در سالگرد قیام آبان ۹۸ هنوز یادآوری تصاویر و صحنه‌های مختلف نبرد مردم ایران با هیولای ولایت افتخارآمیز است و قلبها را صفا و جلا می‌دهد. از برجسته‌ترین آن صحنه‌ها، حماسه حضور زنان قهرمان در قیام بود.
فنری که در نتیجه سال‌ها سرکوب مضاعف و سیاست زن‌ستیزی به نهایت فشردگی رسیده بود در آبان ۹۸ جهید و نام و آوازه دختران و زنان میهن در جلوداری صحنه‌های مبارزه علیه فاشیسم دینی را جهانگیر کرد. آنها دوشادوش برادران و پدران خود به خیابان‌ها آمده بودند و خواستار حقوق پایمال‌شده خود در نظامی بودند که مشارکت سیاسی و اجتماعی و اقتصادی زنان در آن جایی نداشت. غلیانی که مدتها در زیر جامعه غل می‌زد در جریان این قیام عظیم به سطح آمد و جوشید و گل داد و مژده داد.
میدان‌داری زنان در تظاهرات
شاید اگر ویژگی قیامهای سالهای ۱۳۹۶ به بعد را سراسری و ادامه‌دار بودن آنها دانست که هر کدام رژیم آخوندی را تا لبه پرتگاه سرنگونی برد و موضوع بودن یا نبودن نظام را روی میز جهانیان قرار داد، یکی از ویژگی‌های اخص قیام آبان ۹۸ «میدان‌داری زنان در تظاهرات» بود به‌طوری‌که رسانه‌های حکومتی نیز بارها به این حقیقت اعتراف کردند. از جمله خبرگزاری فارس ارگان سپاه در ۲۹ آبان ۹۸ با چاپ تصاویری با اشاره به نقش هدایت‌گر زنان در تظاهرات نوشت: «میان‌داری و میدان‌داری ویژه زنان در اغتشاشات اخیر، چشمگیر به‌نظر می‌رسد. در نقاط متعدد به‌ویژه حومه تهران، زنان ظاهراً ۳۰تا ۳۵سال، نقش ویژه‌یی در لیدری اغتشاشات به عهده دارند. مشاهدات خبرنگار «صبح نو» نشان می‌دهد که این زنان متحدالپوشش، هر یک وظیفه‌ای جداگانه دارند؛ یکی از شورش‌ها فیلم می‌گیرد، دیگری جلوی خودروها را می‌گیرد و دیگری با تحریک مردم، آنها را به پیوستن به صف اغتشاش‌ها مجاب می‌کند. این‌که چرا در اغتشاشات اخیر، زنان به مهره میداندار تبدیل شده‌اند، خود جای سؤال دارد... حضور پر رنگ زنان، عاملی مهم در تحریک احساسات و عواطف و غیرت جامعه بوده که به‌طور هدفدار به مستمسک برخی جریانهای معاند جهت بسط اعتراضات تبدیل شده است».
روزنامه دیگر سپاه به نام جوان متعلق به سپاه پاسداران در همان روز به الهام گرفتن زنان از پیشتازان مجاهد اذعان کرد و نوشت: «برای زنان کار ویژه تعریف شده بود. هم در حمله به مراکز بسیج خواهران و هم در تهییج جوانان نقش اساسی داشتند... سبک به‌کارگیری زنان مشابه مانورهای زنانه سازمان مجاهدین است».
بعدها رحمانی فضلی وزیر کشور روحانی هم بر نقش انگیزاننده زنان میهن صحه گذاشت و جزییات دیگری را برملا کرد: «داخل خیابان از دو سه ساعت بعد از غروب ما مواجه شدیم با برخی از نیروها در این صحنه‌ها که در عملیات و در اقدام هسته‌های ۴یا ۵نفره یا۶نفره بودند که معمولاً یک خانم هم همراه این‌ها بود که هم تهییج می‌کردند و هم دعوت به اعتراض می‌کردند».
بنابراین اگر چه عوامل و رسانه‌های رژیم با فرهنگ آخوندی، پیشتازی شورشگران زن میهن را مذبوحانه تا حد «تحریک احساسات» و «تهییج جوانان» پایین آوردند ولی در عین‌حال این واقعیت را تأیید کردند که نقش دختر و زن ایرانی محدود به حضور در صفوف قیام نبوده و مسئولیت‌پذیری آنها از مدیریت صحنه‌های مختلف مبارزه (از تهیه عکس و فیلم تا فراخواندن سرنشینان خودروها به پیوستن به قیام و...) فراتر رفته و به مدار رهبری قیام رسیده است.
روز جهانی زن به نام شهدای آبان
تعداد دهها زن شهیدی که در قیام آبان ۹۸ جاودانه شدند گویای حضور گسترده آنان در کارزار همه‌جانبه علیه نظام ستمگر آخوندی است. شهرهای مختلفی از جمله تهران، کرج، تبریز، بهارستان، اهواز، شهریار، رباط‌کریم، آبادان، بهبهان، ماهشهر، سنندج و کرمانشاه شاهد خون سرخ زنان مبارز بودند.
اگر چه تعداد دقیق شهدا مشخص نیست ولی از همان اسامی موجود ثبت‌شده و گردآوری‌شده توسط مردم و مقاومت ایران، نام چند شهر می‌درخشد و برجسته است:
شهر کرج با ۶ شهید
تهران با ۵ شهید
رباط‌کریم با ۳ شهید
آبادان با ۳ شهید
اما در این بین شهر اهواز با ۱۴ شهید از جمله معصومه داراب‌پور، مریم عیدانی، زینب نیسان‌پور، محدثه مقدم، فریحه کریم‌زاده، فاطمه حق‌وردی، شهلا بالدی، کوثر تابع معتوقی، ریحانه ملکی، سهیلا فلاح‌زاده، کوثر بغلانی، نسرین بغلانی، فریبا آل خمیس و مریم اسماعیلی پرچمدار بود و ثابت کرد همواره پتانسیل آزادیخواهی حتی در منطقه‌یی که بیشترین محرومیتها و محدودیتها علیه زنان اعمال می‌شود وجود دارد و اندیشه جنسیتی آخوندها هرگز نتوانسته است که زنان را از متن جوشان جامعه و رهبری قیام به کنج خانه‌ها بکشاند و این نیروی بالنده را به زنجیر بکشد.
به‌دلیل همین تأثیرگذاری شگرف بود که خانم رجوی در اولین سالروز ۸مارس «روز جهانی زن» پس از آن قیام «از سوی مردم و مقاومت ایران و به‌نام همه خواهران شهید و اسیرمان، روز جهانی زن در سال۲۰۲۰ را روز زنان شهید قیام آبان اعلام» کرد.
از قیام آبان تا امروز
نیویورک تایمز در ۱۲ آذر ۹۸ درباره میزان شدت سرکوب و فشار بر زنان میهن در جریان قیام نوشته بود: «مردم ایران... می‌بینند که سطح جدیدی از قوه قهریه علیه آنها استفاده می‌شود. مناطقی که تظاهرات بوده تبدیل به مناطق امنیتی شده‌اند. نیروهای امنیتی خانه به خانه می‌روند و زنانی که برای تظاهر کنندگان غذا می‌پختند را دستگیر می‌کنند. دانشجویان در دانشگاهها ربوده می‌شوند».
اما همه این فشارها نه‌تنها به عزم زنان میهن برای مشارکت در کارزار ملی و میهنی برای آزادی وطن خللی وارد نکرد بلکه حضور دختران و زنان در اعتراضات ادامه یافت. کمتر از دو ماه بعد مردم ایران در سلسله تظاهرات اعتراضی علیه کشتار انسانهای بی‌گناه در هواپیمای اوکراینی به دست سپاه پاسداران به خیابان‌ها ریختند و آنجا نیز جایگاه و تأثیر زنان از اصلی‌ترین شاخصهای تاثیرگذار و تعیین‌کننده بود.
حضور زن ایرانی در مبارزه پس از آن هم همواره در خط جلویی نبرد ادامه داشت تا این‌که در نهایت درخت ریشه‌دار مبارزات زنان ایران در قیام ۱۴۰۱ در بالاترین شاخسار خودش نسلی از دختران شجاع و جنگاور میهن را تقدیم خلق قهرمان ایران کرد. شورشگرانی که تا سرنگونی نظام زن‌ستیز آخوندی از پای نخواهند نشست.
