به اعتراف رسانه‌ها و مهرههای حکومتی با رشد سرسام‌آور هزینه درمان از یک طرف و از طرف دیگر به‌دلیل فقر روزافزون مردم، همه ساله جمعیت زیادی از مردم زیر بار گران هزینه دارو و درمان به زیر خط فقر کشیده می‌شوند.
در سال ۹۲ وزیر بهداشت و درمان دولت آخوند حسن روحانی اعتراف کرد: «هزینه سرسام‌آور درمان هر سال ۷درصد جمعیت ایران را به زیر خط فقر می‌برد».
واضح است که پس از گذشت ۵سال از ارایه این آمار و افزایش روزمره هزینه دارو و درمان، درصد کسانی که به‌دلیل هزینه درمان به زیر خط فقر می‌روند بسیار بیشتر شده است.
این وضعیت تأسف‌بار مردم محروم و فقیر در شرایطی است که سران و مهرههای رژیم برای کوچکترین مشکلی برای درمان به خارج کشور می‌روند و اموال دزدیده‌شده همین مردم به زیر خط فقر رفته را برای درمان خود هزینه می‌کنند.
به‌قول معروف آش این اقدام کثیف آن‌قدر شور شده است که به ناگزیر صدای عناصر بالایی در هرم حاکمیت را هم در آورده که چه خبر است که برای هر مشکل کوچک برای درمان به خارج کشور مراجعه می‌کنند.
یکی از این عناصر ایرج فاضل، وزیر اسبق بهداشت و درمان و رئیس فعلی نظام پزشکی، است که این سؤال را مطرح می‌کند که «چرا برخی بزرگان برای درمان به خارج از کشور می‌روند».
او در مورد ضروری نبودن رفتن «بزرگان»! به خارج کشور برای درمان اضافه می‌کند: «صراحتا می‌گویم افرادی که برای درمان به خارج از کشور می‌روند، به‌دلیل اجبار نیست؛ چرا که کلیه اعمال پزشکی به بهترین شکل در کشور انجام می‌شود و می‌توانند بمانند و بهترین خدمات را دریافت کنند».(ایسنا ۳۰خرداد ۹۷)
منظور از بزرگانی که ایرج فاضل به آنها اشاره می‌کند سردمداران نظام است که در فرهنگ آخوندی وقتی کسی نخواهد به صراحت از آنها نام ببرد با عنوان «بزرگان» از آنها یاد می‌کند.
«بزرگانی» نظیر هاشمی شاهرودی که در سال گذشته برای معالجه به آلمان رفت و هزینه گزافی هم بابت این سفر از اموال به‌یغما برده مردم ایران هزینه مسافرت و درمان او شد.
مراجعه سران حاکمیت به خارج کشور برای درمان و همان کسانی که فاضل از آنها با عنوان «بزرگان» یاد می‌کند، در شرایطی است که سالها است دانش‌آموزان شین‌آبادی با مشکلات درمان دست و پنچه نرم می‌کنند و در داخل کشور مشکل آنها حل نشده است.
رژیم آخوندی در مقابل خواست آنها، خانواده‌های آنها، وکلایشان و حتی پزشکان خارجی برای اعزام آنها به خارج کشور مقاومت می‌کند.
معاون درمان وزارت بهداشت کابینه آخوند حسن روحانی مدعی است که «نیازی به اعزام دانش‌آموزان شین‌آباد به خارج کشور نیست».(خبرگزاری آنا ۳۱خرداد ۹۷)
و این در حالی است که در داخل کشور هم درمان آنها به امان خدا رها شده است و رسیدگی به آنها نمی‌شود.
معضلات پزشکی و هزینه‌های آن، البته تنها محدود به این مورد و آن مورد نیست. وقتی اموال مردم این چنین به کیسه «بزرگان» می‌ریزد تبعات گسترده آن روشن است.
یک نمونه دیگر از این تبعات وضعیت اسفناک بیماران خاص و بیماران صعب‌العلاج سرطانی است.
خبرگزاری حکومتی تسنیم ۲۸خرداد ۹۷ در رابطه با مشکلات خاص و سرطانی خراسان شمالی گزارش دردناکی دارد که خلاصه آن به این شرح است:
«بیش از ۲۰۰۰بیمار سرطانی در خراسان شمالی وجود دارد. مشکل اصلی بیماران سرطانی ازکار‌افتادگی و ازبین‌رفتن معیشت و کار آنها است. خانواده‌های درگیر این موضوع، دچار مشکل اقتصادی می‌شوند. یکی از مشکلات بیماران سرطانی، هزینه‌های سرسام‌آور تامین دارو و درمان است. ۹۰درصد داروهای درمانی، وارداتی، خارجی و گران‌قیمت است. این داروها با این‌که فقط بیمار ۳۰درصد هزینه آن را می‌دهد، ولی باز هم گران بوده و بیمار توان پرداخت را ندارد. اغلب بیماران سرطانی و ثبت‌شده، از قشر ضعیف هستند و توان پرداخت هزینه‌های درمان سرطان و داروها را ندارند. بیماران نمی‌توانند بیش از ۱میلیون تومان برای یک آمپول بپردازند».
تسنیم در ادامه گزارش با این عنوان که «مسئولان بخش دولتی هم‌وغم این بیماران را ندارند»، به بی‌تفاوتی و لاقیدی مسئولان اعتراف می‌کند و از قول مسئول انجمن حمایت از بیماران سرطانی می‌‌نویسد: «مسئولان فقط قول می‌دهند و آن‌طور که باید و شاید عمل نمی‌کنند. به انجمن‌ها هم کمک نمی‌شود و مسئولان برخی از مواقع در مقابل ما قرار می‌گیرند و هیچ باری را از دوش ما برنمی‌دارند».
وضعیت فرسودگی بیمارستانها و فرسودگی تخت‌های بیمارستانی هم مانند وضعیت بیماران اسف‌انگیز است و...
واقعیت این است که وقتی اموال مردم محروم ایران صرف هزینه دارو و درمان سران رژیم - «بزرگان» - در خارج کشور می‌شود، باید که بیماران کشور با این همه معضل و مشکل روبه‌رو باشند.
