«فریاد هر کارگر، مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه، چه رهبر»؛ این شعارها، خطوط اعتراض جوانان شورشگر است که در روز جهانی کارگر (اول ماه می-۱۱اردیبهشت) بر بنر بزرگی از پلی در گرگان در شمال میهن اسیر آویخته شده است.
روز کارگر امسال در سطح بین‌المللی هم شاهد همبستگی کنفدراسیون سراسری ایتالیا برای کار با بیش از ۵ میلیون عضو و «اتحادیه ایتالیایی کار» (UIL) با بیش از ۲ میلیون عضو با کارگران ایران بود.
در بیانیهٔ کنفدراسیون سراسری ایتالیا با عنوان «وضعیت اسفناک کارگران در ایران / بیانیهٔ حمایت از حقوق کارگران ایران در مقابل دو دیکتاتوری شاه و شیخ!» آمده است: حکومت ایران از همان دوران حکومت ستمگر پهلوی و دیکتاتوری شاه تاکنون که دیکتاتوری آخوندها حاکم است؛ هیچ‌یک از مصوبات سازمان بین‌المللی کار را اجرا نمی‌کند. در نتیجه هیچ قانون و چتر حفاظتی برای دفاع از حداقل حقوق کارگران در ایران وجود ندارد.
بیانیه می‌افزاید: کارگران در ایران از امنیت شغلی برخوردار نیستند و حق تشکیل سندیکا و نمایندگیهای کارگران در محیط‌های کار را ندارند. تعیین حداقل دستمزد کارگران در ایران برخلاف مصوبات سازمان بین‌المللی کار، در ۴۵سال گذشته، هیچ تناسبی با تورم در کشور ندارد. کارگران در محیط کار وسائل و لوازم ایمنی ویژه واحدکاری ندارند. هیچ‌یک از مقاوله‌نامه‌ها و توصیه‌های سازمان بین‌المللی کار، اجرا نمی‌شود. وضعیت زنان کارگر، بسیار دردناک است.
در ادامهٔ بیانیهٔ کنفدراسیون سراسری ایتالیا که قدیمی‌ترین و بزرگترین سندیکای کارگری ایتالیا است آمده است: کارگران ایران که همواره در دیکتاتوری شاه، و اکنون در دوران دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران مورد ظلم و ستم قرار داشته‌اند؛ اکنون به‌شدت نیازمند حمایت سندیکاها، اتحادیه‌های کارگری و ارگانهای بین‌المللی مربوط به کار و کارگری هستند. هم‌چنین باید از سازمان بین‌المللی کار (ILO) خواست که رژیم ایران را با وارد کردن در «لیست سیاه» خود، تحت فشار قرار دهد تا کارگران ایران، حداقل حقوق شناخته شده خود را مانند کشورهای دیگر به دست بیاورند.
همزمان «اتحادیه ایتالیایی کار (UIL)» با بیش از ۲میلیون عضو در استان «مارکه» ایتالیا، و سازمانها و تشکلهای مدافع حقوق‌بشر در استرالیا از جمله پاکس کریستی، شبکه مسیحی کراس لینک، بنیاد بیل کروز-، ادموند رایس سنتر، و اتحادیه مستقل آموزش نیز با انتشار بیانیه‌هایی به‌مناسبت روز کارگر، حمایت خود را از کارگران ستمدیده ایران اعلام کردند.
ستم و استثمار نظام ضدکارگری آخوندها و پایمال کردن حقوق مسلم آنها به حدی‌ست که روزنامهٔ حکومتی جهان صنعت در شمارهٔ ۱۳ اردیبهشت، می‌نویسد: «هرجا که کار سخت هست، کردها، بلوچ‌ها و سیستانی‌ها هم هستند. بیکاری آنها را مانند بسیاری دیگر از کارگران روزمزد، در سراسر جغرافیای ایران آواره کرده، زندگی‌شان طعم آوارگی، سخت‌جانی و عرق ریختن و سفره خالی دارد...».
همین منبع با اشاره به «جان ارزان کارگران» می‌افزاید: «متأسفانه امسال و به‌طور کلی هر سال برای کارگران سالی مملو از حوادث مختلف است. چند ماه پیش مرگ دلخراش کارگران معدن زغال‌سنگ طبس و معدن دامغان را داشتیم، از این دست حوادث تلخ کارگاهی بیشتر کارگران را قربانی می‌کند. این در حالی است که مسئولان مربوطه هیچ‌گاه عبرت نمی‌گیرند بنابراین روز جهانی کارگر، نه جشن است و نه مراسم نمادین؛ این روز باید فریاد خشم کارگرانی باشد که سال‌هاست صدایشان نادیده گرفته شده».
یکصد سال ستم و استثمار کارگران و زحمتکشان ایران توسط دیکتاتوریهای شاه و شیخ البته در انقلاب دموکراتیک نوین مردم ایران با پیشتازی شورشگران و زحمتکشان بپا خاسته به پایان خواهد رسید. کارگران و دیگر اقشار ستمدیده ایران اکنون فریاد می‌زنند که «فقط کف خیابان به دست میاد حقمون». فریاد آتشین و فوران خشم ستمدیدگان علیه ستمگران شرط لازم و ضروری برای قیام و سرنگونی ضحاک و احقاق حقوق کاوه‌های رنجبر و برپایی جشن بزرگ در روز جهانی کارگر است.
