خیابان ادامه دادند».
این الگوی تخریب، تاکنون فراتر از یک شهر یا منطقه بوده و شهرهایی مانند رشت، دزفول، بابل، صومعه‌سرا، و حتی مکان‌های خارج از ایران مانند اشرف و کربلا را نیز در برگرفته است. در رشت، رژیم با لودر به تخریب مزارها پرداخت و قبرهای جدید ساخت تا چهره خاوران محلی را تغییر دهد. در دزفول، گورهای جمعی را زیر بنای موزه و حسینیه پنهان کرد.
سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه ۱۱ خرداد ۱۳۹۶ هشدار داد: «مقامهای رژیم ایران با بی‌احترامی به گورهای دسته‌جمعی شواهد و آثار جرم باقی مانده از اعدام‌های دهه‌ی ۶۰ را از بین می‌برند».
در این اطلاعیه آمده بود: «در حال حاضر بولدوزرها در چارچوب یک پروژه‌ی تعریض جاده در کنار این گورهای دسته‌جمعی مشغول به کارند... قرار است بلوک‌های سیمانی (که نشان این گورهاست) با خاک یکسان شود و منطقه کنار این جاده در حال تعریض به‌منظور احداث یک مرکز تجاری پاکسازی شود».
از مشهد تا اشرف: الگوی سیستماتیک نابودی مزارها
در مشهد، دژخیمان با ماشین‌آلات سنگین مزارها را صاف کرده‌اند تا هیچ اثری از گورهای جمعی شهیدان دهه‌ی ۶۰ و شهدای قتل‌عام ۶۷باقی نماند. در بابل، شهرداری با ریختن آهک و خاکبرداری، گورستان گلستان جاوید را نابود کرده است. در صومعه‌سرا، حتی برای این‌کار بیل مکانیکی به‌کار گرفتند.
همچنین بارها مزار شهیدان بنیانگذار سازمان مجاهدین در قطعه ۳۲بهشت زهرا تخریب شده است. قطعه ۲۱ بهشت زهرا نیز پیش از صاف‌شدن، مکرر مورد یورش و بی‌حرمتی قرار گرفته و سنگ‌های موقتی مزار شهیدان بارها در هم‌شکسته شده است.
تخریب مزارها در بهشت زهرا، اشرف، و کربلا نیز بخشی از این الگو است. در دی‌ماه ۱۳۹۳ (ژانویه ۲۰۱۵) نیروهای مزدور عراقی و شبه‌نظامیان جنایتکار مستقر در اشرف، به دستور هادی عامری، مزدور عراقی رژیم آخوندی، به تخریب مزار شهیدان مروارید اشرف، یادبودها، نمادها، دیوارها و حتی انهدام سنگ قبرهای آن پرداختند. تا هویت و تبارنامه شهیدان را حذف کنند.
پاسخ آتشین کانون‌های شورشی
کانون‌های شورشی با اقداماتی آتشین، به این جنایت پاسخ دادند. طبق گزارش‌ها، ۲۰ پاسخ آتشین به تخریب قطعه ۴۱ شامل: به آتش کشیدن ۲ پایگاه بسیج سپاه پاسداران در تهران، ۲ واحد بسیج در مشهد، حوزه جهل و جنایت در مشهد، پایگاه بسیج در ارومیه، ۲ پایگاه در کرمان، پایگاه مقاومت در سیب سوران، تابلو میدان سپاه در کازرون، راهنمای ستاد جاسوسی سپاه در برخوار اصفهان و شهر سرباز، و بنرهای حکومتی با تصاویر خمینی، خامنه‌ای، سلیمانی در تهران، مشهد، کرمان، شهرکرد، دلیجان، سراوان و مهرستان بوده است.
ضرورت حسابرسی بین‌المللی از آمران و عاملان جنایت
پروفسور جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در گزارش ۲۷ تیر ۱۴۰۳، اعدام‌های دهه ۶۰ را «جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی» نامید و خواستار تعقیب قضایی مسئولان شد: «کسانی که دستور ارتکاب این جنایت‌ها را داده و یا آنها را ادامه دادند، هم‌چنان در حکومت باقی مانده‌اند.»
بدیهی است که نه تخریب و ویران، نه خاکریز و سیمان، نه آسفالت و میدان، نه عمران و ساختمان و... نه حتی گذشت زمان هیچ‌کدام مانع از پنهان ماندن آن سلسله جنایت‌ها و قتل‌عام سهمگین این رژیم نخواهند شد. آن قهرمانان در حافظه جمعی زنده هستند و منبع انگیزش، شورشگری و جسارت به‌شمار می‌روند. بی‌تردید شعله‌های فروزان و خاموشی‌ناپذیر خونشان – با دست جوانان شورشی- حریقی دامن‌گستر در بنیان این رژیم خواهد انداخت و آن را خاکستر خواهد کرد.
