اعتراضات کارگران آذرآب اراک به‌علت عدم پاسخگویی کارگزاران دولتی به مرحله جدیدی رسیده و ابعاد تازه‌ای به‌خود گرفته است.
روز یکشنبه ۲۸مهر ۹۸ کارگران آذرآب در اعتراض به وضعیت کارخانه و معوق ماندن حقوق خود مسیر راه‌آهن شمال به جنوب را مسدود کردند. رژیم ضدکارگری ولایت‌فقیه با گسیل نیروهای ضدشورش به اعتصاب آنان حمله برد. کارگران با تجمع در محل کارخانه اعتراض خود را دوباره از سر گرفتند. در ساعت ۳بعد ازظهر به وقت محلی، نیروهای سرکوبگر انتظامی دوباره به کارگران تجمع کننده با شلیک گاز‌اشک‌ٰ‌آور یورش بردند؛ آنها در جریان این یورش، شیشه‌های ساختمان کارخانه و خودروهایی را که در محل پارک شده بود خرد نموده و شماری از کارگران را باباتون مجروح و مصدوم کردند.
«شبی را می‌گذرانیم که همسران و فرزندانمان با چشمانی پر از اشک سپری می‌کنند؛ از پدری که نیآمد و پدری که با سر و دست خونین و شکسته آمد. ما ۱۷۰۰نفر نیستیم؛ ما امشب ۷۰۰۰چشم مضطربیم»
...
«آیا روا بود که با سرکوب وحشیانه نیروی انتظامی جواب بگیریم، در حالیکه نه حقی را خورده‌ایم، نه دزدی کرده‌ایم و فقط شرمنده خانواده‌ایم. ماه‌هاست که باید برای گذران عمر قرض کنیم».
بخش‌هایی از بیانیهٔ کارگران آذرآب، در شامگاه یکشنبه ۲۸مهر ۹۸
بنا به خبرهای گفته شده، ۱۵نفر از کارگران با سر و دست شکسته راهی بیمارستان شده و ۲۱نفر از آنان نیز بازداشت شدند.
ضرب‌و‌شتم و بازداشت کارگران نتوانست مانع از ادامهٔ اعتراضات برحق آنان شود. کارگران آذرآب روز دوشنبه ۲۹مهر برای چندمین بار تجمع کرده و با شعار «کارگر زندانی آزاد باید گردد» خواستار آزادی همکاران بازداشت شدهٔ خود شدند.
«سردواندن» پاسخ رژیم به کارگران
به‌رغم گذشت چندین ماه از اعتراضات کارگران، عوامل رژیم در آذرآب هیچ پاسخ مشخص و واکنش مؤثری جز وعده و وعید و بهانه‌های سخیف نداده‌اند. یک روز می‌گویند صبر کنید تا سهام کارخانه تعیین‌تکلیف شود. روز دیگر به بهانه «اهلیت سنجی» متقاضیان سهام کارخانه، کارگران را سر می‌دوانند و روز دیگر...
کارگزاران نظام آخوندی با اطلاع از تبعات سیاست خصوصی‌سازی و فروش سهام شرکت از جمله توقف چرخ‌های کارخانه و بیکار شدن کارگران، در واگذاری سهام کارخانه آذرآب تردید ندارند؛ زیرا بیش از هر زمان نیازمند خلاصی از مجموعهٔ ورشکسته‌ای هستند که پیآمد مستقیم سیاست‌های ضدمردمی و ضدملی همین رژیم است. لازم به یادآوری نیست که آنچه نیز در قاموس این رژیم ضدکارگری اساساً به‌حساب نمی‌آید همان حق و حقوق کارگر است.
نیت اصلی کارگزاران رژیم آن است که از یک‌سو با سرکوب و از سوی دیگر با سیاست «سر دواندن» کارگران را خسته کنند تا دست از اعتراض بردارند و پی کار خود بروند؛ آنها از پیوستن کارگران به ارتش بیکاران و گرسنگان ابایی ندارند.
درد دل‌های کارگران
کارگران آذرآب بخشی از دردهای خود را در بیانیه‌ای که شامگاه یکشنبه صادر کرده‌اند، برشمرده‌اند؛ این درد دلها هر وجدان آزاده‌ای را می‌آزارد.
در بخشی از این بیانه آمده است: «شبی را می‌گذرانیم که همسران و فرزندانمان با چشمانی پر از اشک سپری می‌کنند؛ از پدری که نیآمد و پدری که با سر و دست خونین و شکسته آمد. ما ۱۷۰۰نفر نیستیم؛ ما امشب ۷۰۰۰چشم مضطربیم»
آنها با اشاره به سرکوب وحشیانه نیروهای انتظامی نوشته‌اند: «آیا روا بود که با سرکوب وحشیانه نیروی انتظامی جواب بگیریم، در حالیکه نه حقی را خورده‌ایم، نه دزدی کرده‌ایم و فقط شرمنده خانواده‌ایم. ماه‌هاست که باید برای گذران عمر قرض کنیم.»
کارگران استاندار مزدور را نیز خطاب قرار داده و نوشته‌اند: «همه ایران مطالبه ما را فهمیده است، شما چطور هنوز نفهمی‌دید؟»
کارگران آگاه و شجاع کوتاه نمی‌آیند!
رژیم مثل همیشه تلاش کرد تا با دستگیری بعضی از کارگران به جرم هدایت اعتراضات آنها را به عقب‌نشینی وادارد. اما کارگران با جسارت در بیانیه خود تصریح کردند که: «از همین جا به مأموران اخطار می‌دهیم که حق ندارد نام لیدر بر کارگران گذاشته و آنان را به این عنوان تحت فشار قرار دهد. همه کارگران با هم هستند، کلمه لیدر را از ذهن کثیفتان دور کنید. بعد از ۳سال که همه جا فریاد زدیم، طومار چند هزار امضایی... فرستادیم، جواب ما باتون و گاز اشک‌آور بود.»
آنها هم‌چنین اخطار کرده‌اند که: «امروز خشم ما را دو چندان کردید! حق ندارید برادرانمان را بازداشت کنید. ما این خیابان‌ها را کنار هم طی کردیم و کنار هم می‌مانیم»
کارگران دلیر که چیزی برای از دست دادن ندارند، تصمیم گرفته‌اند که به هر قیمت حقوق خود را به‌دست آورند.
تهاجم، تنها زبانی که رژیم خوب می‌فهمد
اعتراضات جسورانه کارگران نشان می‌دهد که آنها از وضعیت درماندهٔ رژیم غافل نیستند. رژیمی که بیش از هر زمان دیگر سایهٔ قیام عمومی را بالای سرش حس می‌کند و از آن وحشت دارد و می‌داند که هر گونه سرکوب می‌تواند قیمت بسا گزاف‌تر از قیام دیماه ۹۶ برایش داشته باشد. کارگران فهمیده‌اند که جسارت و خستگی‌ناپذیری عناصری هستند که با اتکا به آنها می‌توانند رژیم را عقب رانده حقوق‌شان را به‌دست آورند.
