اخیراً یک بیدادگاه آخوندی در اراک (مرکز استان مرکزی) با صدور یک رأی ظالمانه، جمعی از کارگران کارخانه هپکوی این شهر (که بزرگترین کارخانه ساخت ماشین‌آلات راه‌سازی خاورمیانه است) را به زندان و شلاق تعلیقی محکوم کرده است. جرم کارگران، ایستادگی و پیگیری حقوق حقه خود در جریان اعتراض و اعتصاب چند ماه پیش است.
حکم ضدبشری برای کارگران اراکی
روزنامه حکومتی جهان صنعت در این مورد نوشته است:
«حکم دادگاه در پی شکایت از این کارگران به اتهام «اخلال در نظم عمومی» و «تحریک کارگران به تظاهرات و اغتشاش در فضای مجازی»، صادر شده است. بر اساس رأی صادر شده از سوی شعبه ۱۰۶دادگاه کیفری اراک، هر یک از این ۱۵کارگر به تحمل یک تا دو سال و شش ماه حبس و ۷۴ضربه شلاق محکوم شده‌اند. این احکام بدوی است و کارگران درخواست تجدیدنظر داده‌اند. دادگاه در عین‌حال با توجه به فقدان سوء سابقه کیفری و شرایط خاص این کارگران که مربوط به چندین ماه مطالبات معوقه آنهاست، حبس و شلاق آنها را به مدت پنج سال (از تاریخ ۱۴مهر ماه سال ۹۷) تعلیق کرده است. به گزارش ایلنا، لازم به ذکر است تعدادی از این کارگران در اعتراضات صنفی سال گذشته و جاری کارگران هپکو اراک به‌عنوان نماینده کارگران در مذاکرات با کارفرما شرکت می‌کردند»(جهان صنعت ۹آبان ۹۷)
علت اعتراض کارگران هپکو چیست؟
همان روزنامه حکومتی جهان صنعت نوشته است:
« چند ماهی است که جمعی از کارگران شرکت هپکو اراک به وضعیت شرکت و تحقق نیافتن مطالبات‌شان به اعتراض پرداختند. این کارگران به‌عملکرد سهامدار، وضعیت حال حاضر شرکت و عدم تحقق مطالبات خود معترض و خواستار پیگیری مسئولان هستند. متأسفأنه مشکلات هپکو از آن دسته مشکلاتی است که در قالب خصوصی‌سازی رها شده است و در حال حاضر کارگران و خانواده‌های آنان با پیامدهای منفی این اقدام دست و پنجه نرم کرده و به سختی زندگی می‌کنند. دولت در یک اقدام مُسکن‌وار، اقدام به پرداخت بخشی از حقوق و مزایای معوقه کرده است در حالی که مشکلات موجود، بدنه این شرکت را فراگرفته و نگرانی‌های جدی را ایجاد کرده و کارگران خواستار احیا و ابقای هپکو هستند. این در حالی بود که به‌گفته کارگران و مسئولان در این شرکت، مدیریت قبلی به‌دلیل نداشتن اهلیت صنعتی و سوءمدیریت، اقدام به خالی کردن انبارها و اخذ تسهیلات کلان کرده است که موجب بدهکار شدن شرکت و تعدیل نیرو شده و کارخانه را به خاک سیاه نشانده است».
در واقع کارگران به نابودی صنابع کشور اعتراض دارند، آنها تلاش می‌کنند جلوی نابودی کارخانه خودشان را بگیرند، کارخانههایی که البته در شمار سرمایه‌های ملی کشور هستند.
هر ناظری به‌روشنی در می‌یابد که عمل کارگران نه فقط یک حرکت ساده صنفی بلکه یک اقدام ملی و میهنی برای حفظ و حراست از صنایع رو به نابودی کشور است.
مفهوم حکم بیدادگاه آخوندی
حکم دادگاه آخوندی بر ضد کارگران هپکوی اراک یک معنی بیشتر ندارد، آخوندها با صدور حکم تعلیقی می‌خواهند کارگران معترض هپکوی اراک را گروگان بگیرند و آنها را ناگزیر کنند تا در هر شرایطی تابع مدیر کارخانه و حکومت بوده و دست از پا خطا نکنند وگرنه احکام زندان و شلاق تعلیقی‌شان، اجرایی می‌گردد!
آخوندها با متوسل‌شدن به چنین روش‌های ضدانسانی، تلاش می‌کنند نه تنها کارگران را ساکت و مطیع خود کنند بلکه تلاش می‌کنند غرور کارگرانی را که فضای رعب و وحشت آخوندی را هم با تظاهرات خیابانی خود شکستند، جریحه‌دار کنند.
حرکت آخوندها بی‌شک یک عمل ضدانسانی است که معنی و مفهوم آن از چشم کارگران و دیگر زحمتکشان میهن پنهان نخواهد ماند و واکنش مناسب خود را در زمان مناسب بر خواهد انگیخت. و این البته یک وعده دور و دراز نیست چرا که آتش قیام روزبه‌روز بیشتر شعله می‌کشد و روزهای درخشان‌تری در انتظار مردم و قیام آنان است.
یادی از روزهای قیام
کارخانه هپکوی اراک در کنار کارخانه آذرآب اراک قرار دارد، آذرآب با راه‌آهن و کارگران به جان آمده خط و ابنیه فنی راه‌آهن اراک، فاصله چندانی ندارد.
خط آهن مو اصلاتی پایتخت به جنوب و بزرگترین بندرگاههای کشور که گلوگاه تجاری آخوندها محسوب می‌گردند از میان محدوده جغرافیایی همین سه مجموعه کارگری مهم اراک می‌گذرد! راهی که کارگران معترض بارها آن را در چشم به هم زدنی مسدود کردند.
نگاهی به روزهای قیام باید به آخوندها یادآوری کند که گلویشان در دست مردم به جان آمده‌ای است که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند.
آتشی که آخوندها خودشان روشن می‌کنند
بیدادگاههای آخوندی کمی پیش از صدور حکم برای کارگران هپکو، جوانان شورشی اراک را هم به زندان و شلاق محکوم کرده بودند، جوانانی که در جریان قیام بزرگ دیماه گذشته، ضرب‌شست مناسبی به آخوندها نشان دادند.
در و دروازه استانداری و کیوسک‌های نیروهای سرکوبگر انتظامی هنوز آثار قیام جوانان اراک را بر پیکر خود حفظ کرده‌اند.
امام جمعه مزدور و آدم‌کش اراک (دری‌نجف‌آبادی نماینده خامنه‌ای در این شهر) چندی پیش در مصاحبه با خبرگزاریهای حکومتی روایت کرده بود که چگونه در لحظات و روزهای قیام، به‌دنبال مکان امنی برای خود و در واقع دنبال سوراخ موش بوده است!
بی تردید، کارگران و جوانان هر منطقه، بیشتر و بهتر از هرکس دیگری به توانایی‌های خود اشراف داشته و می‌دانند که برای احقاق حقوق خود چه باید بکنند. ظاهراً آن که به وضعیت خود اشراف ندارد آخوندها هستند که چنین احکام ظالمانه‌ای صادر می‌کنند.
طبعا همبستگی کارگران و دیگر زحمتکشان میهن، همراه با صف همبسته دانش‌آموزان و دانشجویان و دیگر اقشار به جان آمده در تمامی گستره میهن، در لحظه مناسب پاسخ شایسته‌ای به این گروگان‌گیری کثیف آخوندها خواهد داد.
