چرا لوایح FATF به کلاف سردرگمی تبدیل شده که هر چه تلاش می‌کنند بازش کنند بیشتر گم می‌شود؟
آیا هنوز منافع و مضرات آن برای نظام روشن نیست؟
این بلاتکلیفی و عدم پاسخگویی نشان ضعف و ناتوانی نظام است یا علامت قدرت؟
واقعیت این است که با طولانی شدن جنگ باندی در بحث FATF هر روز وجه جدیدی از ناتوانی و بن‌بست نظام رژیم به نمایش در می‌آید.
انتخاب بین بد و بدتر
برخلاف دود و دم‌های روزهای قبل و نپذیرفتن هر گونه شکاف در رد لوایح FATF از جانب باند «دلواپس» این روزها شاهد اظهارات متناقض آنان و نوعی چانه‌زنی در لوایح هستیم. باهنر عضو مجمع تشخیص مصلحت و سرکردهٔ نیروهای موسوم به «خط امام و رهبری» در مورد تصویب لوایح FATF با بیان این‌که «منتظر هستیم وعده‌های اروپا و دیگران چقدر عملی می‌شود. اگر قرار باشد آنها مطالبه‌گر باشند ما فقط پاسخ آنها را بدهیم باید مدتی هم ما مطالبه‌گر شویم» ماهیت جیغ‌های بنفش این باند در مورد لوایح FATF را ناخواسته برملا کرد و نشان داد که نظام در موضعی نیست که بتواند قاطعانه این لوایح را رد کند. وی ضمن اعتراف به بحران و بن‌بست کنونی نظام گفت:
«تصمیمات در مورد لوایح الحاق ایران به کنوانسیون مبارزه با جرایم سازمان‌یافته فراملی (پالرمو) و الحاق ایران به کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تأمین مالی تروریسم (CFT) بسیار حساس است و این طور نیست که میان خیر و شر یکی را انتخاب کنیم، بلکه باید بگوییم میان دو شر، شر کمتر را انتخاب می‌کنیم». (روزنامه حکومتی رسالت ـ ۲۰اسفند ۱۳۹۷)
با این حساب می‌بینیم که این عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام با بیان این‌که «تصویب پالرمو و CFT به تحقق وعده‌های اروپا بستگی دارد» نشان داد که رژیم برای شل کردن حلقهٔ تحریم‌ها قصد چانه‌زنی دارد و با طرح انتخاب میان دو «شر» بن‌بست و استیصال کنونی را در بالای نظام به نمایش گذاشت.
خودکشی یا مرگ!
در این کلاف سردرگم و بن‌بست تحریم و تضعیف و انزوای روزافزون داخلی و منطقه‌یی و بین‌المللی، برخی پذیرش FATF را به‌خاطر این‌که مانع از ادامه پولشویی و غارت و عامل برملا شدن روش‌های غیرقانونی برای دور زدن تحریم‌ها می‌شود نوعی خودکشی قبل از مرگ می‌دانند و می‌گویند اگر قرار است و مجبور هستیم بپذیریم، لااقل تحریم‌ها قطع شود تا خودمان با دست خودمان طناب را بالا نکشیم. اگر ما در تحریم باشیم و کانالهای پولشویی هم برملا شود آنها همین راه نفس هم می‌بندند و زودتر خفه می‌شویم.
احمد توکلی عضو مجمع تشخیص مصلحت آخوندها در روز بیستم اسفند هم همین نکته را به صراحت اعتراف کرد و نوشت:
«تا وقتی تحریم برقرار است، پذیرشFATF شرایط اقتصادی کشور را بدتر می‌کند، چرا که بر اساس پالرمو باید همه مجاری دور زدن تحریم را برای تحریم‌کنندگان افشا کنیم و آنها با اطلاعاتی که به دست می‌آورند، فشار را بر ما بیشتر خواهند کرد».
اعتراف پاسدار احمد توکلی به بن‌بست FATF ـ ایسنای حکومتی ۲۰اسفند ۹۷
مرتضی نبوی عضو دیگر مجمع تشخیص مصلحت آخوندها از باند مؤتلفه هم ضمن اعتراف به تنگنای تحریم و نفوذ کانالهای مالی اروپا، همین واقعیت را با زبان دیگر اذعان کرد و گفت:
«عده‌یی از اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام بعد از این‌که متوجه شدند ماهیت کانال مالی اروپا چیست به کلی نظرشان نسبت به تصویب FATF منفی شد». (خبرگزاری حکومتی فارس ـ ۲۰اسفند ۱۳۹۷)
تنگنا و تشنج در نظام
روز دوشنبه ۲۰اسفند به‌دنبال التهاب ناشی از تنگنا‌های سیاسی و بن‌بست بی‌راه‌حلی در عرصه‌های مختلف نظام، مجلس ارتجاع شاهد جنگ و دعوا و خط و نشان کشیدن باندهای مختلف قدرت بود.
گسترش دعوا و درگیری باندهای غارت در مجلس آخوندی نمایش تنگنا و تشنج حاکم بر تمام ارگانهای نظام است. پاسدار قاسم میرزایی، عضو مجلس آخوندی که در جریان تنشها حضور داشت در توضیح ماجرای روز دوشنبه گفت:
«همیشه وضعیت مجلس این‌طور است و برخی تندروهای حداقلی با سر و صدا و فریاد به‌دنبال مخالفت و به تنش کشیدن مجلس هستند. آنها در موضوعاتی مثلCFT و FATF و پالرمو و آتش زدن پرچم آمریکا و پاره کردن برجام و... حضور دارند... این‌که میکروفن رئیس جلسه را بگیری و به او توهین کنید، کار جالبی نیست. وقتی عده‌یی اقلیت اراده می‌کنند که فضای مجلس را به هم بریزند این کار را انجام می‌دهند، ولی ما این کار را انجام نمی‌دهیم در حالی که ما هم بلدیم عکس‌العمل مشابه نشان دهیم ولی در قبال چنین اقداماتی سکوت می‌کنیم.» (رسانه حکومتی ابتکار ـ ۲۱اسفند ۱۳۹۷)
در همین حال علی شکوری راد یک مهرهٔ هم‌سو با باند روحانی به واقعیت استیصال نظام در تنگنای تحریم‌ها اذعان کرده و بر ضرورت تمکین نظام به خواسته‌های جامعه جهانی تأکید نمود و گفت: «تصویب FATF و CFT،که از عار پذیرش حق وتوی پنج کشور عضو ثابت شورای امنیت بالاتر نیست. ما آن عار را پذیرفته‌ایم؛ خم هم به ابرو نمی‌آوریم و خودمان را سفت گرفته‌ایم و ادعای همه چیز هم می‌کنیم. وقتی شما بناست بر اساس مصالح یک چیز ناخوشایندی را بپذیری خب همان مصالح اگر حکم می‌کند که چیز دیگری را بپذیری، باید بپذیری».
به این ترتیب می‌بینیم که با زبان بی‌زبانی خطاب با باند مقابل می‌گوید تجربه ۴۰سال گذشته نشان داده است که وقتی پای بقای نظام مطرح است ما هر ننگ و ذلت را می‌پذیریم و اکنون هم اگر می‌خواهیم زیر چرخ قیام ارتش گرسنگان و انزوای جهانی خرد نشویم مجبوریم تن به هر «عار» و خفتی بدهیم.
