نباید گذاشت رژیم غارتگر آخوندی مطالبات سیل‌زدگان را شامل مرور زمان کرده و از پرداخت غرامت به آنها شانه خالی کند.
آخوندهای حاکم فقط وعده می‌دهند و می‌روند و تحقق وعده‌ها را می‌گذارند به عهده مرور زمان! تا فراموش شوند!
زلزله بم اینرا می‌گوید، سیل خراسان همین را می‌گوید، سیل قبلی خوزستان این را می‌گوید، زلزله کرمانشاه همین را می‌گوید، اگر آخوندها را به‌حال خود بگذاریم، تجربه سیل ۹۸ هم همین را تکرار خواهد کرد. نباید کوتاه آمد.
از جریان سیل ویرانگر اوایل سال ۹۸ بیش از دو ماه می‌گذرد. سیل آمد و دار و ندار مردم محروممان را برد و بدتر آن که برخی هموطنانمان را هم در سوک عزیزانشان نشاند و بسیاری را هم آواره و بی‌خانمان کرد.
اینجا هم مثل زلزله بم و زلزله کرمانشاه و یا مثل سیل‌های قبلی در جای جای میهنمان و یا حتی مثل آتش‌سوزی ساختمان پلاسکو و دهها نمونه مشابه دیگر هم‌چون آتش‌سوزی مدارس و سوختن بچه‌ها در این آتش‌سوزی‌ها، رژیم یک سری وعده‌هایی می‌دهد و می‌رود و تحقق وعده‌هایش هم می‌ماند تا به مرور زمان فراموش شوند!
روزنامه حکومتی جوان آنلاین در ۲۷ اردیبهشت نوشت:«چهل روز از سیل خوزستان می‌گذرد. مردم روستا‌ها با اختیار و برخی به اجبار به خانه‌هایشان برمی‌گردند. گرما و فاضلاب و وضعیت بهداشتی، غیرقابل تحمل است و از همه مهم‌تر این حجم از بی‌خیالی عجیب است...» همین روزنامه ادامه می‌دهد: «۴۰ روز از سیل گذشت، کشاورزان خوزستانی هنوز خسارت سیل را دریافت نکرده‌اند، جواد کاظم نسب نماینده مردم اهواز در مجلس از عدم پرداخت خسارت سیل به کشاورزان پس از گذشت ۴۰ روز از وقوع آن انتقاد کرد».
این خبر یادآور عدم پرداخت خسارت سیل ۹۵ تا همین بهار امسال است که سیل دوم در خوزستان آمد و دولت در بهار ۹۸ اعلام کرد به‌زودی خسارت سیل ۹۵ را پرداخت می‌کند!»
این وضعیت یعنی فراموشی مصیبت دیدگان در حوادث و بلایای طبیعی برای این رژیم یک عادت و بروز آلزایمر ذاتی است.
به همین علت هم سیل‌زدگان باید حداکثر فشار را برای مطالبات خود بکار گیرند، چرا که آخوندها بدون فشار قدم از قدم بر نمی‌دارند. این هم گزارشی از خبرگزاری دویچه وله پس از یک سال از زلزله کرمانشاه با این عنوان:« زلزله‌زدگانی که حاضرند برای مرمت خانه کلیه خود را بفروشند»
اکثر روستاهای سرپل‌ذهاب آب آشامیدنی ندارند. ۸۰درصد زیرساخت‌های شهری تخریب شده یا آسیب دیده است. تا اول مهر شاید چند مدرسه به شکل نمادین افتتاح شود. بقیه باید در کانکس دایر شوند. وضع بهداشت اصلاً مناسب نیست شهرداری پولی برای ارائه خدمات نمی‌دهد. امکانات شهرداری ناچیز و فرسوده است. مردم به هزینه خود آواربرداری کرده‌اند و اجاره دو میلیون تومانی برای بیل مکانیکی پرداخته‌اند. بنیاد مسکن باید این کار را انجام می‌داده که اعلام کرده نمی‌تواند. تنها ۲۰درصد مردم در خانه‌های خود زندگی می‌کنند. همان ۲۰ درصد هم به‌خاطر تکرار زلزله ترجیح می‌دهند در کانکس زندگی کنند.»(۲۳ شهریور ۹۷)
بی‌دلیل هم نیست تمامی رسانه‌های رژیمی خفه شده و انگار به فرموده به فراموش کردن سیل و ویرانیهای ناشی از آن و نیز وعده و وعیدهای سران حکومتی دچار شده‌اند. این همدستی تعمدی رسانه‌ها و سران رژیم به این علت است که از زیر مسئولیت پرداخت غرامتهای ناشی از سیل شانه خالی کرده و قضیه را شامل مرور زمان بکنند.
به همین علت و بنا به تجربه سال‌ها و تمامی این چهار دهه نباید به این حاکمان دزد و غارتگر فرصت داد تا سیاست سکوت و بی‌خبری را بر مناطق سیل‌زده روانه کنند.
بی‌شک شبکه‌های اجتماعی می‌توانند جای خالی رسانه‌های مردمی را پر کنند و با تکرار روزمره مطالبات سیل‌زدگان تا گرفتن آخرین ریال از این حکومت یاد سیل را هر روز طرح و یادآوری کنند.
