آخوند روحانی امروز در جلسهٔ هیأت دولتش مدعی شد «در وین مذاکرات به‌خوبی پیش می‌رود» و باز هم پرده‌ها را کنار زد و با بیان این‌که «راهنمایی خامنه‌ای» پشت مذاکرات است، مانند همیشه بر این‌که شخص خامنه‌ای کاسه‌گردان گدایی برای رفع تحریم‌ها است، تأکید کرد.
اما با وجود این ادعاهای روحانی، سایرین، چه در داخل رژیم و چه در طرف جامعهٔ جهانی، نسبت به‌موفقیت مذاکرات ابراز تردیدهای جدی می‌کنند.
عراقچی از مشکلاتی در «مذاکرات وین» می‌گوید که البته «حل ناشدنی نیست؛ اما جزئیات و رعایت مواضع» نظام هم باید باشد! (۱۲خرداد). یعنی به‌زبان معکوس می‌گوید مذاکرات با موانع و مشکلاتی برخورد کرده که راه برون‌رفت از آن، عقب‌نشینی نظام از مواضعش است.
مواضع رژیم آخوندی هم یعنی لغو تمامی تحریم‌ها، اجرایی شدن همان برجام مندرس قبلی؛ یعنی علاوه بر تحریم‌های هسته‌یی، تمامی ۱۵۰۰ تحریم آمریکا علیه نظام لغو شود؛ یعنی در برابر همهٔ اینها، رژیم هیچ امتیازی هم ندهد، مگر بازگشت به‌همان محدودیت‌های برجام قدیم.
اما حرف و خواسته طرف‌های اروپایی و آمریکا چیست؟ آنها از زبان بالاترین مقامات خود اعلام کرده‌اند که از آنجا که شرایط با سال۲۰۱۵ سراپا متفاوت است، دیگر آن برجام پاسخگو نیست و باید تروریسم، برنامهٔ موشکی، دخالت‌های منطقه‌یی و چه بسا نقض حقوق‌بشر توسط رژیم را هم وارد متن مذاکرات جدید کرد.
اکنون وقتی عراقچی از بروز مشکلات در مذاکرات وین خبر می‌دهد و برای «رعایت مواضع» نظام التماس می‌کند، معنایش تصادم خواسته دو طرف است. مواضع طرف ۵+۱ هم همین را نشان می‌دهد. اولیانوف، نمایندهٔ روسیه در مذاکرات وین می‌گوید: «گویی در مورد هیچ موضوعی توافقی صورت نگرفته است» (۱۲خرداد)؛ پیش از آن هم بلینکن در واکنش به‌ادعاهای مشابه روحانی درباره «قدم‌های پایانی» در مذاکرات وین، با لحن طعنه‌آمیزی گفته بود: «من فکر می‌کنم این خبر جدیدی برای ما است!»؛ جیک‌سولیوان، مشاور امنیت ملی کاخ‌سفید هم گفته بود: «واشنگتن در مذاکرات وین به‌هیچ توافقی با تهران نرسیده است».
نکتهٔ دیگر این‌که رژیم هر قدر در تصمیم‌گیری تعلل می‌کند، شرایط برایش سخت‌تر و چشم‌انداز توافق تیره‌تر می‌شود. کماآین که در طرف مقابل اگر چه تمایل به‌جانب حل مسأله از طریق دیپلوماسی و مذاکره است، اما از یک‌سو با فشار کشورهای منطقه که از رژیم و تجاوزکاریها و ماجراجویی‌هایش نگران هستند مواجه است و از طرف دیگر با فشارهای مجلس نمایندگان و سنا از هر دو حزب که با هر گونه امتیاز به‌رژیم و احیای برجام ۲۰۱۵ مخالفند و به‌بایدن هشدار می‌دهند.
سناتور ارشد آمریکایی لیندسی گراهام که به‌همراه دو سناتور ارشد دیگر در حال بازدید از کشورهای منطقه است، روز سه‌شنبه در اسراییل فاش کرد که رهبران عرب به‌طور خصوصی به‌او گفته‌اند که آنها اصرار خواهند کرد تا از حق غنی‌سازی اورانیوم در همان سطح و مقادیری که جامعه جهانی به‌ایران اجازه می‌دهد، برخوردار شوند. مؤلفهٔ جدیدی که دستیابی به‌یک توافق را بیش‌از‌پیش دشوار و پیچیده می‌کند.
درون رژیم هم موجی از ابراز ناامیدی هست. بیگدلی، کارشناس روابط بین‌المللی رژیم می‌گوید: «مذاکرات برجام به‌وضعیت تقریباً بن‌بست رسیده» و با سرخوردگی به‌تعادل‌قوای موجود که نظام در آن بسیار دست پایین را دارد، اشاره کرده و می‌گوید: «آمریکا به‌هیچ‌وجه حاضر نخواهد شد تمامی تحریم‌ها را یکباره لغو کند» (روزنامهٔ جهان صنعت-۱۲خرداد)؛ ایزدی، کارشناس دیگر نظام به عقب‌نشینی ذلت‌بار رژیم از اولتیماتوم‌های تو خالی‌اش اشاره می‌کند که «تمدید توافق با آژانس اتفاق مناسبی نبود، زیرا این معنا و پیام ارسالی به‌طرف مقابل را خواهد داشت که قانون اقدام راهبردی مجلس برای لغو تحریم‌ها نباید جدی گرفته شود» (رسالت-۱۲خرداد).
بنابراین برخلاف ادعاهای روحانی، نه‌تنها پیشرفت قابل توجهی در گراندهتل وین رخ نداده، بلکه رژیم کماکان در بن‌بست دست و پا می‌زند. این بن‌بست هم تنها در صورتی می‌شکند که یا رژیم جام‌های زهر را یکی پس از دیگری سر بکشد و پس از چشم پوشیدن از هسته‌یی و بمب از موشکی و منطقه‌یی خود دست بشوید و باز شدن هر چه بیشتر تار و پود پوسیدهٔ نظام را به‌جان بخرد؛ یا با پذیرش افزایش مگاتنی فشار تحریم‌ها و ارجاع پرونده‌اش به‌شورای امنیت، به‌رویارویی با جامعهٔ جهانی ادامه دهد.
