طی ۲۴ساعت گذشته و در پی برگزاری نشست مجازی کمیسیون برجام، های‌وهوی دربارهٔ «تحولی مهم» بالا گرفته است. اما با کمی دقت در مواضع مختلف درون نظام، فراتر از های‌وهوی، یک آشفتگی شدید در درون رژیم دیده می‌شود.
صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی رژیم آخوندی می‌گوید: «بن‌بست در برجام در حال شکسته‌شدن» است (۱۳فروردین) اما عراقچی تأکید می‌کند: «هیچ مذاکره‌یی با آمریکا نداریم» (۱۳فروردین) و سخنگوی وزارت‌خارجهٔ رژیم هم تأکید می‌کند: «هیچ طرح گام به‌گامی مطرح نیست» (خطیب‌زاده -۱۴فروردین).
دو موضع سراپا متضاد که معلوم نیست مخاطب باید کدام را باور کند؟
اگر پرده‌ها را کنار بزنیم و نیاز رژیم به‌سرخ کردن صورت با سیلی و بازی با کلمات را در نظر بگیریم و اگر به‌عمق این مواضع متناقض نگاه کنیم، بن‌بستی را می‌بینیم که تمامیت رژیم آخوندی و شخص خامنه‌ای در آن گرفتار است. بن‌بست میان خفگی اقتصادی و رسیدن کارد تنگنای بی‌پولی و خالی شدن خزانهٔ نظام به‌استخوان رژیم، و نیاز مبرم خامنه‌ای به‌برنامهٔ بمب‌سازی اتمی، ترویسم، دخالت منطقه‌یی و برنامهٔ موشکی.
در این معادله، وقتی صالحی می‌گوید «بن‌بست در حال شکسته‌شدن است»، با توجه به‌مواضع آمریکا و اروپا مبنی بر ضرورت دست برداشتن رژیم از «مؤلفه‌های قدرت» ش (اتمی-موشکی-منطقه‌ای)، به‌این معناست که طناب تحریم‌ها گلوی نظام را آن‌قدر فشرده که خامنه‌ای برای خلاصی از خفه شدن، باید بپذیرد از اهرم‌های بقای نظام دست بکشد و از ترس مرگ، خودکشی کند.
اما وقتی معاون وزارت‌خارجهٔ رژیم می‌گوید «هیچ طرح گام به‌گامی» در کار نیست، یعنی ادامهٔ رویارویی با جامعه جهانی و «منتفی شدن قطعنامه شورای امنیت درباره معلق شدن آن ۶ قطعنامه تحریمی» و بازگشت تحریم‌های شورای امنیت و این‌که «نظام به‌عنوان خطری برای صلح و امنیت بین‌المللی مشمول فصل۷ منشور سازمان ملل متحد خواهد شد» (مجلسی-دیپلمات پیشین رژیم-روزنامهٔ جهان صنعت-۱۹بهمن۹۹).
پس انتخاب خامنه‌ای چیست؟
در ورای این کشمکشها، برای خامنه‌ای تنها و تنها یک اصل وجود دارد: «حفظ نظام»، همان که «اوجب واجبات» است. بنا بر این حاضر است برای این مهم، اگر لازم است از هر حرف و موضع قبلی خود کوتاه بیاید، غلط کردم بگوید و تن به‌هر «نرمش قهرمانانه» ای بدهد.
بنا بر این در این تنگنا و بن‌بست، خامنه‌ای مجبور است پیاپی حساب کند که وارد کدام مسیر بشود (زهر خوردن یا رویارویی) و آن مسیری برایش مرجح است که ولو یک روز سرنگونی محتومش را به‌تأخیر بیندازد تا شاید از این ستون به‌آن ستون فرجی حاصل شود.
موضع‌گیریهای متضاد مقامات و ارگانهای رژیم پس از نشست مجازی کمیسیون برجام، ریشه در این بن‌بست دارد.
