تجمع بزرگ و تظاهرات ایرانیان در روز یکشنبه ۲۳بهمن در پاریس، بروز یک مرحله از مرزبندی‌های مهم بین دو جبهه در موقعیت کنونی ایران بود: جبهه‌ٔ نفی هر گونه دیکتاتوری در مقابل جبهه‌ٔ شاه و شیخ.
بروز این مرزبندی، گامی مهم از مراحل تکاملی قیام ۱۴۰۱ است. این مرحله می‌گوید شرایط عینی قیام و انقلاب در ایران با توجه به استمرار پنج‌ماه‌ٔ قیام، به بلوغ خود رسیده و اکنون مرحله‌ٔ تحقق شرایط ذهنی فرا رسیده است.
اتاق فکر رژیم آخوندی در مرحله‌ٔ جدید قیام، تمام تلاش خود را صرف انحراف قیام از مسیر و هدف سرنگونی می‌کند. مشخصه‌ٔ این تلاش، توجه دادن ایرانیان به جبهه‌یی تحت عنوان «گذار» با کلاهک بازگشت بقایای سلطنت است. بازیهای سیاسی چند روز گذشته که با پناه گرفتن تعدادی در پشت سر بچه‌ٔ شاه، به خبرسازی توسط محافل رسانه‌یی آنان تبدیل شد، بخشی از تلاش گسترده‌ٔ اتاق فکر نظام ملایان برای منحرف کردن اخبار و اذهان از تمرکز قیام بر سرنگونی نظام است.
اکنون چوبهای زیر بغل نظام آخوندی مثل «نایاک» و برخی رسانه‌های فارسی‌زبان، می‌خواهند سناریو محافل استعماری در مورد انقلاب ۱۳۵۷ را تکرار کنند. هدف نخست این پروژه، پراکندن یأس در میان مردم ایران است تا بپذیرند نتیجه‌ٔ قیام در کف خیابان به جایی نمی‌رسد و اپوزیسیون و آلترناتیو واقعی هم در کار نیست! هدف دوم از دور خارج کردن تشکل محوریِ راه‌حل قاطع سرنگونی تمامیت نظام ولایت فقیه است. هدف سوم، معامله بر سر مطامع مشترک شیخ و شاه یعنی از بین بردن هر گونه انقلاب و مبارزه‌ٔ سازمان‌یافته می‌باشد. این سه هدف با ادبیات و تبلیغاتی با شاخص ملکوک کردن انقلاب ۱۳۵۷ پیش برده می‌شود.
تظاهرات روز یکشنبه ۲۳بهمن در پاریس، نمودی از هوشیاری ملی در مقابل چنین معامله‌ها و ترفندهایی است که بی‌شک کارگردان اصلی آن، اتاق فکر نظام ملایان می‌باشد. نظام ملایان با توجه به تجارب ۴۴سال گذشته، خوبِ خوب حالی‌اش است که وجود یک تشکل باسابقه و حرفه‌یی در یک قیام سازمان‌یافته و هدفمند، اصلی‌ترین تهدید بالفعل سرنگونی‌اش است. از این رو باقی راه‌حل‌های اصلاحی و گذارگونه و گنگ حتی با انبوه تبلیغات‌شان و با جلوداری بقایای سلطنتی، از قضا تضمین تداوم عمر نظام خواهند بود.
رژیم آخوندی حتی با شرکت در بازی آنان تحت عنوان اپوزیسیون، اخبار روز ایران را از تمرکز بر قیام و سرنگونی به بازیهای سیاسیِ کسانی سوق می‌دهد که در تمام ۴۴سال گذشته، هرگز دغدغه‌ٔ مبارزه و پرداخت بها برای سرنگونی‌اش را نداشته‌اند و اکنون نیز «شعور سیاسی» لازم را برای نیفتادن به دام اتاق فکر نظام و محافل استعماری ندارند.
اکنون قیام ۱۴۰۱ به چنین مرحله‌ٔ مهم و سرنوشت‌ساز پای نهاده است. البته این مرحله را باید نشانه‌یی از بلوغ و پیشرفت قیام دانست؛ چرا که مرحله‌ٔ بروز ماهیت واقعیِ تمام عناصر درون، همراه و در پیوند با قیام است. عنوان تجمع و تظاهرات ۲۳بهمن در پاریس، بیان دقیق این مرحله‌ٔ مهم است: «از سرنگونی دیکتاتوری شاه تا قیام برای جمهوری دموکراتیک». همین عبارت، شاخص مرزبندیِ جبهه‌ٔ خلق یعنی نفی هر گونه دیکتاتوری با جبهه‌ٔ ضدخلق یعنی تأسی به دیکتاتوری پیشین و کنونی در ایران‌زمین است.
اکنون قیام ۱۴۰۱ که از همان آغاز، با تمرکز بر رأس فاسد دیکتاتوری آخوندی جریان یافت، پای به مرحله‌یی تکامل‌یافته‌تر برای رقم زدن سرنوشت ایران‌زمین می‌گذارد.
