بالاخره بعد از سال‌ها کش‌وقوس، طرح موسوم به «شفافیت» در جنگ‌وجدال بین مجلس آخوندی و شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت نظام تعیین‌تکلیف شد و مجمع تشخیص با استفاده از دود و دم و فضاسازی رژیم در اربعین، بی‌سروصدا آن را کنار گذاشت. یک نماینده مجلس در این‌باره گفت: «چند روز پیش از اربعین حسینی و در حالی‌که فضای خبری کشور به پوشش این رویداد عظیم، معنوی و مردمی اختصاص یافته بود، مجمع تشخیص مصلحت نظام سرانجام پس از ماه‌ها تأخیر در حالی‌که باید فقط درباره ۲بند این طرح اظهار‌نظر می‌کرد، کل این طرح را مغایر سیاست‌های کلان دانست و آن را رد کرد»(شرق ۲۰شهریور).
طرح مسخره‌ٔ «شفافیت» اولین بار در مجلس دهم و دوره روحانی شروع شد. آن زمان در سگ‌دعواهای باندی و برای روکردن دست رقبا، تعدادی از نمایندگان این طرح را با عنوان «طرح شفافیت آرای نمایندگان» رونمایی کردند به‌خصوص که بسیاری از مواقع رأی نمایندگان به موضوعات چالش‌برانگیزی هم‌چون برجام در تأیید یا رد صلاحیت بعدی آنها تأثیر داشت. جالب آن‌که قبل از رأی‌گیری در همان مجلس، برخی خواسته بودند که رأی‌گیری هم «شفاف» باشد و نظر هر نماینده علنی شود اما «این درخواست به‌رأی مجلس گذاشته شد که نمایندگان با این درخواست نیز با ۱۱۰ رأی، مخالفت کردند» و مشخص شد همه این بازی‌ها نه برای اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی مردم که در کادر دعوای قدرت و برای مچ‌گیری از رقباست.
بازی موش و گربه «شفافیت» در آن مجلس کذایی به جایی نرسید تا این‌که خامنه‌ای در اسفند ۹۸ «مجلس یک‌دست انقلابی» خود را در بهارستان چید. بهای آن را در ادامه مردم ایران با بیش از نیم میلیون کشته در اثر ویروس کرونا پرداختند چون خامنه‌ای (رهبر نظام ضدشفافیت) با کتمان ورود ویروس، انتخاباتش را برگزار کرد و در ادامه هم آن را به‌جان ملت انداخت. در مجلس جدید که یازدهمین مجلس ارتجاع بود، دوباره سروصدای برخی نمایندگان حول آن طرح پوشالی بلند شد و این‌بار مجلس یک‌دست، بامبولی به‌هوا کرد و طلبکاری کرد که اگر قرار است شفافیتی اعمال شود چرا فقط مجلس شفاف باشد و این شفافیت باید در همه جای نظام اعمال شود! در نتیجه در خرداد ۱۴۰۱ طرح را تعمیم دادند و عنوان آن را «شفافیت قوای سه‌گانه، دستگاه‌های اجرایی و سایر نهادها» گذاشتند. اما بحران پیچیده‌تر شد و به دعوای بین شورای نگهبان و مجمع تشخیص هم کشیده شد چون «سایر نهادها» مثل شورای نگهبان و مجمع تشخیص و... عصای دست ولی‌فقیه برای پیشبرد کارهایش هستند و اصلاً شفافیت‌بردار نیستند و زیر بار پاسخگویی نمی‌روند. یک سال بعد در خرداد ۱۴۰۲ آخوند لاریجانی، رئیس مجمع، افشا کرد که چون شورای نگهبان خودش را از شفافیت مستثنی کرده است، مجمع هم خودش را از طرح حذف کرده است: «این‌که گفته می‌شود مجمع تشخیص همه را ملزم کرده به‌جز خودش، متضمن اشتباه دیگری هم هست. الآن شورای نگهبان از تحت تعمیم مصوبه مجلس خارج است. چه مصلحتی در خروجش وجود داشت که مجلس عقب‌نشینی کرد؟ چرا فقط مجمع تشخیص را آماج انتقادها قرار داده‌اید؟»(شرق ۲۰شهریور) و در نهایت، طی روزهای گذشته و زیر تبلیغات گوش‌خراش اربعین، کل طرح را بسته‌بندی کردند و کنار گذاشتند.
با به‌گور سپردن طرح شفافیت در نظام ولایت، یک بار دیگر ثابت شد که نظام غاصب ولایت فقیه اهل این حرف‌ها نیست و رابطه‌اش با مقولاتی مثل شفافیت، اطلاع‌رسانی، حقیقت‌گویی، صداقت، صراحت و... مثل جن و بسم‌الله است. قبلش هم «لایحه حجاب و عفاف» بود که بالاخره معلوم نشد از کجا آمد و به کجا رفت و چی شد؟! پنهان‌کاری و دله‌دزدی و زدوبند پشت‌پرده در ذات نظام کثیف ولایت است که از زیر درخت سیب در پاریس شروع شد و بعدش هم لازمه‌ٔ سرکوب و کشتار و غارت و چپاول و اختلاس بود. «شفافیت در همه‌ٔ نهادهای حکومتی» تنها در سایه یک حاکمیت مردم‌سالار در ایران دموکراتیک فردا قابل اجراست.
