خلق آزادی‌ستان ایران در جنبش مشروطیت از فقدان ۳عامل تعیین‌کننده (سازمان پیشتاز، ارتش آزادی‌بخش ملی و یک آلترناتیو دموکراتیک و میهنی) رنج می‌برد. خانم مریم رجوی در سخنرانی ۱۵شهریور ۱۳۹۹ خود آن را «مثلث کمبودهای پایه» نامید. این مثلث کمبود باعث شده است که خیزش‌ها و جنبش‌های ملی در تاریخ معاصر ایران به نتیجه نرسد و انقلاب به‌دست فرصت‌طلبان و اپورتونیست‌ها ربوده و به انحراف کشیده شود.
گام‌های مقاومت ایران برای رفع کمبود
در انقلاب ضدسلطنتی، کادرها و رهبران سازمان مجاهدین تا ۳۰دی ۱۳۵۷ در زندان شاه بودند، پس از آزادی از زندان فرصت بسیار کمی در اختیار داشتند تا جنبش ملی مجاهدین را به یک سازمان سراسری تبدیل کنند. هنر آنها در برابر تنوره‌کشی‌های بی‌وقفهٔ خمینی برای بستن فضای سیاسی، این بود که گام‌به‌گام برای رفع این مثلث کمبود کوشیدند. اقداماتی که در این راستا انجام شد از این قرار است:
۱ـ تربیت کادرهای جان‌برکف و وفادار به آرمان آزادی از نسل آزاد شده انقلاب ضدسلطنتی؛
۲ـ تشکیل میلیشیای مجاهد خلق؛ این تشکل در تکامل طبیعی خود به «ارتش آزادی‌بخش ملی ایران» بالغ گردید؛
۳ـ ایجاد یک آلترناتیو دموکراتیک مرکب از نیروهای برانداز و آزادی‌خواه ـ با مرزبندی نه شاه و نه شیخ ـ به نام «شورای ملی مقاومت»؛
۴ـ تدوین برنامه دولت موقت و انتخاب یک رئیس‌جمهور برای دوران ۶ماهه انتقال قدرت به مردم ایران؛
۵ـ اعلام جبهه همبستگی و دعوت از سایر جریان‌های سیاسی برانداز و معتقد به جمهوری برای پیوستن به آن؛
۶ـ تشکیل کانون‌های شورشی برای سازمان‌دادن و هدایت قیام‌های مردمی در داخل ایران؛
۷ـ به‌دست گرفتن ابتکارعمل در صحنه بین‌المللی و افکار عمومی با دیپلماسی انقلابی؛
اقداماتی که برشمردیم، شرط لازم و ضروری پیروزی مردم ایران بر فاشیسم دینی و آلترناتیوهای قلابی و دست‌ساز آن است. بدون یک جایگزین دموکراتیک، دست‌آوردهای انقلاب مردم ایران به چاه ویل فرصت‌طلبی و انحراف و استبداد خواهد ریخت.
این‌بار انقلاب ربودنی نیست
با این پیش‌فرض می‌توان گفت که این بار انقلاب دموکراتیک مردم ایران ربودنی نیست؛ به چند دلیل:
۱ـ لازمه سرنگونی استبداد جرار دینی، درهم‌شکستن سپاه پاسداران و نیروهای سرکوبگر آن است. این مهم جز با سازماندهی، فداکاری و آتش امکان‌پذیر نیست. این انقلاب در فضای مجازی رخ نخواهد داد. بر روی زمین و در خیابان‌های تهران و ایران رقم خواهد خورد؛
۲ـ تجربه تراژیک خمینی برای همیشه سوخته است. هوشیاری و آگاهی مردم و نسل‌های انقلابی اجازه نخواهد داد یک خمینی‌گونه دیگر با ترفند سوخته «همه با هم»! بدون پلتفرم مشخص و با القائات امپراطوری رسانه‌یی سوار بر موج انقلاب مردم شود و گذشته را تکرار کند؛
۳ـ اقشار مختلف مردم ایران و به‌خصوص زنان و جوانان در انقلاب دموکراتیک و رهبری آن شرکت دارند. اکنون کانون‌های شورشی از پیشتازانی الهام می‌گیرند که هیچ چیز برای خود نمی‌خواهند و در ۴دهه گذشته به‌صورت جریانی امتحان پاکبازی پس داده‌اند؛
۴ـ استمرار بی‌وقفه جنبش انقلابی از ۳۰خرداد ۱۳۶۰ تاکنون و تکوین قیام‌های ۱۳۹۶ و ۱۳۹۸ و ۱۴۰۱ در بستر آن، جایی برای عرض‌اندام بی‌هزینگی، فرصت‌طلبی و سرقت انقلاب باقی نگذاشته است. خلق قهرمان ایران با شعار فراگیر «مرگ بر ستمگر/ چه شاه باشه چه رهبر» سره را از ناسره بازمی‌شناسد و باج به شغال نخواهد داد.
مسئولیت ملی و میهنی و ضرورت وقوف به آن
بدیهی است که وقوف به رفع این کمبود، نمی‌تواند و نباید از تلاش جانانه نیروهای انقلابی و دموکراتیک در این مقطع حساس از تاریخ میهن‌مان بکاهد. ارتجاع و استبداد در کمین ربودن انقلاب و دست‌آوردهای آن هستند. حضور گوش‌به‌زنگ فرزندان انقلاب در صحنه‌های گوناگون و افزودن به شدت کارزار می‌تواند آنها را بر جای خود بنشاند. اکنون زمان سهمگین‌ترین کارزارهاست و نباید دمی از آنها غفلت کرد.
اکنون زمان آن رسیده است که صدای آزادی‌خواهی مردم ایران را در سطح بین‌المللی بیشتر از همیشه بشنویم و نشان دهیم که مردم ایران نه تنها به‌دنبال آزادی و دموکراسی هستند، بلکه خواهان سرنگونی تمامیت رژیم جمهوری اسلامی و تحقق یک ایران آزاد و دموکراتیک می‌باشند. ما باید به جهان نشان دهیم که ایران آزاد بدون شاه و شیخ، تنها با آلترناتیو دموکراتیک و جمهوری دموکراتیک قابل تحقق است.
این همان آرزویی است که هر ایرانی آزادی‌خواه در دل دارد. این همان وعده‌یی است که تمامی نیروهای آزادی‌خواه به آن ایمان دارند و برای رسیدن به آن هر لحظه آماده هستند.
نشان دادن عزم و آمادگی برای سرنگونی
فاشیسم دینی با از دست‌دادن عمق استراتژیک خود در منطقه در موقعیتی شکننده و لرزان قرار دارد. وضعیت انفجاری جامعه و مقاومت بی‌وقفه نیروهای آزادی‌خواه و مجاهدان در داخل و خارج کشور آن را در وضعیت سرنگونی قرار داده است.
در این شرایط، وظیفه ماست که با تمام قوا و اراده‌ای قوی‌تر از همیشه در کنار هم بایستیم و برای آینده‌ای بهتر برای ایران عزیز مبارزه کنیم. گسترش اعتراضات مردمی گواهی است بر اراده پولادین مردم ایران برای رسیدن به آزادی که در این سالیان از آنها دریغ شده است. کانون‌های شورشی و نیروهای مقاوم در داخل میهن، بی‌وقفه در حال نبرد بوده و برای تحقق ایران آزاد، در هر گوشه از کشور مشعل‌های قیام را روشن نگه داشته‌اند.
حضور هموطنان خارج کشور در تظاهرات بزرگ و تاریخی روز ۲۰بهمن (۸فوریه ۲۰۲۵) در پاریس فرصتی است تا صدای بلند مردم ایران را به گوش جهانیان برسانیم برای سرنگونی این رژیم هم‌عزم و هم‌سوگند شویم.
این از همان لحظات تاریخی است که در آنها سرنوشت یک خلق و میهن رقم خواهد خورد.
