در بحبوحه موج فزاینده اعدام‌ها که رژیم ایران آن را به‌عنوان ابزاری برای ارعاب عمومی و مهار خشم فزاینده مردم به کار می‌برد، مقاومت سازمان‌یافته ایران با طرح یک کارزار جهانی «نه به اعدام»، تلاش کرده است تا وجدان جامعه بین‌المللی را به تحرک وادارد. این تلاش‌ها که از دیرباز توسط مقاومت ایران فریاد شده، اکنون در پرتو افزایش بی‌سابقه اعدام‌ها (به‌طوری که تنها در ۲هفته اول آبان‌ماه ۱۴۰۴، دست‌کم ۱۰۳نفر اعدام شده‌اند)، به یک ضرورت مبرم جهانی تبدیل گشته است.
ماهیت این جنبش فقط اعتراض سیاسی نیست، تجلی مبارزه‌یی عمیق برای بازیابی ارزش‌های انسانی در کشوری است که استبداد دینی در آن، موجودیت خود را بر ۳رکن اعدام، شکنجه و سرکوب در داخل و جنگ‌افروزی و تروریسم در خارج، بنا نهاده است. در ایران، این جنبش پیش از هر جای دیگر، از زندان‌ها آغاز شده است. تاکنون زندانیان در ۵۴زندان، ۹۳هفته متوالی، سه‌شنبه‌های «نه به اعدام» را با اعتصاب غذا برگزار می‌کنند. این فریاد داخلی، توسط اقشار مختلف جامعه، از جمله معلمان، کارگران، پرستاران و بازنشستگان که در اعتراضات خود پلاکاردهای «نه به اعدام» را حمل می‌کنند، پژواک می‌یابد.
ندای اقدام جهانی: سخنرانی روشنگرانه در برلین
یکی از نقاط عطف در بسیج افکار عمومی جهانی، سخنرانی خانم مریم رجوی، در کنفرانس حقوق‌بشر در برلین بود. در این کنفرانس که با عنوان «کشتار هولناک زندانیان در ایران و ضرورت اقدام جامعه جهانی» برگزار شد، خانم رجوی به تفصیل ابعاد جنایات رژیم را تشریح کرد، از جمله اعدام دست‌کم ۲۸۵زندانی در ماه اکتبر ۲۰۲۵، شامل ۷زن و یک نوجوان.
خانم رجوی در فراخوانی صریح، هدف مقاومت از این کارزار جهانی را چنین تبیین نمود:«ما جامعه جهانی را به حمایت از این جنبش فرامی‌خوانیم. ارعاب جامعه با حلق‌آویز باید متوقف شود».
این سخنرانی یک طرح عمل مشخص را شامل می‌شد که در آن از دولت‌های عضو اتحادیه اروپا از جمله آلمان، خواسته شد تا پرونده نقض حقوق‌بشر ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع دهند و سردمداران رژیم را بر اساس صلاحیت قضایی جهانی، به‌خاطر جنایت علیه بشریت مورد حسابرسی قرار دهند.
بیداری وجدان ورزشی جهان: جان قهرمان بوکس ایران در خطر است
تلاش‌های مقاومت برای تبدیل مبارزه «نه به اعدام» به یک دغدغه جهانی، در مورد خاص محمدجواد وفایی ثانی، قهرمان ۳۰ساله بوکس ایران، به‌وضوح نتیجه داد. او که بیش از ۵سال را در زندان تحت شکنجه و حبس انفرادی گذرانده، به‌دلیل شرکت در اعتراضات سال ۲۰۱۹ و حمایت از سازمان مجاهدین خلق ایران به اعدام محکوم شده است.
در واکنش به تأیید حکم اعدام او در ۴ اکتبر ۲۰۲۵، یک بیانیه مشترک از سوی ورزشکاران و چهره‌های ورزشی بین‌المللی صادر شد. این بیانیه با زبانی قاطع، اعدام یک قهرمان به‌دلیل دیدگاه‌های سیاسی را «حمله مستقیم به ارزش‌های ورزش»(امید، اتحاد و شجاعت) و «هشداری به هر ورزشکاری» دانست که جرأت ایستادگی در برابر بی‌عدالتی را دارد. در میان امضاکنندگان این بیانیه، نام‌های پرآوازه‌ای چون مارتینا ناوراتیلوا(تنیس‌باز پیشین شماره ۱ جهان)، مدال‌آوران المپیک مانند نانسی هوگزهد و کاپیتان‌های تیم‌های ملی سابق دیده می‌شوند. این واکنش صریح که نمونه‌یی از اثرگذاری استراتژی مقاومت بر بخش‌های کلیدی جامعه جهانی است، از سازمان ملل و فدراسیون‌های بین‌المللی ورزش خواست تا فوراً برای نجات جان محمدجواد اقدام کنند.
هشدار رسمی سازمان ملل: نقض فاحش موازین دادرسی
در عین‌حال، تلاش برای برجسته ساختن نقض حقوق زندانیان سیاسی حامی مقاومت ایران در سطح نهادهای رسمی بین‌المللی نیز به ثمر نشسته است. ۵گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، از جمله گزارشگر ویژه وضعیت حقوق‌بشر در ایران و گزارشگران ویژه اعدام‌های فراقضایی و شکنجه، نامه‌یی صادر کرده و نگرانی عمیق خود را از اعدام ۶زندانی سیاسی حامی مجاهدین ابراز داشتند.
این ۶نفر(شامل بابک علیپور، وحید بنی‌عامریان، اکبر دانشورکار، پویا قبادی، ابوالحسن منتظر و سید محمد تقوی سنگدهی)، به اتهام «بغی»(شورش مسلحانه) به اعدام محکوم شده‌اند. گزارشگران تأکید کردند که این افراد در طول بازداشت تحت انواع شکنجه‌های جسمی و روانی، بدرفتاری و تهدید به اعدام صحرایی قرار گرفتند. علاوه بر این، روند دادرسی آنها فاقد ابتدایی‌ترین ضمانت‌های دادرسی عادلانه بود؛ به‌طوری که جلسات محاکمه بسیار کوتاه بوده و به متهمان تنها چند دقیقه فرصت دفاعیه داده شد و حداقل ۳نفر از آنها برای اولین بار در روز محاکمه با وکلای خود دیدار کردند. این گزارشگران تصریح کردند که چنین احکامی، با توجه به عدم رعایت قوانین بین‌المللی حقوق‌بشر، «ناعادلانه» و «مجازات اعدام را غیرقانونی» می‌کند.
نقش مقاومت ایران در فراگیر کردن جنبش «نه به اعدام»
اقدامات مقاومت ایران، از پیگیری مستمر نقض حقوق‌بشر در مجامع بین‌المللی تا بسیج نهادهای مدنی و ورزشی، توانسته است جنبش «نه به اعدام» را از یک مطالبه داخلی به یک موضوع حیثیتی در دستور کار جهانی تبدیل کند. برجسته ساختن پرونده‌های مشخص مانند قهرمان بوکس و ۶ ۶زندانی سیاسی حامی مجاهدین و طرح قاطعانه این موضوع در سخنرانی‌هایی نظیر کنفرانس‌های انگلستان و برلین، نشان‌دهنده آن است که استراتژی مقاومت در برابر ماشین کشتار، در حال ایجاد یک شکاف دیپلماتیک و اخلاقی در برابر رژیم است و جهان دیگر نمی‌تواند در برابر این نقض فاحش حقوق‌بشر نظاره‌گر بماند.
