یکی از ویژگی‌های قیام آبان سازماندهی آن بود.
حمله به ۴۰۰۰ مرکز بسیج، سپاه، انتظامی و حوزه‌های جهل و جنایت شعله‌ای از این خشم عصیانی بود.
مردم ۸۰ پایگاه بسیج را با خاک یکسان کردند، در شیراز مردم با لودر می‌خواستند تا در زندانها را باز کنند.
آخوند روحانی در این زمینه گفت: «و آنهایی که آشوب‌طلب بودند باز عده کمی از آنهایی بودند که آمدند به خیابان، منتهی آشوب طلبان سازمان یافته، مسلح برنامه‌ریزی شده». (جلسه هیات دولت ۲۹آبان۹۸)
رحمانی فضلی وزیر کشور رژیم: «این نیروها در عملیات و در اقدام با هسته‌های ۵ یا ۴نفره بودند که معمولاً در هسته‌های ۵ یا ۴نفره شش نفره یک خانم هم همراه اینها بود ... بین ۱۳۰هزار نفر تا ۲۰۰هزار نفر ... اینجا جمع می‌شوند بعد می‌روند در خیابان دیگه باز این کار را انجام می‌دهند بعد می‌آیند توی خیابان دیگه انجام می‌دهند راهبندان انجام می‌دهند»
آخوند ذوالنوری رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ارتجاع: «یک پایگاه بسیج را ۵۰نارنجک اشک‌آور زدند تا بتوانند تسخیر کنند ... تیم‌هایی که به‌شمار سه بتوانند قفل را بشکنند بروند تو، یک تیم می‌آمد این کارها را انجام می‌داد تیم بعدی می‌آمد کار بعدی را انجام می‌داد. طرف می‌آمد در خیابان یک شعار را جلوی ماشین را می‌گرفت همین‌که چهل -پنجاه نفر جمع می‌شد جیم می‌شدند از داخل جمعیت می‌رفتند پایگاه بعدی را.
مثلاً در سراسر کشور در یک روز ما ۸۰۰نقطه درگیری داشتیم که توان نیروها را تقسیم کنند و اینها آموزش دیده بودند. موتورسوارهای آنها خیلی‌ها مسلح بودند».
ضربه قیام آبان آن چنان سنگین و هولناک بود که پاسدار آبنوش فرمانده عملیات بسیج گفت: «فقط خدا نظام را نجات داد!»
و در فایل صوتی لو رفته از جلسهٔ خصوصی پاسداران، آنها می‌گفتند: «اگر دوباره به خیابان بیایند، جارویمان می‌کنند و ما جایی برای رفتن نداریم!»
بدون شک این سازمان‌یافتگی است که می‌تواند دستگاههای سرکوب رژیم را از پای در بیاورد و نهایتاً سرنگون کند.
