اعتراض جهانی به تخریب قطعه۴۱ بهشت زهرا در تهران توسط جلادان حاکم بر ایران که از نظر حقوقی استمرار جنایت علیه بشریت به‌شمار می‌رود، ادامه دارد.
هفته گذشته خانم دومینیک آتیاس، رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپا و رئیس پیشین کانون وکلای اروپا، در کنفرانس «ایران بپا خاسته در مقابل رژیم اعدامها» گفت: «سالهاست که می‌کوشند آثار جنایات‌شان را از بین ببرند: با نابود کردن قبرها و گورهای جمعی که این شهدا در آن آرمیده‌اند، با بی‌حرمتی به اجساد آنها، حتی پس از مرگ!... ۹۵۰۰انسان از گور محروم شدند تا به‌جایش پارکینگ ساخته شود! پلیدی مطلق! نفرین بر آنان که این مکان مقدس یعنی گورستان را مورد هتاکی قرار دادند، آنان که این حق بنیادین در همه جوامع و ادیان، احترام به مردگان، را لگدمال کردند».
کمیته بین‌المللی در جستجوی عدالت نیز که ۴۰۰۰پارلمانتر و شخصیت مدافع حقوق‌بشر در اروپا و آمریکا را در بر می‌گیرد، طی نامه‌یی به فولکر تورک، کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل متحد، خواستار مداخله فوری برای جلوگیری از اجرای طرح تخریب قطعه ۴۱بهشت زهرا شد.
رهبران این کمیته اقدام رژیم را به‌عنوان «تلاشی حساب‌شده برای محو شواهد اعدامهای جمعی» محکوم کردند و با اشاره به اعتراف معاون شهردار رژیم در تهران مبنی بر این‌که محل دفن «مجاهدین» را می‌خواهد به پارکینگ تبدیل کند، نوشتند: «این اعتراف نشان می‌دهد که رژیم قصد دارد نه تنها اجساد، بلکه میراث مقاومت‌کنندگان علیه استبداد خود را نیز نابود کند. این در حالی است که سازمان ملل قطعنامه‌هایی را در تأیید حق دسترسی به‌حقیقت و اهمیت تحقیقات جنایی درباره گورهای جمعی تصویب کرده است. اما در ایران، این اصول با مصونیت از مجازات پایمال می‌شوند».
کمیته بین‌المللی در جستجوی عدالت هشدار داد: «سکوت در برابر چنین جنایاتی بی‌طرفی نیست. هنگامی‌که مدافعان حقوق‌بشر در برابر چنین بی‌عدالتیهای آشکاری لب فرو می‌بندند، ناخواسته این پیام را می‌دهند که جان و آزادی فعالان مجاهدین و خانواده‌های آنان قابل چشم‌پوشی است. چنین گزینشی، اصول جهان‌شمولی و بی‌طرفی را که شالودهٔ نظام حقوق‌بشر است تضعیف می‌کند».
در پی انتشار اطلاعیه مقاومت ایران دربارهٔ تخریب «آرامگاه هزاران زندانی سیاسی اعدام‌شده و محل یادآوری یکی از سیاه‌ترین جنایتهای قرن بیستم» و اعترافهای وقیحانه حکومتی در این رابطه، عفو بین‌الملل طی بیانیه‌یی اعلام کرد «مقامات ایرانی با تخریب قطعهٔ ۴۱، شواهد جنایات خود را پنهان می‌کنند و مانع از دستیابی به حقیقت، عدالت و غرامت می‌شوند. آنها با ساختن پارکینگ بر روی قبرهای مخالفان در گورستان بهشت زهرای تهران در حال از بین بردن شواهد حیاتی اعدامهای دسته‌جمعی مخالفان در اوایل دهه ۱۹۸۰ هستند. این یادآوری تلخ دیگری از مصونیت سیستماتیک برای جنایات علیه بشریت در آن دوران است.
عفو بین‌الملل افزود: این اقدام در پی دهه‌ها محدودیت‌های ظالمانه بر خانواده‌ها برای کاشت گل یا تعمیر سنگ قبرهای تخریب‌شده صورت می‌گیرد... گورهای انفرادی و جمعی مربوط به اعدامهای جمعی دههٔ ۱۹۸۰ صحنه‌های جرائمی هستند که برای نبش‌قبر و حفظ شواهد به تخصص پزشکی قانونی نیاز دارند. مقامات رژیم ایران با تخریب آنها، شواهد جنایات خود را پنهان می‌کنند و مانع از دستیابی به حقیقت و عدالت می‌شوند.
