قرار بود آب و برق مجانی شود اما آب سراب شد و نان کمیاب
خبرنگار تسنیم: «آیا تا به‌حال مسئولی آمده برای حل مشکل آب شما؟ آیا کسی آمده؟».
کودک بلوچ: «کسی نیامده است».
عباس جهانگیرزاده در مجلس آخوندی ـ ۱۱آبان ۹۹:
«بعد از ۴۲سال که از انقلاب می‌گذرد، هنوز مشکلات اساسی و حقوق اولیه شهروندی مانند آب آشامیدنی، بهداشت و درمان، از مهم‌ترین شاخصه‌های توسعه نیافته در سطح منطقه است».
دادستان جنایتکار نیشابور حتی اماکنی را که روستاییان سوقند با مجوز و هزینهٔ خودشان برای ذخیره آب درست کرده بودند، بی‌رحمانه تخریب کرد.
پیرمرد روستایی: «این را درست کردیم برای ذخیره آب. آب نداریم درختانمان خشک شده خشکسالی است. دادستان دستور داده پر کنند. این چه داستانی است. می‌خواهند مملکت آباد کنند یا تمام دار و درخت ما را خشک کنند. چرا نیامدند اطلاع بدهند که ما این کار را نکنیم؟».
یک جوان بلوچ: «۱۸سال است که ما اینجا آب لوله‌کشی ندیدیم».
تلویزیون رژیم: «نصف جمعیت مردم جنوب بلوچستان ۲۵۰هزار نفر شبکه آب ندارند».
اما آنان که دسترسی به شبکه آب دارند با این وضعیت روبه‌رو می‌شوند. این است ثمرهٔ ۴۲سال چپاول نظامی که قرار بود آب را مجانی کند.
دلفان لرستان ـ ۱۳آبان ۹۹
شهروند لرستانی: «والله هفت هشت ماهه از خرم‌آباد اومدم عبدل آباد و اصلاً یه قطره آب آشامیدنی نداریم.
من ساکن روستای میدان هستم. آبدار میدان هم هستم. هفته‌یی یک بار تانکر آب به ما آبرسانی می‌کنند. آب نیست و ما از چاه‌های آب برای خود آب تأمین می‌کنیم که به فاصله‌های ۱۰ تا ۱۵ کیلومتری روستا قرار دارند».
فقدان آب و نان، و زخمی که بر جانهای مردم زاهدان و سنندج و لرستان و نیشابور و سایر شهرهای ایران نشسته است، به‌زودی در آتش شورشگران پاسخ مناسب خود را دریافت خواهد کرد.
