در آغاز شصتمین سال تأسیس سازمان مجاهدین خلق ایران، از کلام محمد حنیف‌نژاد، بنیانگذار کبیر، وام می‌گیریم که گفت: «مرزبندی اصلی در پهنه اقتصادی اجتماعی، نه مرز بی‌خدا و باخدا، بلکه مرز استثمارشونده و استثمار کننده است».
«نفی استثمار» فانوس راهنمایی بود که در میان توفان و تیرگی سلطهٔ ارتجاع زن‌ستیز خمینی بر انقلاب ضدسلطنتی، فوج فوج دختران و پسران و زنان و مردان انقلابی و جویای رهایی را به خود جذب کرد. دیری نپایید که در نبرد سیاسی با ارتجاع و استبداد دینی به نیروی اجتماعی پیشتازی تبدیل شدند که مشخصه آنها ایستادگی تا آخرین نفس بر سر آرمان آزادی بود. در این نبرد تاریخساز، زنان مجاهد سقف‌های بالابلندی از مقاومت و فدا کاری در برابر هیولای زن‌ستیز برداشتند که یکی از صفحات درخشانش دفاع زنان و دختران با حجاب مجاهد خلق از آزادی پوشش زنان بی‌حجابی بود که هنوز یک ماه از ۲۲بهمن نگذشته در۱۷ اسفند۵۷ با حملات چماقداران خمینی و عربدهٔ «یا روسری یا توسری» روبه‌رو شدند.
سال گذشته خواهر مجاهد زهرا مریخی، مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران، در سالگرد تأسیس سازمان مجاهدین، با اشاره به رسالت تاریخی زنان در نبرد با هیولای زن‌ستیز حاکم گفت: «زنان مجاهد این رسالت را قبل از هر چیز در قیام علیه زن‌ستیزی و بردگی جنسی و بردگی دینی یافتند. یادم نمی‌رود که در آن سالهای اول حاکمیت خمینی دجال، وقتی که دختران هوادار مجاهدین در ابعاد وسیع اجتماعی، از شهرهای بزرگ تا دورترین و کوچک‌ترین شهر‌ها قدم به میدان مبارزه سیاسی و اجتماعی گذاشتند، چطور ارکان حکومت آخوندها به لرزه افتاد. راستی که به مرز خفگی می‌رسیدند وقتی می‌دیدند که دخترانی، از آزادی و انتخاب آگاهانه زنان و انقلاب دفاع می‌کنند که در عین‌حال مسلمان‌اند، شعائر و حجاب خود را دارند و با اندیشه یک اسلام دموکراتیک و ترقیخواه، ارتجاع دینیِ آنها را خوار و رسوا می‌کنند. بله هم زن، هم انقلابی و آزادی‌خواه و هم مسلمان. از نگاه خمینی این کفری روی کفر دیگر است که ارتجاع و کهنگی قرون و اعصار را سرنگون می‌کند. این‌که به مجاهدین می‌گفت بدتر از کفار؛ در واقع داشت در برابر قدرتی اظهار عجز می‌کرد که، قلب ِمرام ِپس‌افتاده ِاو را نشانه رفته بود... از نظر آنها، زن مجاهد رزمنده با همین عقیده و همین شعائر، به‌معنای نابودی آیین ننگ‌آلودی است که در این چهار دهه وسیله برقراری حکومت پلیدشان بوده است».
مسئول اول مجاهدین در ادامه، با اشاره به انقلاب درونی مجاهدین افزود: «زنان مجاهد با انقلاب خواهر مریم و به یمن تلاش‌های بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیرشان طی بیش از سه دهه، به کیفیت نوینی در پهنهٔ مبارزاتی ایران بالغ شدند و موقعیت زنان در مجاهدین از سطح و مدار برابری، به مشارکت در رهبری سیاسی و هژمونی زن انقلابی مجاهد خلق ارتقاء یافت و نسلی از مردان مجاهد که در مسیر دستیابی به ارزش‌های والای انسانی، آگاهانه و مشتاقانه هژمونی زنان را پذیرفته‌اند. این مدار جدیدی از مناسبات انسانی است. به‌قول فرانسواز اریتیه، انسان‌شناس برجسته فقید فرانسوی برای رسیدن به موقعیت کنونی و دست‌آوردهای زنان در مقاومت ایران یک پروسه چندصد ساله نیاز بود. ولی شما عملاً به آن دست پیدا کردید».
خانم نجات والو بلقاسم، وزیر پیشین حقوق زنان، امور شهر، جوانان و ورزش فرانسه در اجلاس بین‌المللی روز جهانی زن (اسفند ۱۴۰۲) در پاریس طی سخنانی گفت: «مقاومت زنان ایرانی، شجاعت قهرمانانهٔ آنها، از خود گذشتگی‌هایشان، پایداری خیره‌کننده‌شان در برابر چهار دهه ظلم و ستم استبداد مذهبی تحت لوای اسلام، این‌قدر غیرقابل تجسم و خارق‌العاده به‌نظر می‌رسد که احساس می‌کنم صلاحیت مخاطب قرار دادن آنها و تشویق و تمجید از آنها را ندارم. ما کی هستیم که بخواهیم از دل زندگی‌مان در دموکراسی، در صلح و در آزادی وارد شویم و نمره بدهیم و تشویق به ایستادن و ادامهٔ مبارزه به‌رغم خطرات جانی بکنیم؟». وی افزود: «دوستان عزیز، زنان ایرانی که بیش از ۴۰سال است علیه رژیم مبارزه می‌کنند، می‌دانند که تا زمانی که این رژیم زن‌ستیز پابرجاست، مطالباتشان بی‌حاصل خواهد ماند. آنها می‌دانند که در این قضیه، برابری جنسی و تلاش برای آزادی و دموکراسی به‌هم تنیده شده‌اند. از این‌رو همان‌طور که دوباره در اینجا گفته شد، آنها مصمم به سرنگونی این رژیم برای برقراری یک جمهوری دموکراتیک هستند».
