نظام درمانی ایران بر اثر سیاست‌های ضدمردمی و چپاولگرانه رژیم آخوندها در آستانه فروپاشی است. اعتراف‌های کارگزاران و حکومتی نشان می‌دهد که ایران دست‌کم با کمبود ۱۶۵هزار پرستار مواجه است، تعداد پرستاران نسبت به جمعیت در ایران چندبار کمتر از استاندارد جهانی است. شمار زیادی از پرستاران به‌دلیل فشار کار، حقوق پایین و مشکلات معیشتی از ایران مهاجرت کرده و شمار بیشتری درصدد مهاجرت هستند. وضعیت مستمراً وخیم‌تر می‌شود و رژیم آخوندها هیچ اراده و برنامه‌ای برای حل این وضعیت ندارد.
کمبود شدید پرستار
خبرگزاری فارس سپاه پاسداران در ۳۰مهر ۱۴۰۴ به‌نقل از «قاسم ابوطالبی رئیس شورای عالی نظام پرستاری کشور» نوشت: «در حال حاضر در کشور ۱۶۵هزار پرستار کم داریم... نسبت پرستار به تخت بیمارستانی در ایران ۹دهم است در حالی‌که استاندارد دنیا ۳پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی است» (خبرگزاری فارس ۳۰مهر). استاندارد جهانی ۳ تا ۵تخت بیمارستانی مابه‌ازای هر ۱۰۰۰نفر جمعیت است اما این عدد در ایران ۱.۶تخت مابه‌ازای هر ۱۰۰۰نفر جمعیت است. به عبارت دیگر تعداد پرستاران در ایران نسبت به جمعیت لااقل ۶برابر کمتر از استاندارد جهانی است.
بیمارستان‌های خصوصی که اغلب به سردمداران رژیم یا سپاه وابسته هستند، پرستار کمتری استخدام می‌کنند و در نتیجه پرستاران را برای انجام شیفت‌های طولانی و اضافه‌کارهای اجباری زیر فشارهای ضدانسانی قرار می‌دهند. این کار به حدی ظالمانه است که عبادی‌زاده نماینده خامنه‌ای در استان هرمزگان در بازدید از بیمارستان خلیج‌فارس اعتراف کرد که «کمبود چشمگیر نیروی انسانی در مراکز درمانی استان سبب شده است فشار کاری، اضطراب و مسئولیت‌های سنگین‌تری بر دوش پرستاران قرار گیرد و در نتیجه، فرسودگی شغلی در میان آنان افزایش یابد» (ایسنا ۶آبان ۱۴۰۴).
این کمبود مرگبار باعث شده است که در بخش‌های دولتی، «یک پرستار به شکل میانگین باید به ۱۲بیمار رسیدگی کند»(همشهری آنلاین ۵آبان ۱۴۰۴)، امری که به‌گفته دبیرکل خانه پرستار، مستقیماً به «جان‌باختن بیماران در بیمارستان‌ها» منجر شده است (عصر ایران ۹فروردین ۱۴۰۴).
پرستاران زیر خط فقر
حقوق بخش زیادی از پرستاران حدود ۲۰میلون تومان است. در حالی که ۷ماه قبل «خط فقر نسبی بیش از ۳۵میلیون تومان تخمین زده» شده بود (رکنا ۲فروردین ۱۴۰۴) و با توجه به افزایش تورم و سقوط نرخ ارز در ۷ماه گذشته حقوق پرستاران را باید حدود ۵۰درصد خط فقر در نظر گرفت. بگذریم که همین حقوق ناچیز هم اغلب با تأخیر چند ماهه پرداخت می‌شود. بصیر هاشمی رئیس دانشگاه علوم پزشکی شیراز گفت: «استان فارس در پرداخت معوقات پرستاران با ۲ماه عقب‌ماندگی، در کشور پیشرو است و این در حالی است که در سایر استان‌ها این معوقات به ۷ الی ۸ ماه می‌رسید»(خبرگزاری فارس ۳۰مهر).
استخدام پرستاران در بیمارستان‌های خصوصی توسط «شرکت‌ها» و «قراردادی» است و نه رسمی. به این ترتیب شمار زیادی از پرستاران مانند بخش عمده کارگران از حق بیمه، بازنشستگی و سایر امتیازها محروم هستند.
مهاجرت
فشارها به پرستاران آن‌چنان شدید است که «مهاجرت و... نقطه مشترک زندگی شغلی و حرفه‌‌ای پرستاران در چندین سال اخیر است» (افکار نیوز ۱۶آبان ۴۰۳) سالانه بیش از «۳۰۰۰پرستار از کشور مهاجرت می‌کنند» (عصر ایران ۹فروردین ۱۴۰۴).
معاون پرستاری وزارت بهداشت، عباس عبادی اعتراف کرد که: «در شرایط کنونی، هزینه تربیت یک نیروی پرستاری عدد بسیار بزرگی است و اگر نصف این هزینه به حقوق همکاران اضافه کنیم، دلیلی برای مهاجرت و ترک کار نداریم» و «آنچه مسلم است در نگهداشت نیروهای پرستاری دچار کم‌کاری بوده‌ایم»(خبر آنلاین ۲۶مرداد ۱۴۰۴).
معاون پرستاری وزارت بهداشت، عباس عبادی، گفت: «خشونت‌های شغلی عمومیت دارد و گاهی اوقات شاهد برخورد نامناسب از سوی مدیران با نیروها هستیم که نکوهیده است» (خبر آنلاین ۲۶مرداد ۱۴۰۴).
اعتراض‌های پرستاران
پرستاران میهن‌مان در طول سال گذشته بارها به این وضعیت غیرقابل تحمل دست به اعتراض و تجمع در شهرهای مختلف زده‌اند. ابعاد اعتراض‌های پرستاران به حدی بود که در برخی مواقع رسانه‌های حکومتی ناگزیر به اعتراف به آن شده‌اند. خبرگزاری ایلنا ۱۴آبان ۱۴۰۴ نوشت: «پرستاران بیمارستان قائم مشهد در اعتراض به بی‌توجهی مسئولان به خواسته‌های خود تجمع کردند. تعرفه‌های پایین، تأخیر در پرداخت مطالبات و فرسودگی روزافزون کادر درمان، از جمله مهم‌ترین دلایل اعتراض پرستاران است. این پرستاران می‌گویند: زندگی‌مان با این حقوق‌ها نمی‌چرخد».
روز نو ۱۴آبان ۱۴۰۴نوشت: «پرستاران کرمانشاه در اعتراض به تبعیض و بی‌عدالتی مقابل ساختمان علوم پزشکی این شهر تجمع کردند. برخی از این پرستاران ماه‌ها معوقات مزدی پرداخت‌نشده دارند ضمن این‌که به مبالغ پایین کارانه و تعرفه‌های پرداختی معترض‌اند».
این خیزش‌ها بخشی از موج گسترده اعتراضات سراسری مردم ایران است که نشان می‌دهد تنها راه نجات کشور از فروپاشی کامل، سرنگونی تمامیت این رژیم فاسد و تبهکار است. اعتراض‌های برحق آنان بخش جدایی‌ناپذیر از خیزش سراسری مردم ایران برای درهم‌شکستن نظام جور و جهل آخوندها است. همبستگی فعال با زنان و مردانی که با زحمات شبانه‌روزی در خدمت سلامتی عموم مردم هستند یک وظیفه ملی است.
حشمت حیدریان – پرستار در بیمارستان‌های تهران ۱۳۵۶-۱۳۶۲
