روز ۱۱اردیبشهت‌ماه هر سال برای ایرانی‌ها یادآور طبقه‌‌یی زحمتکش و مظلوم است! این روز در سرزمین من متعلق به کسانی است که فریادشان را هیچ بالانشین حکومتی هرگز پاسخی نداده است؛ روز کارگران!
اول ماه مه سال ۱۸۸۶ قرار بود قانون «کاهش ساعت‌کاری کارگران به ۸ساعت» در آمریکا اجرا شود که چنین نشد و اعتراضات چند روزه کارگران این کشور را در پی داشت و سرانجام در چهارمین روز اعتصاب کارگران آمریکایی در شهر شیکاگو، پلیس به روی آنان آتش گشود که شماری کشته، عده‌یی مجروح و بعداً ۴تن نیز اعدام شدند.
از آن تاریخ به بعد این روز با عنوان «روز جهانی کارگر» نامگذاری شد. عنوانی که صفت «جهانی» دارد اما شرایطش در ایران متفاوت است.
کارگران سراسر جهان در این روز با حضور در راهپیمایی‌ها و تجمعات مسالمت‌آمیز سعی در این دارند که صدایشان را به گوش رهبران و مسئولان کشورها برسانند و مطالبات خود را مطرح کنند. ولی در ایران طی سالیان اخیر تجمعات کارگری با سرکوب و پیگرد قانونی فعالان کارگری همراه بوده است.
به راستی چرا باید صدای کارگران در ایران خاموش شود؟ چرا آنها هرگز حق اعتراض پیدا نمی‌کنند؟ و علت این‌که اعتراضات کارگری در ایران همواره تهدیدی برای حکومت جمهوری اسلامی بوده است، چیست؟
اصلی‌‌ترین مشکلات کارگران در ایران و مطالبات آنها
نه پرداختن به مشکلات زندگی کارگران در ایران موضوع تازه‌‌یی است و نه بررسی مطالبات آنها!
بارها و بارها از زندگی زیر خط فقر تا نداشتن بیمه گفته شده و هم‌چنین از نداشتن اتحادیه و انعقاد قراردادهای موقت انتقاد شده اما تا زمانی‌که حکومت چپاولگر و ضدکارگر بر سر کار است کارگران نباید انتظار بهبود اوضاع داشته باشند.
مروری بر مطالبات کارگران ایرانی به‌خوبی عمق یک نابرابری فجیع در حکومت به‌اصطلاح اسلامی را نشان می‌دهد.
تأمین آینده و امنیت شغلی به‌علاوه اجراشدن طرح بیمه کارگران از مطالباتی است که همواره مطرح شده است.
کارگران قانون کار موجود را ضدکارگری می‌دانند و خواهان تغییر آن هستند.
ناگفته نماند که معضل کودکان کار در ایران نیز جدی است که پرداختن به آن در مجال این یادداشت نمی‌گنجد.
شرایط معیشتی کارگران در ایران
اوضاع معیشتی کارگران در ایران نشان‌دهنده مظلومیت آشکار آنان است. به‌عنوان مثال حداقل دستمزد سال ۱۳۹۶ برای کارگران در ایران ۹۳۰هزار تومان اعلام شده بود. این در حالی است که حداقل هزینه زندگی ماهانه یک خانوار متوسط حدود ۲/۵میلیون تومان است.
دیماه ۹۶ و قیام کارگران
تعطیلی یکی از پس دیگری کارخانه‌ها و کارگاهها و بیکار شدن تعداد بیشتری از کارگران از دلایل شرکت کارگران در قیام دیماه ۹۶ موج این اعتراضات خیابانی ادامه دارد. از شهرهای مشهد و اهواز گرفته تا گرگان و اراک و همدان.
خیزش مردم ایران و به‌ویژه کارگران در دیماه ۹۶ به‌صراحت تمامیت نظام حاکم را نفی می‌کند با شعارهایی مثل «اسلامو پله کردین، مردمو ذله کردین»، «مملکت آخوندی، نمی‌خوایم، نمی‌خوایم»، «توپ تانک فشفشه، آخوند باید گم بشه»، «حقوق ملت ما، زیر عباست امروز»، «مرگ بر جمهوری آخوندی» و «فریاد هر ایرانی، سلطنت آخوندی، واژگون، واژگون».
رشد بیکاری در ایران
رئیس سابق دانشکده اقتصاد تهران می‌گوید آمار رسمی مبنی بر بیکاری ۳میلیون نفر در ایران واقعی نیست: «با احتساب بیکاری پنهان، آشکار و افراد تحصیل‌کرده تعداد بیکاران ایران به ۱۵میلیون نفر می‌رسد».
هم‌چین ذکر این نکته ضروری است که سالانه دست‌کم یک میلیون و ۲۰۰هزار نفر جویای کار به بازار کار ایران اضافه می‌شود. هیچ چشم‌اندازی برای تأمین آینده این تعداد از جوانان جویای کار از جانب حکومت آخوندی وجود ندارد.
با گذشت ۴دهه از سوءاستفاده یک حاکمیت مستبد از نام اسلام به نظر می‌رسد حالا محروم‌ترین اقشار این جامعه دیگر کاسه صبرشان لبریز شده و اعتراض خود را بدون هیچ واهمه‌‌یی فریاد می‌زنند و هر روز برای آنها روز جهانی کارگر است. هر چند در ایران برخلاف بسیاری از کشورهای جهان به‌صورت رسمی برخورد مثبتی با اول ماه مه نمی‌شود. ولی حذف و به فراموشی سپردن آن هم برای حاکمان ممکن نبوده است. کارگران ایران با تأکید بر نقش خود در حیات اقتصادی کشور برای پیگیری مطالباتی پایه‌یی یعنی آزادی و عدالت مبارزه می‌کنند که برای تحقق آنها راهی ۴۰ساله پیموده‌اند.
نفیسه
مسئولیت محتوای این مطلب برعهده نویسنده است و سایت مجاهد الزاماً آن را تأیید نمی‌کند
