روز ۱۵خرداد خامنه‌ای وزیر اطلاعات نظام را به‌صحنه فرستاد تا هشدار دهد که «دشمن در مقطع فعلی... روی اعتراضات و شرایط اجتماعی ما حساب باز کرده» است.
روز بعد بازنشستگان تأمین اجتماعی در دهها شهر فریاد می‌زدند «مرگ بر رئیسی!». این‌گونه مهر تأییدی بر درستی هشدار وحشت خطیب، وزیر اطلاعات نظام زده شد.
تصاویر انبوه جمعیت تظاهرات کننده در تبریز، شوشتر، کرمانشاه، البرز، قزوین، اهواز، رشت، اصفهان و... نشان از وضعیتی فوق‌العاده حاد برای نظام داشت. آن هم با شعارهایی که هیچ شباهتی به «مطالبات اصناف» نداشت؛ شعارهایی هم‌چون «رئیسی حیا کن، مملکت رو رها کن»، «دشمن ما همین‌جاست، دروغ می‌گن آمریکاست»، «بی‌شرف دروغگو حاصل وعده‌هات کو»، «مرگ بر دولت مردم فریب» و «فقط کف خیابون، به‌دست میاد حقمون».
اما چرا یک تجمع صنفی و اعتراضی که خاستگاهش افزایش حقوق به‌یغما رفته است، یکباره و بی‌درنگ رئیسی را نشانه می‌رود؟
علت شرایط انقلابی جامعهٔ ایران است. جامعه‌یی که طی یک سال و ۴ماه گذشته همواره در غلیان، اعتراض، خیزش و قیام بوده است. طی این مدت هم رژیم نه‌تنها نخواسته و نتوانسته مؤلفه‌های ایجاد نارضایتی شدید- که منجر به خیزشها و قیام‌ها می‌شود- را حل کند، بلکه با افزایش گرانی‌های سرسام‌آور و حذف ارز ترجیحی، پیاپی باعث افزایش پتانسیل انفجاری جامعه شده است.
از طرف دیگر شرایط ذهنی، یعنی عملکرد نیروی پیشتاز (که شرط موفقیت یک انقلاب است) نیز پیاپی افزایش یافته و خود را در گسترش کمی و کیفی عملیات کانون‌های شورشی نشان می‌دهد. از انفجار و آتش زدن مراکز سرکوب تا تسخیر هزاران دوربین امنیتی و سایت‌های رژیم. عملیاتی اختناق‌شکن که راه خیزش و قیام را به‌نسل جوان و عاصی نشان می‌دهد و آنها را برای ایستادن و به‌پاخاستن برمی‌انگیزاند. همان که وزیر اطلاعات نظام می‌گوید دشمن در «بحث مطالبات، اعتراضات و تجمعات اصناف، با شبکه‌سازی و سازماندهی برای گسترش آنها تلاش می‌کند» (خطیب-۱۵خرداد).
از این رو وقتی در جامعه شرایط عینی (پتانسیل انفجاری) و شرایط ذهنی (عملکرد سمت‌دهندهٔ نیروی پیشتاز) در بالاترین نقطهٔ خود است، شرایط انقلابی بر تمامی عملکردهای این جامعه حاکم می‌شود.
از جمله اعتراضات اقشار هم پوسته می‌شکند و وارد فازی جدید می‌گردد. مرحله‌ای که در آن خاستگاه صنفی اعتراضات اقشار بی‌درنگ و در ابعاد کلان به‌خواسته‌ای سیاسی، یعنی نفی تمامیت رژیم و شعار «مرگ بر رئیسی»، بدل می‌شود. جامعه‌یی که به‌این نقطه می‌رسد، دیگر بستر اعتراضات صنفی و سیاسی‌اش هم روی هم می‌افتد.
وقتی آخوند خطیب می‌گوید «شرایط اجتماعی ما» که دشمن روی آن «حساب باز کرده»، منظورش همین است.
