روز اول ماه مه سال۱۸۸۶ «روز عید کارگران» شهرت جهانی به خود گرفت. به یاد و گرامی‌داشت این روز، کارگران سراسر جهان با شوق و شادمانی با حضور در راهپیمایی‌ها و تجمعات به خیابان می‌آیند و فریاد و اعتراض خود را به امید زندگی بهتر بلند می‌کنند.
اما روز کارگر تحت حاکمیت ولایت فقیه برای هر ایرانی یادآور طبقه محرومی است که طی ۴۳سال گذشته، تحت فشار و ستم وحشی‌ترین نظام ضدکارگری قرار دارند
«عید کارگران» ایران
برای کارگران ایران؛ روز کارگر یادآور شکنجه و زندان و اعدام، کار با دستمزد ناچیز، فقر، بیکاری، شدیدترین استثمار طبقاتی و خلاصه یادآور بردگی نوین کارگران در ایران است.
از این‌رو، کارگران و مزدبگیران ایران در روز عید کارگران به خیابان می‌آیند و خشم و نفرت خود را برعلیه رژیم ستمگر و چپاولگر آخوندی فریاد می‌زنند.
نقض حقوق و قوانین کار؛ ایران در وضعیت قرمز
رئیسی جلاد با اقتباس از خمینی ملعون که گفته بود: «هر روز، روز کارگر است»، برای «ارتقای معیشت کارگران» نسخه باید درمانی پیچید و گفت: «تجلیل از کارگران نباید به هفته کارگر محدود شود... باید به فکر تأمین و ارتقای معیشت کارگران باشیم» (شبکه یک ـ۷ اردیبهشت۱۴۰۱).
تجلیل آخوند رئیسی از کارگران به سبک خمینی؛ مبنا و پایه تنظیم حاکمیت ضدکارگری است که پاسخ حقوق کارگران، دستفروشان محروم، کشاورزان و کولبران را با شلاق و زندان و گلوله می‌دهد.
در هفتمین گزارش سالیانه کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری (ITUC) از بررسی مناسبات کارگر و کارفرما، حقوق صنفی و موازین حقوق‌بشری در محیط کار آمده است: «ایران از جمله به‌خاطر بازداشتهای خودسرانه و نقض حقوق بنیادین کارگری و انسانی کارگران در فهرست کشورهای پرخطر رده‌بندی شده است».
اعتراضات کارگران در سال۱۴۰۰
سال۱۴۰۰ سال «نه» بزرگ مردم ایران به انتخابات مهندسی‌شده خامنه‌ای برای ریاست‌جمهوری رئیسی جلاد ۶۷ و سال اعتراضات گسترده و سازمان‌یافته اقشار مختلف مردم ایران بود.
مهم‌ترین محورهای اعتراضات و درخواست کارگران در سال۱۴۰۰ عبارتند از:
- افزایش دستمزد (بر اساس نرخ تورم)
- توزیع عادلانه ثروت
- آزادی کارگران و معلمان زندانی
- امنیت شغلی
- حق آزادی بیان و تجمعات
- برسمیت شناختن سندیکا و تشکل مستقل کارگری
- حق پاداش و حق بیمه و درمانی
- لغو قراردادهای موقت شغلی (یک ماهه، سه ماهه، شش‌ماهه)
- تامین معوقات مزدی سنوات گذشته
- پرداخت حق بازنشستگی
تعیین حداقل دستمزد ۱۴۰۱، با سفره‌های خالی‌تر
شورای عالی کار خامنه‌ای حداقل دستمزد کارگران را با سه برابر زیر خط فقر با ۵۷درصد افزایش تصویب کرد. خبرگزاری ایلنا ۱۹ اسفند۱۴۰۰نوشت: «حداقل دستمزد کارگری حدود یک میلیون و پانصد هزار تومان افزایش یافت. مزد کارگر حداقل‌بگیر بدون سابقه و بدون اولاد با در نظر گرفتن بن و حق مسکن برابر با پنج میلیون و ۶۷۹هزار تومان؛ و حداقل دستمزد برای کارگر با یک فرزند نیز ۶میلیون و ۳۰۷هزار تومان و برای کارگر با دو فرزند ۶میلیون و ۷۲۵هزار تومان در نظر گرفته شده است».
طبق ماده ۴۱ قانون کار رژیم، افزایش حقوق سالانه می‌بایست بر اساس تورم اعلامی از سوی بانک مرکزی و محاسبات سبد معیشت خانوار صورت گیرد. بر اساس گزارش مرکز آمار، «نرخ تورم سالانه منتهی در اسفند۱۴۰۰ دست‌کم ۴۰.۲ درصد بوده و بر پایه آمارهای رسمی وزارت کار، متوسط قیمت بیش از ۸۳درصد اقلام خوراکی در ایران از حد بحران هم فراتر رفته است» (روزنامه همدلی ۹اسفند ۱۴۰۰).
محمدرضا تاجیک، یکی از نمایندگان کارگری نسبت به افزایش دستمزد گفت: «ما اصلاً افزایش دستمزد نداشته‌ایم؛ در بهترین حالت، فقط حفظ قدرت خرید است». وی افزود: «افزایش دستمزد واقعی به‌معنای پیشی گرفتن دستمزد از تورم تجمیعی یا سرجمع هزینه‌های زندگی است؛ مزد کارگران باید به‌گونه‌یی افزایش یابد که از نرخ واقعی تورم جلوتر برود (ایلنا ـ۵ فروردین ۱۴۰۱).
مقایسه حداقل دستمزد کارگران ایران با سایر کشورها
سونامی تورم و گرانی هم‌چون سیل ویرانگر
افزایش دستمزد ادعایی حقوق پایه کارگران در شرایطی است که به‌گفته کارشناسان خود رژیم «هیچ یک از آمارهای اقتصادی رژیم واقعیت امروز جامعه ایران را نشان نمی‌دهد»؛ افزایش ۵۰ تا ۲۰۰درصدی اجاره‌بها در مناطق کارگرنشین، تبعات تورمی حذف ارز ۴۲۰۰تومانی، ثبت تورم ۴۷.۸ درصدی در قیمت کالاهای وارداتی در چهار فصل منتهی به دیماه ۱۴۰۰ بر زندگی مردم، سفره کارگران را خالی‌تر کرده است» (روزنامه ابتکارـ رژیم ۲۶فروردین ۱۴۰۱).
روزنامه جمهوری اول اردیبهشت ۱۴۰۱می‌نویسد: «تورم و گرانی‌های افسارگسیخته، اکنون وارد مرحله خطرناک «سونامی» شده و هم‌چون سیل ویرانگر به پیش می‌تازد... مشخص نیست که مسئولان دولتی چه جوابی برای گوشت کیلویی ۲۳۰هزار تومان و برنج کیلویی ۱۰۰هزار تومان دارند؟».
سایت حکومتی اقتصاد۲۴ هم ۶اردیبهشت ۱۴۰۱ در مطلبی با عنوان «رشد شدید قیمت کالاهای اساسی» اعلام کرد: «در مجموع اقلام خوراکیها در فروردین۱۴۰۱ نسبت به اسفند۱۴۰۰ دویست درصد افزایش یافته است.
وضعیت بیکاری و اشتغال زایی
طبق آمار رسمی اعلام شده در کشور ۱۴میلیون نفر بیکار در کشور وجود دارد، این در حالی است که روزنامه شرق بهمن۱۴۰۰ آمار واقعی بیکاران را ۲۰میلیون نفر تخمین می‌زند.
روزنامه دنیای اقتصاد ۲۲اسفند ۱۴۰۰ از افزایش نرخ بیکاری زنان نوشت: «بنا بر آمارهای رسمی، همواره نرخ بیکاری زنان نسبت به مردان به‌طور قابل ملاحظه‌ای بیشتر بوده و این در شرایطی است که نرخ مشارکت زنان نسبت به مردان به‌مراتب پایین‌تر است».
امنیت شغلی از نگاه خامنه‌ای و رئیسی جلاد!
رئیسی جلاد در همایش به‌اصطلاح هفته کارگر با گفتاردرمانی مدعی شد: «مشکلات جامعه کارگری باید با محوریت عدالت برطرف شود» و «ارتقای امنیت شغلی کارگران جزو اولویتهای دولت است» (سایت حکومتی جمهوری ـ۷ اردیبهشت ۱۴۰۰).
ادعای «تامین امنیت شغلی» خامنه‌ای و رئیسی را می‌توان از زندانی و شکنجه کارگران هپکو، ۱۱۱۰ضربه شلاق برای ۱۵تن از کارگران پتروشیمی ایلام و کور کردن کشاورزان اصفهان با شلیک تفنگ ساچمه‌ای دید.
سؤال اینجاست، چرا باید صدای کارگران در ایران خاموش شود؟ و چرا اعتراضات کارگری همواره در ایران تهدیدی بر حکومت ولایت فقیه است؟
بیکاری صعودی، انفجار اجتماعی در راه
روزنامه حکومتی آرمان ۱۸ اسفند۱۴۰۰ ضمن اشاره به شرایط انفجاری جامعه نوشت: «لیدر مردم گرسنگی آنهاست. یعنی مردم بر اثر گرسنگی به خیابان‌ها می‌آیند... باید منتظر انفجار گرسنگان در جامعه باشید. تردید نکنید که اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، اگر امسال انفجار گرسنگان صورت نگیرد در سال آینده صورت خواهد گرفت».
خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت در مراسم کنفرانس در ماه رمضان گفت: «همین تهیدستان، همین به‌جان‌آمدگان، همین غارت‌شدگان، نیروی عظیم عصیان و شورش در برابر حاکمیت لرزان خامنه‌ای هستند. نیروی قیام و دلیران کانون‌های شورشی، بی‌وقفه از همین کوره گدازان بر می‌خیزند. و بی‌شک استبداد دینی که در همه عرصه‌های فکری و ایدئولوژیکی شکست‌خورده، در برابر این نیروی عظیم و در برابر کانون شورشی و ارتش بزرگ آزادی دوام نخواهد آورد و این‌چنین قدر پیروز مردم ایران رقم می‌خورد» (مریم رجوی ـ کنفرانس رمضان «متحد علیه بنیادگرایی و جنگ‌افروزی، برای صلح و برادری» ـ ۱۵فروردین ۱۴۰۱).
