پس از چهل سال جنگ‌طلبی، صدور بنیادگرایی و تشکیل گروه‌های نیابتی توسط نظام ولایت فقیه، امروز ام‌القرای یک رژیم ورشکسته چنان در معرض فروپاشی قرار گرفته است که دست به دامن صغیر و کبیر اعضای جامعه بین‌المللی زده تا شاید از این پیچ تند سقوط به انتهای دره بگذرد. نه این‌که بخواهد دست از بمب‌سازی اتمی و موشک‌پرانی و حزب‌الله بازی بردارد بلکه در تله‌های جورواجوری گیر کرده است و عجالتاً دست گدایی دراز کردن به سوی هر کشور و دولتی را در دستور فوری روز خود قرار داده است. به‌زور تبلیغات و گفتمانهای تک نفره برای خود، دوستان استراتژیک خلق کرده است و هر چه طرف حساب‌هایش گوشزد می‌کنند شراکت استراتژیک به این آسانی هم که می‌گویی نیست و باید هزینه بسیار زیادی متقبل شوی، خود را به کوچه بن‌بست خوش خیالی می‌زند.
باری؛ رژیم در شرایط حیاتی فعلی برای رفع و رجوع تحریم‌های کمر شکن، بی‌کفایتی‌هایش در برابر ویروس کرونا، انزوای منطقه‌یی و بی‌اعتباری نزد مجامع بین‌المللی، در به در دنبال پول و اعتباری است که از قضا در دستان دوستان فرضی استراتژیکی‌اش نظیر چین و عراق است اما آنان نیز حساب کار دست‌شان است و بی‌گدار به آب نمی‌زنند.
بازی کردن با مهره رژیم آخوندی توسط قدرتهای بزرگ
رژیم آخوندی که در انزوای بی‌سابقه بین‌المللی به‌خصوص از جانب غرب قرار دارد، با سیاست نگاه به شرق در پی مفری بوده است اما در بازی منافع عملاً هیچ راهی از جانب دوستانی که رژیم بارها از آنها یاد کرده یعنی چین و روسیه برایش باز نشده است، چرا که این قدرت ها بین حفظ روابط با قدرتهای غربی و مراودات و مبادلات اقتصادی ـ سیاسی با آنها و رژیم آخوندی به حکم منافع خودشان، آمریکا و کشورهای غربی را انتخاب می‌کنند و حتی در زمان تنگی و سختی مددکار این رژیم نیستند. شاهد آن هم شرکت عملی قدرتهای بزرگ و متوسط بین‌المللی و حتی کشورهای کوچک همسایه، در همراهی با تحریم‌های آمریکا است.
آیا ایران اتحاد استراتژیک بسته است؟
سال گذشته پس از چهل سال از حیات رژیم آخوندی یک رزمایش در آبهای خلیج‌فارس با حضور چین و روسیه برگزار شد و همین موضوع باعث طرح مسائل بنیادینی گردید که آیا ایران پس از چهل سال نداشتن متحد استراتژیک در منطقه، با دو کشور صاحب رأی وتو در شورای امنیت اتحاد راهبردی بسته است؟ آیا ایران وارد گذار به سیاست ائتلافی با قدرتهای بزرگ می‌شود؟
امیراحمدیان تحلیلگر ارشد سیاست خارجی رژیم در رابطه با این موضوع می‌گوید: «برای روسیه، ایران آن جایگاهی که ما برای خود تعریف می‌کنیم آن را در سیاست خارجی‌اش ندارد. خیلی‌ها در ایران می‌گویند که مسکو شریک استراتژیک تهران است ولی روس‌ها آن را تکذیب می‌کنند. متأسفانه در ایران مفهوم شریک استراتژیک به‌خوبی معنا نمی‌شود». (خبرآنلاین. ۸دی ۱۳۹۸)
چین ایران را شریک استراتژیک نمی‌داند
پس از برملا شدن قرداد ۲۵ساله چین با رژیم آخوندی بحث و گفتگوهای فراوانی در این مورد صورت گرفت. در این رابطه حسین راغفر از کارشناسان اقتصادی حکومت می‌گوید: «در طول پانزده سال گذشته که فشار‌های ایالات متحده بر ایران به‌طور فزایندهای افزایش یافت چین به‌طور قابل درکی همواره در کنار آمریکا قرار داشته است و این توهم که چین منافع بزرگ و راهبردی خود را در قبال آمریکا نادیده خواهد گرفت و به رابطه تجاری سالانه ۳۰میلیارد دلاری با ایران اکتفا خواهد کرد تنها یک خوش‌بینی مفرط است. کل سرمایه‌گذاری ۴۰۰میلیارد دلاری چین در طول ۲۵سال آینده کمتر از ۷۰درصد حجم تجاری چین با ایالات متحده آمریکا تنها در یک‌سال است. این ارقام بهترین دلیل گویای همنوایی چینی‌ها با ایالات متحده هستند، توضیح دیگری لازم نیست». (مستقل آنلاین ۲۵تیر۹۹)
گدایی مدارا!
اکنون رژیم آخوندی در انزوای جهانی و شدت گرفتن محکومیتها و اعتراضات بین‌المللی به‌خاطر نقض گسترده حقوق‌بشر و دیگر محدودیتهای طاقت‌فرسا، از شرکای تجاری و رفقای سیاسی خود، می خواهد کمی با او مدارا کنند و امکانات لازم حیاتی برایش فراهم سازند ولی برای همین خواسته‌ها نیز به تنگناهای عحیبی گرفتار آمده است
با تحریم‌های اولیه و ثانویه‌ای که آمریکا اعمال کرده، حدود ۴۰میلیارد دلار منابع ارزی رژیم آخوندی در کشورهای دیگر مسدود شده است. چین با ۲۰میلیارد دلار، هند با ۷میلیارد دلار، کره‌جنوبی با ۶میلیارد دلار، عراق با ۲میلیارد دلار و ژاپن با یک و نیم میلیارد دلار، از مهمترین کشورهای طرف حساب رژیم ایران هستند.
ناکامی سفرها به عراق و چین!
در تاریخ ۲۱مهر۹۹ همتی رئیس بانک مرکزی رژیم به عراق رفت تا شاید بتواند بخشی از منابع ارزی بلوکه شده از سوی آن کشور را آزاد کند. اخبار گوناگونی از این سفر منتشر شده است که نشان می‌دهند دستاورد ساده و آسانی را به همراه نداشته است.
از سوی دیگر ظریف وزیر خارجه رژیم آخوندی هم به چین سفر کرد تا با هدف مشابه‌ای بتواند راهگشایی‌هایی را حاصل کند اما هنوز نتیجه خاصی عایدش نشده است.
روزنامه جهان صنعت (۲۴مهر۹۹) در گزارشی به واکنش چند کشور طرف حساب رژیم آخوندی در وانفسای تنگناهای همه‌جانبه پرداخته است: «در خبرهای منتشر شده نشانی از این نیست که چین برخلاف اراده آمریکا در مسیر تشدید تحریم ایران کاری کرده باشد. اگر در پنهان نیز رهبران چینی هیچ همکاری‌ای با ایران برای آزادسازی منابع ارزی نکرده باشند باید گفت این کشور یک دوست بی‌تفاوت و دوست روزهای خوب است و از این نظر باید نسبت به تعمیق دوستی با این کشور دقت کرد. البته چینی‌ها با قطع نکردن خرید نفت از ایران نشان دادند می‌توانند و می‌خواهند به ایران کمک کنند. نیمی از منابع ارزی قفل شده ایران در این کشور است و دوستی و تمنا برای همکاری راهبردی و نیز میزان قدرت اقتصادی و سیاسی چین و دشمنی‌اش با آمریکا حکم می‌کند زودتر و با ترس کمتر منابع ایران را آزاد کند».
همتی: کشورهای دوست هم ارزهای ما را نمی‌دهند
با همه دست و پایی که دولت روحانی برای بازگشت منابع ارزی مسدود شده در سایر کشورها، می‌زند تا این زمان هیچ گره‌ای از کلاف تو در تو باز نشده است.شاهد آن هم گله و نارضایتی همتی از به‌قول خودش «عدم همکاری کشورهای دوست» است که موجب شده نتیجه این تلاش‌ها ثمر قابل قبولی نداشته باشد.
اعلام این موضوع از سوی همتی که «ده‌ها میلیارد دلار از درآمدهای ارزی کشور در خارج را مسدود کرده‌اند و حتی بسیاری از کشورها که رابطه خوبی با ایران دارند به‌دلیل فشار آمریکا اجازه استفاده از آن منابع را به ایران نداده‌اند» به‌روشنی نشان می‌دهد که دورنمای روشنی در خصوص آزادسازی منابع ارزی نمی‌توان ترسیم کرد.
«بررسیها نشان می‌دهد که اقتصاد ایران طی چند ماه اخیر دچار سرگیجه ارزی شده و به‌دلیل دسترسی محدود بانک مرکزی به منابع ارزی در آشوب و التهاب به سر می‌برد. بازار ارز طی مدت یاد شده به افزایش سرسام‌آور قیمت ارز تن داده و حتی در واکنش به اقدامات سیاست‌گذار پولی برای کنترل و مدیریت این بازار نیز به حرکت رو به جلوی خود ادامه می‌دهد. آخرین نرخ‌های معاملاتی ثبت شده در بازار ارز این موضوع را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که تلاش‌ها برای بهبود وضعیت ذخایر ارزی کشور هنوز راه به جایی نبرده است». (جهان صنعت ۲۳مهر۹۹)
فشارها به رژیم ایران در سه هفته آینده به اوج خود خواهد رسید
همتی؛ رئیس کل بانک مرکزی دولت آخوند روحانی روز چهارشنبه ۲۳مهرماه اعتراف کرد: «فشارها به تا سه هفته آینده به اوج خود خواهد رسید. وی با بیان این موضوع که تحریم‌ها در چارچوب فشار حداکثری دولت آمریکا به تدریج علیه ما عملیاتی می‌شود، با عقب‌نشینی از حرفهای گذشته خود مبنی بر پایین آمدن قیمت دلار گفت: «من عرض کرده‌ام که شرایط بسیار پیچیده و در حال تغییر است».
نکته جالب اعتراف به شکست طرح‌ها و توهمات رئیس بانک مرکزی رژیم آخوندی در مهار نرخ ارز این است که می‌گوید: «بازار ارز پرریسک‌ترین بازار است و هر چه مردم خودشان تشخیص دادند انجام بدهند؛ هر لحظه ممکن است اتفاقی در این بازار بیفتد». (فارس۲۳مهر۹۹)
یعنی پس از ماهها ارائه نقشه و برنامه‌های گسترده برای کنترل اوضاع اقتصادی کشور، تازه به این رسیده است که دیگر کاری از من ساخته نیست و مردم خودشان می‌دانند که چه باید بکنند.
رژیم آخوندی نه دوستی دارد، نه پولی!
آری، آن همه عربده‌کشیهای منطقه‌ای و گروه‌های نیابتی و ساختن بمب و موشک هوا کردن به اینجا رسید که برای ادامه حیاتش، نه حتی از قدرتهای بزرگ بلکه از کشور جنگ‌زده عراق که عمق استراتژیکی‌اش می‌نامید، درخواست و التماس کند که قدمی برداشته و به کمکش بیاید، اما جوابی نمی‌گیرد. این تازه مراحل آغاز پایان رژیمی است که خدا را بنده نبود و خیال می‌کرد با ارعاب و صدور تروریسم و باج‌گیری از دنیا بار خود را برای سالیان خواهد بست.
