طی روزهای گذشته به‌مناسبت چهلم شهیدان جمعهٔ خونین زاهدان، شهرهای سراسر میهن، از تهران و تبریز تا مشهد و سنندج و کرمانشاه و از سقز و بانه و بوکان تا رشت و خاش و دیگر شهرها... به‌پا خاستند و قیام‌کنندگان، شعار خون‌رنگ «از زاهدان تا تهران، جانم فدای ایران» را که نخست از بلوچستان خونچکان برخاسته بود، پژواک دادند.
این یک ارج‌گذاری شایسته ملی و سراسری از قیام‌آفرینان و هموطنان بلوچ بود که از جمعه خونین زاهدان تا جمعه خونین خاش و سلسه درگیری‌ها و تظاهرات رویارویی با رژیم پلید ولایت فقیه بیشترین شمار شهیدان را تقدیم قیام شکوهمند مردم ایران کرده‌اند.
به این ترتیب، بر مبنای پاکبازی و دلیری هموطنان بلوچ و در ارج‌گذاری ملی و سراسری که به‌مناسبت چهلم جمعه خونین زاهدان در جای‌جای میهن شاهدش بودیم، روزهای فراموش‌ناشدنی و پرتأثیر در جهت اتحاد و همبستگی ملی با همهٔ تنوعات قومی و ملی و مذهبی مردم ایران به‌ثبت رسید.
این رویداد بزرگ بر تلاش‌های رذیلانه و دجالانهٔ رژیم ضدایرانی آخوندی برای زدن برچسب تجزیه‌طلب به اقوام مختلف ایرانی مهر ابطال زد و بار دیگر به‌اثبات رسید که این استبداد سیاه ولایت فقیه است که از روز اول، با سرکوب و تبعیض و تحمیل و کشتار، عامل اصلی تجزیه و تفرقه بین ملت ایران بوده و هست. اما تا آنجا که به مردم ایران برمی‌گردد، رشته‌هایی از جنس عواطف عمیق انسانی و ریشه‌های کهنی که از یک تاریخ و فرهنگ مشترک و اکنون از آرمان مشترک آزادی و برابری مایه می‌گیرد، آنها را از دورترین نقاط ایران به یکدیگر پیوند می‌دهد. این رشته‌ها بسا نیرومندتر و مستحکم‌تر از آن است که نفس‌های مسموم خمینی و خامنه‌ای و خیل رجالگان حاکم بتواند بر آن خدشه‌‌ای وارد کند. کما این‌که سرکوب‌های خونین و ستم مضاعف ناشی از ستم و چپاول دیکتاتوری مدفون سلطنتی بر اقوام ایرانی و رهنمود استعماری «تفرقه بینداز و حکومت کن» از جانب اربابان استعمارگر رژیم سابق نتوانسته است این رشته‌ها را سست کند و از هم بگلسد.
اما سؤال این است که خیلی‌ها دم از وحدت و همبستگی می‌زنند، اما چرا فریادی که از بلوچستان و زاهدان برخاست چنین طنین ملی و سراسری شکوهمندی یافت؟ پاسخ همان است که رهبر مقاومت گفت: «شهیدان و ستمدیدگان در سیستان و بلوچستان... تاکنون بالاترین بهای خونین در سراسر ایران را پرداخته‌اند»(مسعود رجوی ـ ۱۳آبان ۱۴۰۱).
آری، وحدت و همبستگی ملی، هم‌چون آزادی و هم‌چون همهٔ ارزش‌های والای انسانی، مفت و ارزان و با حرف و ادعا به‌دست نمی‌آید. برای آن باید خون داد و جان داد. وقتی جنگاوران مظلوم و دلاور بلوچ با بالاترین تعداد شهیدان می‌خروشند: «از زاهدان تا تهران جانم فدای ایران»، این شعار هر ایرانی وطن‌پرست را به همبستگی با این هموطنان محروم برمی‌انگیزد.
