خانم دومینیک آتیاس، رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپایی، رئیس کانون وکلای اروپایی (۲۰۲۲-۲۰۲۱) و نایب‌رئیس پیشین کانون وکلای پاریس (۲۰۱۷-۲۰۱۶) را بسیاری از کسانی که همراه و همقدم با این مقاومت هستند، به‌خوبی می‌شناسند. او نامی آشنا و دوست‌داشتنی است؛ شخصیتی که با چهرهٔ شاداب و صمیمی خود، سرشار از انگیزه، باورمندانه و پرشور سخنرانی‌های خانم مریم رجوی را پی می‌گیرد و از اعماق قلب به آن واکنش نشان می‌دهد. سیمای پر از شوق او آینه ایمانش به آرمانی است که وی نیز خود را جزیی از آن می‌داند. به یاد داریم که در سخنرانی خود در اجلاس جهانی ایران آزاد ۲۰۲۳ خطاب به مریم رجوی و مقاومت ایران گفت:
«شما الگوی قدرت برای زنان ستمدیده هستید برای خلق‌هایی که زیر یوغ دیکتاتوریهای خون‌ریز هستند. قرون قبل متعلق به‌مردان بود. قرن بیست و یکم متعلق به‌زنان است و قرن خانم رجوی است. قرن نور» و افزود:
«شما قدرت زنان را می‌شناسید، قدرتی که تجسم آن هستید. شما با سپردن مناصب قدرت به‌زنان در جنبش خود، انقلاب را به‌راه انداختید؛ الگویی برای زنان ایران، الهام‌بخش قیام آنان. مردانی که در کنار شما هستند آن‌را پذیرفته‌اند، چون می‌دانند که انقلاب از وجدانها و قلب‌ها آغاز می‌شود. دیگر بازگشتی به‌عقب نخواهد بود: نه شاه، نه شیخ».
اینک که به گرامیداشت روز جهانی زن برخاسته‌ایم شایسته است از سخنرانی خانم آتیاس در کنفرانس بین‌المللی «زنان نیروی تغییر» یاد کنیم؛ کنفرانسی که در آستانه هشتم مارس ۲۰۲۵، روز جهانی زن توسط مقاومت ایران برگزار شد.
خانم آتیاس در این سخنرانی، با زبانی سرشار از احساس، لطافت و تأثیرگذار، مریم اکبری منفرد را خطاب قرار داد؛ زنی که بیش از ۱۵ سال از عمر خویش را در زندانهای رژیم ایران سپری کرده است. مریم، مادری با سه دختر،
دادگاهی نمایشی در ۱۵ دقیقه، سرنوشت او را به ۱۰ سال حبس گره زد؛ حکمی که قرار بود در سال ۲۰۱۹ پایان یابد، ولی با بهانه‌هایی چون «توهین به سران حکومت» و «تبلیغ علیه نظام» تا امروز تمدید شده است.
خانم آتیاس با بغضی سنگین در گلو او را مخاطب قرار داد:
«مریم! مریم! آیا مرا از پشت دیوارهای زندان مخوف قرچک می‌شنوی؟ همان زندانی که در ۲۲ اکتبر گذشته تو را به آن منتقل کردند، یکی از بدترین زندانها برای زنان در ایران. سخنان من به تو تقدیم می‌شود، زیرا برای من تو نماد شجاعت بی‌حد و مرز همه زنان ایرانی هستی؛ از جوان‌ترین تا سالخورده‌ترین‌ها، چه در داخل و چه در خارج از کشور... مریم! تو بهای سنگین مبارزه‌ات را می‌پردازی. یک روز آزادی هم طی ۱۵سال نداشته‌ای، بزرگ‌شدن ۳ دخترت را ندیده‌ای، نتوانسته‌ای آنها را لمس کنی، آنها را حس کنی، تحصیلات‌شان را دنبال کنی. آیا برای یک مادر شکنجه‌ای بدتر از این وجود دارد؟»
خانم آتیاس در ادامه تأکید بر پایداری این زنان گفت آنها هر سه‌شنبه با شعار علیه اعدام و اعتصاب غذا، مقاومتی بی وقفه را به نمایش می‌گذارند. این ایستادگی، پیامی روشن به رژیم سرکوبگر دارد. زنان ایران مرعوب نمی‌شوند، آنان الهام‌بخش نسلی هستند که برای آزادی حاضر است از همه چیز خود بگذرد.
از کانون‌های شورشی تا سرود پارتیزانها
خانم آتیاس در این سخنرانی، به نقش زنان در کانون‌های شورشی اشاره کرد؛ تشکل‌هایی که با آتش زدن بنرها و بیلبوردهای عاملان اختناق، نصب پلاکاردها و نگارش شعارهای اعتراضی، نبض مقاومت را در شهرها و روستاهای ایران زنده نگه داشته‌اند. او با خواندن سرود پارتیزانها، که ریشه در مقاومت فرانسه علیه فاشیسم دارد، پیوندی نمادین میان مبارزات زنان ایرانی و تاریخ جهانی مقاومت ترسیم نمود:
«آنها هر روز ادامه می‌دهند تا روز ”ر“ فرا برسد و سلاحها را به‌دست بگیرند.
گوش کنید! آنها سرود پارتیزانها را زمزمه می‌کنند، با الگو گرفتن از سرود مقاومت فرانسه در جنگ جهانی دوم.
[با آهنگ می‌خواند] ”ای دوست آیا می‌شنوی پرواز سیاه کلاغ‌ها را بر روی دشت‌هایمان؟
ای دوست آیا می‌شنوی فریاد در گلو خفه‌شده کشوری را که به‌زنجیر می‌کشند؟
ای پارتیزان، کارگر و کشاورز! آژیر به‌صدا درآمده است“
بله، همان‌طور که سرود پارتیزانها می‌گوید: ”دشمن قیمت خون‌ها و اشکها را خواهد فهمید“
این سرود را در اشرف۳ نیز می‌خوانند؛ آن زنان و مردان، تمام توان خود را وقف نبرد برای آزادی ایران کرده‌اند. من به‌گرمی به آنها درود می‌فرستم و از آنها تشکر می‌کنم که افتخار دوستی با آنها را به من اعطا کردند».
روز جهانی زن، همبستگی با آرمان برابری و آزادی
هشتم مارس، روز جهانی زن، فرصتی است برای گرامیداشت مبارزاتی که خانم آتیاس و دیگر سخنرانان کنفرانس زنان نیروی تغییر در سخنرانی‌های خود به‌مناسبت روز جهانی زن به آنها اشاره کردند. این روز، که ریشه در تلاش‌های تاریخی زنان برای حقوق برابر دارد، امروز بیش از هر زمان به مبارزه علیه تبعیض‌های نهادینه و خشونت سیستماتیک گره خورده است. در ایران، حجاب اجباری نمونه‌یی از ستم و سرکوب مضاعف است؛ قوانین قرون‌وسطایی زنان را از حقوق بنیادین محروم کرده و صدای اعتراض آنان را با زندان و شکنجه پاسخ می‌دهد.
برنامه‌ٔ ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی از دید خانم آتیاس، نقشه‌ٔ راهی برای ایران آزاد است؛ جایی که برابری جنسیتی نه یک شعار، بلکه یک واقعیت قانونی و اجتماعی باشد.
مبارزه مریم اکبری منفرد و زنان ایران، پیشگامان مبارزه برای همان آرمانهایی هستند که هشتم مارس را جهانی کرده‌اند.
فرجام این مبارزه به باور خانم آتیاس یک ایران آزاد است:
«همه این فداکاریها هم‌چنان که شما گفتید، بیهوده نیستند. پیروزی نزدیک است. رؤیای یک ایران آزاد شده در آستانه تحقق است. زنان هم‌چنان ایستاده‌اند، هم‌چنان حاضرند».
«سکوت نکنید؛ فریاد بزنید»!
سخنرانی دومینیک آتیاس، فراتر از یک ادای احترام به زنان ایران دعوتی بود به درنگ در فحوای این مقاومت و عمل به باور داشت‌های آن. او با اشاره به بیش از ۴۰ سال مبارزه‌ٔ زنان ایرانی، از نسل‌هایی گفت که در تبعید جان باختند، زندگی خود را فدا کردند، اما هرگز از آرمان آزادی دست نکشیدند. در این میان، مریم اکبری منفرد به‌عنوان نمادی از تسلیم‌ناپذیری، پیامی روشن دارد: سرکوب نمی‌تواند روح مقاومت را خاموش کند.
هشتم مارس ۲۰۲۵، فرصتی است برای بازخوانی این پیام و تعهد دوباره به مبارزه‌یی که زنان ایران پیش می‌برند؛ مبارزه‌یی که برای زنان ایران و جهان، نویدبخش دنیایی عادلانه‌است. زنانی که فریاد می‌زنند: «سکوت نکنید؛ فریاد بزنید»!
شایسته است گرامیداشت این روز را با فراز پایانی سخنرانی دومینیک آتیاس به اوج ببریم:
«مریم! حق با تو بود. ما سکوت نمی‌کنیم و هرگز سکوت نخواهیم کرد، همراه با تو و همه زنان ایران، تا پیروزی نهایی، فریاد خواهیم زد:
زن، مقاومت، آزادی
حاضر، حاضر، حاضر»
