پس از ۱۷روز که از اعتصاب کارگران هفت‌تپه می‌گذرد، دولت روحانی دست به یک عقب‌نشینی ناگزیر زد و با یک شیوهٔ قطره‌چکانی برای خاموش کردن صدای کارگران، پرداخت تنها یک ماه از ماهها حقوق معوقه کارگران را اعلام کرد. تلویزیون رژیم گفت: «تیم اعزامی دولت برای رسیدگی به امور مجتمع کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه در جلسهٔ کارگران حضور یافت و در مورد نحوهٔ تسویه حقوق کارکنان رو بررسی کرد. خبرها حاکی است مبلغ حقوق یک ماه کارکنان به حساب کارخانه واریز شده و مراحل واریز به حساب کارکنان را طی می‌کند. استاندار خوزستان امروز گفته بود حقوق ۲ماه کارگران این کارخانه امروز و فردا واریز می‌شود».(شبکه ۱ تلویزیون رژیم ۳۰آبان ۹۷)
به‌دنبال این خبر، استاندار خوزستان در توضیح این تناقض که حقوق کارگران بالاخره یک ماه پرداخت می‌شود یا ۲ماه؟ گفت که در صحبت با مقامات بالای دولت، آنها گفته‌اند که حقوق یک ماه را امروز پرداخت می‌کنند و قول داده‌اند که حقوق یک ماه دیگر را در ۳، ۴روز آینده پرداخت کنند.
اما کارگران که از این وعده‌ها زیاد شنیده‌اند، خواستار دریافت همهٔ حقوق و مطالبات معوقه خود هستند و دیروز همزمان با پخش این خبرها از تلویزیون رژیم کارگران اعلام کردند که روز پنجشنبه در تظاهرات و راهپیمایی شرکت می‌کنند و به همین منظور هم تدارک دیده‌اند.
پایداری کارگران هفت‌تپه و بحران ناشی از آن به بحران و جنگ باندها دامن زده است. کیهان خامنه‌ای در شمارهٔ امروز خود می‌نویسد: «این کارخانه با حدود ۵هزار کارگر در سال ۹۴ توسط سازمان خصوصی‌سازی با پیش‌پرداخت ۶میلیارد تومانی به بخش خصوصی - ۲جوان ۲۸ و ۳۱ساله - واگذار شد».
کیهان با بیان این‌که «در حال حاضر صدای هفت‌تپه در دشت مغان نیز شنیده می‌شود» می‌افزاید:
«در روزهای گذشته، اسماعیل غلامی، معاون اسبق ارزش‌گذاری سازمان خصوصی‌سازی گفته بود: در دولت روحانی علاوه بر شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه، مجتمع کشت و صنعت مغان نیز با حدود ۵درصد ثمن معامله واگذار شده است».
غلامی در ادامه گفته بود: «وقتی ۵درصد از ارزش شرکت ۱۷۰۰میلیارد تومانی دشت مغان و یا ۲۱۸میلیارد تومانی کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه با اقساط ۹ساله و ۷ساله و با احتساب یک سال تنفس واگذار می‌شود، تبعات اجتماعی آن چیزی جز شورش‌ها و اعتصاب‌های کارگری و اعتراضهای پی‌در پی مردم به اقدام‌هایی که به ناهنجاری‌ها دامن زده نخواهد بود».
علاوه بر آنچه کیهان نوشته، بر اساس خبرگزاری سپاه پاسداران غلامی گفته است: «مجتمع کشت و صنعت دشت مغان در حالی ابتدای انقلاب به ۸۸هزار هکتار زمین زیر کشت اطلاق می‌شد که در این مجموعه کارخانه‌های متعددی شامل، پنیر سازی، قند و شکر، خط تولید کنسانتره میوه، دامداری و حتی خانه و مستغلات بزرگی وجود دارد و معلوم نیست چگونه پس از ۴دهه به ۴۴هکتار کاهش یافته است».
کیهان در ادامهٔ گزارش خود خاطرنشان می‌کند: «کارخانه رشت الکتریک نیز داستانی مشابه دارد. کارخانه‌یی که در دوره اصلاحات با حدود ۶۰۰کارگر به مالکیت کرباسچی، همسر قبه، همسر عبدالله نوری و همسر شریعتی دهقان در آمده بود! کارگرانش بیکار شدند و از آن کارخانه فقط زمینش باقی مانده و قرار بود زمین باقیمانده از آن کارخانه پررونق با ۶۰آپارتمان لوکس در جماران معاوضه شود!».
واقعیت این است که در همین عقب‌نشینی قطره‌چکانی رژیم، آنچه برجسته است وحشت از ایستادگی کارگران و مطالبات آنهاست. کارگرانی که با شعارهایشان به سردمداران این رژیم حالی کرده‌اند که به‌خوبی واقفند که حاکمیت فاسد سیاسی آخوندی ریشه همه مشکلات اقتصادی آنهاست. هم‌چنان که کارگران هفت‌تپه تأکید کرده‌اند، آنها تا رسیدن به همه خواسته‌هایشان می‌ایستند و این پیامی است برای همه اقشار تحت ستم جامعه ایران که برای رسیدن به مطالبات برحق تنها راه ایستادگی تا به آخر در برابر این رژیم غارتگر و پوسیده است.
