ایران به‌عنوان کشور بزرگ خاورمیانه، با داشتن پیشینه‌یی متمدن در خانوادهٔ جهانی، همواره از یک فرهنگ پویا و سرشار برخوردار بوده است. این فرهنگ و تمدن آن‌چنان غنی است که هنوز وقتی نام ایران برده می‌شود، جامعهٔ مدنی، همزیستی مسالمت‌آمیز اقوام، نژادها و تنوعات قومی و نیز حقوق‌بشر و بردباری مذهبی و دوران درخشان فرمانروایی کوروش کبیر در ذهن تداعی می‌شود. کشور ما به‌دلیل موقعیت جغرافیایی ویژه و قرار داشتن در چهارراه تمدنها و فرهنگ‌ها همیشه منبع الهام و اثرگذاری بر روی فرهنگ‌ها و جوامع بشری بوده و در عین‌حال از پیشرفتها و نوگرایی‌ها تأثیر پذیرفته است.
آزادی و حقوق‌بشر و ظرفیت‌های دموکراتیک
جایگاه فرهنگی یک ملت را در پازل جهانی از میزان پایبندی دولت آن کشور به آزادی، حقوق‌بشر و اصول دمکراسی می‌توان بازشناخت. آزادی، جوهر و زیربنای پیشروی یک ملت بر روی بردار ترقی است. فرزانگان، فرهیختگان، دگراندیشان، نوجویان و نیروهای انقلابی ایران با فهم این ضرورت جنبش مشروطیت را پایه‌ریزی کردند. دست‌آوردهای این جنبش در قدم نخست به امضای فرمان مشروطیت از سوی مظفرالدین شاه قاجار در ۱۴مرداد۱۲۸۵ انجامید. تشکیل مجلس شورای ملی و تصویب قانون اساسی برای ایران از نخستین گامهای ایران به سوی آینده‌ای درخشان بود.
از آن هنگام دستیابی به گوهر آزادی و شانه به شانه قرار گرفتن با ملل پیشرفتهٔ جهان مهمترین هدف مردم ما بوده است. تداوم جنبش مشروطیت برافکندن استبداد محمد علیشاهی، شکل‌گیری جنبش جنگل و نهضت ملی کردن صنعت نفت از این سلسله تلاش‌ها و خیزش‌هاست.
با ظهور سازمانهای انقلابی در افق مبارزاتی ایران مانند مجاهدین خلق و چریک‌های فدایی خلق، مبارزه شکل علمی به خود گرفت و صاحب ایدئولوژی، استراتژی و تاکتیک‌های محوری و نیز تشکیلات و کادرهای جان برکف و حرفه‌یی شد. برآمد و محصول این گام به جلو پس از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی، ایران را به یک کشور الهام‌بخش انقلاب و دگرگونی در خاورمیانه و جهان تبدیل کرد.
چهرهٔ حقیقی ایران
خمینی به‌عنوان یک فصل تاریک و زمهریری، سکته‌ای در این پیشرفت ایجاد کرد. خیانت به آرمانهای آن انقلاب و تحمیل یک حکومت قرون‌وسطایی به مردم ایران، سرکوب خونین نیروهای انقلابی، راه‌اندازی یک جنگ ۸ساله، صدور تروریسم به دیگر کشورها از برگهای این فصل تاریک هستند اما مقاومت برای آزادی متوقف نشد. سرفصل‌هایی مانند ۳۰خرداد، حماسهٔ ۵مهر و ۱۹بهمن ۶۰، عملیات فروغ جاویدان از برگهای زرین مقاومت علیه استبداد دینی هستند. خمینی برای مقابله با جریان توقف‌ناپذیر و رشدیابندهٔ مقاومت، دست به کشتار تابستان۶۷ زد. جانشینانش برای حفظ این نظام ولایت‌محور و تحمیلی به مردم ایران، همپای دوزخی‌ترین شکنجه و کشتار دست به تحریف تاریخ معاصر ایران زدند از آنجا که پرچم مقاومت همه‌جانبه در سخت‌ترین شرایط از دست مجاهدین به‌عنوان پیشروترین و فداکارترین نیروی ضدولایت فقیه به زمین نیفتاد، قیام‌هایی مانند ۸۸، ۹۶ و ۹۸ به منصهٔ ظهور رسیدند و جهان چهرهٔ حقیقی ایران و مردم ایران را به چشم دید.
ارتجاع‌ستیزی نسل‌های امروزین ایران
اکنون رسانه‌های عصر سانسور ناگزیر از اعتراف به ظهور نسل‌های جدید ایران هستند؛ نسل‌هایی که هیچ سنخیتی با فرهنگ و حکومت تحمیلی ارتجاع ندارند و به‌صورت گسترش‌یابنده و سراسری به ستیز با نظام ولایی برخاسته‌اند. موفق نبودن تحجراندیشان در جذب نسل‌های امروزین به حکومت قرون‌وسطایی آنان را بر آن داشته است که به تجویز نسخه‌های مضحک رو بیاورند. به‌عنوان مثال پاسدار فدوی، جانشین فرماندهٔ سپاه پاسداران می‌گوید:
«هنگامی که نسل جوان ما بداند و مطلع شود که ما بر اساس دیدگاه الهی و مبنای دینی انقلاب کردیم و سپس طبق اصول و موازین همین مکتب با دشمن متجاوز جنگیدیم، نسبت به انقلاب و آینده به یک تکیه‌گاه فکری دست می‌یابد که در واقع او را در برابر حوادث آینده بیمه می‌کند» (الف.۲۷مرداد۹۹).
آنچه این پاسدار آن را «تکیه‌گاه فکری» می‌نامد چیزی جز تفکر متحجر آخوندی نیست. او در عین‌حال اعتراف می‌کند بین حکومت و جوانان یک خلأ وجود دارد و می‌افزاید:
«باید این خلأ به واسطه یک تکیه‌گاه فکری و با تصویرسازی و فرهنگ‌سازی از دوران دفاع مقدس برای نسل جوان به‌گونه‌یی تبیین شود که گویی در صحنه‌های رزم دوران دفاع مقدس حضور داشته‌اند» (همان منبع).
«انقطاع نسلی» یا تنفر عمیق از دستاربندان؟
یادآوری می‌شود که بعد از قیام آبان ۹۸ و شرکت فعال نسل جوان در آن، پاسدار رمضان شریف، سخنگوی سپاه پاسداران نیز گفته بود که «یک انقطاع نسلی اتفاق افتاده است... در این شرایط نسل جوان ما حداقل دچار یک شک شده و حداکثر رفتاری را انجام می‌دهد که جبهه دشمن از او می‌خواهد».
این دشمن کیست که نسل جوان با آنها هماهنگ است؟
دشمن براندازی که هر صبح و شام در هر خیزش و قیامی و هر بحث و میزگردی و هر تئاتر و فیلم سینمایی رژیم آدرس آن را می‌دهد کیست؟ آیا جز مقاومت ایران و سازمان مجاهدین؟
ضمن این‌که این انقطاع نسلی نیست یک تنفر عمیق اجتماعی از دستاربندان ریایی است که خود را به‌صورت شورشهای پی‌درپی نشان می‌دهد. رسانه‌های حکومتی فراتر از بیگانگی نسل جوان با حاکمیت، اکنون آشکارا سخن از آن می‌گویند که جامعهٔ به سمت آزادی سبک زندگی حرکت می‌کند:
«رئیس‌حمهور اصلاح‌طلب باشد یا اصول‌گرا نباید با فضای مجازی شوخی کند. افزون بر آن فراموش نکند که جامعه به سمت آزادی سبک زندگی حرکت می‌کند. باید قوه قضاییه را مجاب سازد که با حساب و کتاب بالاتری عمل کند. اعدام نوید افکاری بازتاب وسیعی در ایران و دنیا داشته است. دیگر این‌طور نیست که اگر در کشور اتفاقی رخ داد فقط بازتاب داخلی داشته باشد. بنابراین هر تصمیمی باید با توجه به بازتاب آن در افکار عمومی در ایران و جهان اتخاذ شود» (آرمان. ۵مهر۹۹).
تمایلات براندازانه
«تحول‌خواهی» و «ناامیدی از اصلاح‌پذیری و تحول سیستم» اسامی مستعار براندازی و تمایل مردم به سرنگونی نظام ولایی است.
«الان مردم بیش از آن زمان خواستار تحول هستند ولی ناامیدند که سیستم تحول را بپذیرد. در حال حاضر رقیب ما در جامعه اصول‌گرایان نیستند، شهروندانی هستند که می‌گویند آنها اصلاح‌ناپذیر نیستند. آنها به این دلیل که جمهوری اسلامی را اصلاح‌ناپذیر می‌بینند، از اصلاح‌طلبان فاصله گرفته‌اند» (همان منبع).
این پاراگراف از منظری دیگر، اعتراف به رشد استراتژی مقاومت انقلابی در جامعهٔ ایران و نیل مردم به سمت مجاهدین و کانون‌های شورشی است. این تمایلات براندازانه بعد از عبور از هر دو باند نظام در حال گسترش است. قیام دی۹۶ به‌خوبی نشان داد که جامعه فهم عمیقی نسبت به این موضوع دارد که هر دو باند رژیم جلوه‌هایی دو وجهی از این حاکمیت هستند و در ماهیت تفاوت آنها، تفاوت بین سگ زرد با شغال است.
مردم نه تنها از حاکمیت عبور کرده‌اند بلکه مشغلهٔ ذهنی آنها براندازی است.
