تداوم اعتصاب کارگران پالایشگاههای نفت و گاز و پتروشیمی که اینک در یازدهمین روز خود به ۵۱کانون واقع در ۲۱شهر گسترش یافته، مبین ناتوانی رژیم هم در پاسخگویی به خواسته‌های برحق آنها و هم در سرکوب آنهاست.
نفتگران اعتصابی کماکان خواستار افزایش دستمزدها، پرداخت کلیه معوقات مزدی و کوتاه شدن دست شرکت‌های پیمانکار و واسطه در استخدام کارگران، پایان دادن به قراردادهای وقت و سفید امضا هستند.
افزون بر اعمال تضییقات گوناگون، خودداری رژیم از پرداخت دستمزد ناچیز ماهانه فشار کمرشکن و خردکننده‌ای را بر کارگران وارد آورده و آنها را ناگزیر کرده تا با انگیزه‌ای ستودنی ایستادگی کنند و بر اعتصاب خود ادامه دهند و توطئه‌های کارگزاران مربوطه را از تهدید تا تطمیع بی‌نتیجه بگذارند. کما این‌که در روزهای اخیر کارفرمایان و کارگزاران رژیم در تأسیسات نفتی، تلاش کرده‌اند با پرداخت بخشی از معوقات مزدی در چند مرکز اعتصاب و یا دادن وعده و وعید همبستگی آنها را از هم بگسلند. اما نه تنها تاکنون به نتیجه نرسیده‌اند، بلکه کارگران بیشتری به این صف پیوسته‌اند.
خصوصیات اعتصاب
نقش و جایگاه ویژهٔ «اعتصاب» در قیامها و انقلابات اجتماعی واقعیتی انکارناپذیر است و چنان‌چه فراگیر شود حاکمیت‌های سیاسی را تحت فشار زیادی قرار خواهد داد. به‌خصوص اگر تأسیسات مربوطه از اهمیت حیاتی برخوردار باشد، چرا که به‌دلیل وابستگی سایر صنایع به آن، اعتصاب به‌سرعت گسترش و شیوع یافته و موجبات فلج شدن شریانهای اقتصادی کشور را فراهم می‌کند.
اعتصاب کارگران تأسیسات و مراکز نفت و گاز و پتروشیمی ـ‌که هم‌اکنون در میهن ما جاری است‌ـ نیز از چنین ویژگی برخوردار است. گسترش روزافزون آن به نقاط بیشتر و اتحاد یکپارچهٔ کارگران که مستقل از تشکلات دست‌ساز رژیم این اعتصاب را پیش می‌برند، از دیگر خصیصه‌های برجسته این حرکت هماهنگ است.
نظام‌آخوندی در مقابله با اعتصابات همواره بر دو محور تهدید و تطمیع عمل کرده است. رژیم به‌خاطر اهمیت صنعت نفت به‌عنوان اصلی‌ترین منبع درآمد جهت تأمین نیازهای سرکوبگرانه در داخل و خارج، پیوسته تلاش کرده به هر طریق ممکن از توقف این صنعت ممانعت کند. حال آن که اینک از فرط افلاس چنان در وضعیت بحرانی قرار گرفته که قادر به این کار نیست. گزینهٔ سرکوب هم برای رژیم هزینه بسیار دارد. رژیم نگران است که هر گونه سرکوبی به جرقه‌ای برای قیامی سهمگین و غیرقابل کنترل تبدیل شود. امری که سردمداران نظام به‌شدت از آن در هراسند.
سانسور رژیم
توطئهٔ سکوت رسانه‌های حکومتی در مورد اعتصاب نفتگران نیز از این نظر قابل تأمل و درک است. زیرا رسانه‌های وابسته به‌خوبی می‌دانند که انتشار این خبر بر سایر کارگران و حقوق بگیران تأثیر مستقیم خواهد گذاشت. با این وجود از شواهد پیداست خبر این اعتصاب در شبکه‌های اجتماعی هم در داخل و هم در خارج از ایران توجهات را به خود جلب کرده است. امری که باعث تقویت روحیه و ایستادگی بیشتر نفتگران خواهد شد.
در روزهای اخیر سایر خبرگزاریها از جمله رسانه‌های فارسی زبان متعلق به کشورهای اروپایی و آمریکایی نیز گزارشاتی از اعتصاب نفتگران ایرانی منتشر کرده‌اند.
بازتاب اعتصاب نفتگران در نشریات خارجی
بازتاب این خبر در سایت خبری معتبر نیوزویک (۱۰ اوت ۲۰۲۰) نمونه‌یی از توجهات بین‌المللی است. نیوزویک ضمن اشاره به «ناآرامی‌ها و اعتصابات میان کارگران در صنعت کلیدی گاز و نفت در سراسر کشور» نوشت:
«گزارشات و ویدئوهای منتشر شده در رسانه‌های اجتماعی توسط انجمنهای کارگری و سازمانهای مخالف تبعیدی نشان می‌دهد که اعتصابات تا روزهای آخر هفته جاری ادامه یافت و کارگران خواستار پرداخت حقوق عقب‌افتاده و اصلاح شرایط نامناسب کار بودند. حرکت اعتراضی با مرگ کارگر پتروشیمی ابراهیم عرب‌زاده در جنوب غربی شهر ماهشهر در ماه ژوئیه جرقه خورد، که با حمله قلبی پس از کار در درجه حرارت بالا از پای در آمد».
این رسانه هم‌چنین یادآور شد که در ماه ژوئن یکی دیگر از نفتگران «شاغل در میدان نفتی یادآوران هویزه واقع در جنوب غربی کشور در اعتراض به حقوق معوقه خودکشی کرد».
حمایتهای بین‌المللی از کارگران اعتصابی
کمیته ایتالیایی پارلمانترها برای ایران آزاد طی بیانیه‌یی همبستگی کامل خود را با هزاران کارگر ایرانی بخش‌های نفت و گاز و پتروشیمی که دست به اعتصاب زده‌اند اعلام و تأکید کرد:
«اعتصابات کارگران و کارمندان ۴۴پالایشگاه و کارخانه از مهمترین بخش‌های کلیدی اقتصاد ایران یاد آور اعتصابات در ماه‌های آخر رژیم شاه است که منجر به سرنگونی او شد».
کمیته ایتالیایی در این بیانیه ضمن اشاره به سرکوب شدید تظاهر کنندگان در شهرهای ایران از جمله کشتار بیش از ۱۵۰۰نفر در آبان گذشته از «شروع موجی از دستگیری کارگران اعتصابی» و اعدام معترضان ابراز نگرانی نموده و از «دولت ایتالیا، سندیکاهای کارگری، ارگانهای اروپایی و سازمانهای بین‌المللی کار» خواستار حمایت از مبارزه کارگران ایران برای حقوق ضروری آنها شده است.
اتحادیه کارگران راهآهن، مترو و اتوبوسرانی استرالیا نیز حمایت خود را از اعتصاب کارگران پالایشگاههای نفت و گاز در ایران اعلام کرده است. این اتحادیه با بیش از ۳۰هزار عضو در رشته‌های حمل و نقل عمومی و راهآهن نگرانی عمیق خود را از رفتار رژیم آخوندی با کارگران صنایع نفت و پتروشیمی و سایر کارگران معترض ایران ابراز کرد و خواستار پرداخت فوری تمام حقوق معوقه کارگران اعتصابی، خاتمه دادن به اخراج‌های کارگران و آزادی بدون قید و شرط تمامی کارگران زندانی شد.
کنفدراسیون اتحادیه کارگری رومانی (کارتل آلفا) هم با کارگران اعتصابی پالایشگاههای نفت و پتروشیمی و سایر کارگران اعتصابی ایران اعلام همبستگی کرده است. این کنفدراسیون با ۳۲۵هزار عضو با صدور فراخوان برای توقف سرکوب کارگران و آزادی کارگران زندانی بر تأمین حقوق آنها و آزادی تمامی کارگران زندانی تأکید کرده است و با اشاره به قوانین رژیم که به کارگران اجازهٔ داشتن اتحادیه‌های مستقل را نمی‌دهد، بازداشت و شکنجه کارگران و سرکوب خشونت‌بار تظاهرات آنها را محکوم کرده است.
بی‌تردید هر چه اتحاد کارگران اعتصابی مستحکمتر شود و بر ایستادگی و پایداری آنان افزوده گردد، دست رژیم در در سرکوب بسته‌تر خواهد شد و هزینهٔ سنگین‌تری در صورت دست زدن به آن خواهد پرداخت.
واقعیت این است که سرکوب در شرایط بحرانی کنونی که التهاب تمامی جامعه را فراگرفته می‌تواند در حکم جرقه انفجاری عمل کرده و خرمن نفرت انفجاری جامعه را شعله‌ور سازد. آتشی متفاوت که عبا و عمامهٔ ولایت را خاکستر کرده و به باد خواهد داد.
