خامنه‌ای قبل از به درک واصل شدن قاسم سلیمانی می‌گفت:
خامنه‌ای: به ملت ایران می‌گویم؛ جنگ نخواهد شد و مذاکره نخواهیم کرد.
پس از هلاکت قاسم سلیمانی رژیم آخوندی تهدید کرد که انتقام سخت در راه است! اما خبری نشد.
در دولت آخوند روحانی با زانوهای خونین به‌پای میز مذاکره برگشتند تا نقطه‌ای که پیش از نمایش انتخابات رژیم و سرکار آمدن آخوند رئیسی، طرف‌های غربی مذاکره را متوقف و به بعد از مشخص شدن نتایج انتخابات رژیم موکول کردند.
با روی کار آمدن دولت آخوند رئیسی لاف و گزاف شروع شد، که مذاکره نمی‌کنیم مگر این‌که تحریم‌ها برداشته شود. بعد از مدتی پاسدار امیر عبداللهیان در بازگشت از نیویورک گفت: «اگر آمریکا می‌خواهد تهران به میز مذاکره بازگردد بایستی حداقل ۱۰میلیارد دلار دارایی مسدود شده‌ٔ ایران در خارج را آزاد کند».
این سخنان وزیر خارجه‌ٔ آخوند رئیسی واکنش‌هایی به‌دنبال داشت.
آلمان گفت هیچ پولی پرداخت نخواهد شد. آمریکا هم نه‌تنها وقعی به این گفته‌ٔ عبداللهیان نگذاشت بلکه اعلام کرد توپ در زمین رژیم ایران است و در مذاکره باز است اما نه برای همیشه.
پس از چند روز سخنگوی وزارت‌خارجه‌ٔ رژیم در یک فقره غلط‌کردم‌گویی گفت: رژیم هیچ پیش‌شرطی برای مذاکرات ندارد.
این همان سیاست نرمش قهرمانانه‌ٔ خامنه‌ای یعنی عقب‌نشینی در برابر زور است و سیاست حکومت آخوندی واپس تمرگیدن در برابر قاطعیت است.
در داخل ایران هم همین سیاست وجود دارد، خامنه‌ای تمام تلاشش را می‌کند تا با ارعاب و سرکوب اجازه‌ٔ شکل‌گیری قیامی سراسری را ندهد؛ زیرا خوب می‌داند که مردم ایران وقتی قیام کنند، ضرب‌المثل نه از تاک و نه از تاک‌نشان را به تجربه‌ٔ تاریخی در رابطه با رژیم آخوندی تبدیل خواهند کرد.
