پس از خروج آمریکا از برجام اتحادیه اروپا بسته معلق و دربسته‌ای را به رژیم به پیشنهاد کرد اما مقامات ۳کشور بزرگ اروپایی(فرانسه، انگلستان و آلمان) اعلام کردند که برای مهار رژیم ایران قرارداد برجام کافی نیست و باید از سیاست مداخله‌جویانه‌اش در منطقه و برنامه موشکی‌اش دست بردارد.
همان زمان رسانه‌ها و مهره‌های زیادی از رژیم قبول بسته پیشنهادی اروپا توسط رژیم را به‌مثابه افتادن این حاکمیت از چاله برجام به چاه دیگری تعبیر کردند.
پس از اعلام اجرایی‌شدن مرحله اول تحریم‌ها توسط دولت آمریکا، آخوند حسن روحانی در یک مصاحبه با تلویزیون حکومتی شرکت کرد.
در زمینه تحریم‌های جدید آمریکا و موضوع رابطه اروپا مجری تلویزیون سؤال کرد: «شبی که آقای ترامپ فرمان خروج از برجام را امضا کرد جنابعالی با مردم صحبت کردید و به اروپایی‌ها مهلتی دادید که در آن مهلت تعهداتی را که آمریکایی‌ها در برجام داشتند و طبعاً با خروج نمی‌توانستند انجام بدهند آنها جبران بکنند و به ما بگویند که چه‌جوری می‌خواهند جبران بکنند؛ الآن با گذشت چند ماه به‌جز بیانیه‌های سیاسی که اروپایی‌ها دادند آیا تعهدات قابل‌قبولی از طرف اروپایی‌ها شما می‌بینید؟ رفتارشان به‌نظر شما قابل‌قبول بوده»؟
روحانی: «از نظر سیاسی به‌نظر من سنگ‌تمام گذاشتند یعنی موضع‌گیری کردند حرف زدند مقررات وضع کردند به صراحت کار آمریکا را غیرقابل‌قبول دانستند نه تنها آنها بقیه جهان هم به همین صورت اما در مقام عمل خب آنها باید برنامه‌ریزی بکنند که چگونه می‌خواهند این را جبران بکنند خب یک قدم‌هایی را برداشتند در این زمینه مشکل آنها شرکت‌هایی است که آنها ممکنه تحت فشار آمریکا تحت تاثیر این تحریم قرار بگیرند بنابراین به‌نظر من ما هنوز منتظر اقدامات عملی اروپا هستیم».
معنی حرف روحانی این است که تا آنجا که به حرف بدون ماده و حمایت لفظی برمی‌گردد، اروپا چیزی کم نگذاشته است، اما وقتی پای ماده و پرداخت قیمت به میان می‌آید، اروپا تا به‌حال نم پس نداده است. اما در حالی که روحانی می‌گوید ما هم‌چنان منتظر اقدامات اروپا هستیم، سخنگوی وزارت‌خارجه دولت او حرف دیگری می‌زند و در این رابطه تلویزیون حکومتی از قول بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت‌خارجه، می‌گوید: «با وجود نگاه مثبت به اقدامات اروپا برای حفظ برجام، اما سخنگوی وزارت‌خارجه اعلام کرد که دست روی دست نخواهیم گذاشت و صرفاً منتظر بسته پیشنهادی اروپا نمی‌مانیم».
روزنامه رسالت ۱۵مرداد ۹۷ هم طی مقاله‌یی با عنوان: «بسته پیشنهادی اتحادیه اروپا چه شد؟» همین موضوع را با اشاره به مهلتی که روحانی در اردیبهشت‌ماه برای پاسخ دادن اروپا عنوان کرده بود، مطرح کرده و سکوت اروپا را عمدی و «تعلل هدفمند» خوانده و می‌نویسد: «"سکوت" به اصلی‌ترین کلید واژه و به عبارت بهتر، اصلی‌ترین تاکتیک مقامات اروپایی طی هفته‌های اخیر تبدیل شده است! پس از برگزاری نشست وزرای امور خارجه ایران و اعضای ۱+۴ در وین، مقامات اروپایی دیگر کمتر در خصوص "برجام اروپایی" سخن می‌گویند»!
مشابه سؤال و جواب با روحانی در مصاحبه با تلویزیون رژیم را روزنامه سیاست روز در مصاحبه با تخت روانچی، معاون سیاسی دفتر روحانی، به‌عمل آورده است.
سیاست روز ۱۵مرداد با اشاره به مهلتی که روحانی برای اروپایی‌ها تعیین کرده بود، سؤال می‌کند: «مدت‌هاست خبر جدیدی از سرنوشت بسته اروپا اطلاع‌رسانی نشده است؟ چه شد این بسته»؟
تخت روانچی هم ضمن انواع آسمان و ریسمان به‌هم‌بافتن، سعی می‌کند از پاسخ جدی طفره رفته و با طنز و شوخی از جواب به موضوع فرار کند و می‌گوید: «بسته هست، حالش هم خوب است»!
ملاحظه می‌شود که تکلیف بسته پیشنهادی اروپا و این که مورد قبول رژیم قرار گرفته است یا نه، هنوز روشن نیست و این موضوع هم‌چنان نامعلوم باقی مانده است.
از زمانی که اروپا بسته پیشنهادی را به رژیم پیشنهاد کرد، مقامات، رسانه‌ها و مهره‌های آن به کرات این بسته را ناقص و عدم‌پاسخگو به درخواست‌های رژیم از اروپا دانستند. اکنون نیز هنوز خبری حاکی از این‌که در راستای خواست رژیم تغییری در آن به‌وجود آمده باشد مشاهده نشده است. تنها خبر این‌که تخت روانچی خبر سلامتی حال خوب آن را می‌دهد! و آخوند روحانی هم هم‌چنان چشم‌انتظار اقدامات اروپا است.
اما واقعیت این است هر اقدامی که اروپا به‌عمل آورد، نمی‌تواند با فشارها و تحریم‌های آمریکا مقابله کند. زیرا اروپا نمی‌تواند در انتخاب بین آمریکا و رژیم، رژیم را انتخاب کند و منافع استراتژیک با آمریکا را به خطر اندازد.
شرکت‌های بزرگ اروپایی هم به‌دلیل منافعی که از رابطه با شرکت‌های آمریکایی می‌برند و به‌دلیل مخاطراتی که از رابطه با رژیم در اثر تحریم‌های آمریکا متوجه آنها خواهد شد نمی‌توانند به توصیه دولت‌هایشان برای حفظ رابطه با رژیم عمل کنند.
چنان‌که پیش از این امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، با گفتن این جمله که من مدیر شرکت توتال نیستم به این واقعیت اذعان کرد.
واقعیت دیگر این است که در داخل رژیم نیز امید چندانی وجود ندارد و آویختن دولت روحانی به بسته معلق و دربسته اروپایی هم از فرط لاعلاجی است.
