قیام مردمی در عراق همان‌گونه که انتظار می‌رفت، از روز نخستین مورد حمله و هجوم مزدوران تحت فرمان اختاپوس عمامه‌دار ولایت قرار گرفته است. رژیم آخوندی در این راستا تمام نیروهای آشکار و پنهان خویش را برای سرکوب کردن یا منحرف کردن خواسته‌های مردم معترض به‌کار بسته است. این کار گاهی با دسیسه‌ها و توطئه‌های سیاسی و گاه با ترور و دستگیریهای جوانان قیام‌کننده و شورشی و گاه با شلیک مستقیم توسط مزدبگیران عراقی ولایت‌معاش صورت گرفته است.
گلوله از روبه‌رو؛ خنجر از پشت
خامنه‌ای و مزدوران عراقی‌اش به‌خوبی دریافته‌اند که دیگر با چماق و گلوله نمی‌توانند خواسته‌های برحق اجتماعی مردم عراق را به سکوت بکشانند. از این‌رو همزمان با اهرم‌های «جنگ سخت»، در «جنگ نرم» نیز تمام داشته‌های خود را به عرصه کشانده‌اند.
بازی با برگ آخوند مقتدی صدر، وارد کردن نیروهای وی به میان صفوف معترضان و بیرون کشیدن ناگهانی آنها و همزمان مطرح کردن خواسته‌های سیاسی انحرافی، همه و همه برای درهم‌شکستن روحیه مردم عراق و بی‌اثر کردن خون جوانانی است که در راستای قطع دستان پلید حکومت آخوندی در عراق، جان‌شان را فدا کردند.
این برگ آخوندی البته در جریان بازی سفارت‌گیری و سپس هلاکت سردژخیم قاسم سلیمانی سوخت و بی‌اثر شد. اما هزینه‌ٔ آن را باز هم انقلابیون هوشیار عراقی با تقدیم خون و اسیران و شهدای بیشتر پرداختند.
تعویض «پالان»؛ حقه‌ٔ کهن
پس از به‌زیر کشیده شدن مهره‌ٔ حکومتی مورد تأیید نظام ولایی از صندلی نخست‌وزیری عراق، عوامل حکومت آخوندی، گاه و بیگاه نام‌هایی را برای این پست، در نهان و علن مطرح می‌کردند. هدف این جماعت را می‌توان در ۲زمینه‌ٔ کلی ارزیابی کرد. یکی سنجش افکار عمومی و به‌خصوص سطح حساسیت و واکنش مردم قیام‌کننده و دیگری آماده‌سازی و زمینه‌چینی سیاسی که به آن نیاز داشتند.
در این راستا نام‌های متعددی مطرح شد. برخی از طریق مراجع رسمی یا نیمه‌رسمی درز کرد، برخی هم با شایعه و حدس و گمان اما نکته‌ٔ قابل اعتنا این بود که در برابر همه‌ٔ این دسیسه‌چینی‌ها، انقلابیون و مردم عراق فوراً به آن واکنش نشان داده و مانع پیشروی توطئه شدند.
واکنش مردمی به معرفی محمد توفیق علاوی
در نهایت پس از همه‌ٔ گمانه‌زنی و چانه‌زنی‌ها، برهم صالح، رئیس‌جمهور عراق، محمد توفیق علاوی را به‌عنوان مأمور تشکیل کابینه معرفی کرد. میدانهای قیام بلافاصله در رد این مهره‌ٔ حزب‌الدعوه و مورد تأیید رژیم خروشیدند و جوانان و مردم عراق، با قاطعیت، گمارده‌شدن وی را به این منصب مردود دانستند و با حضور فعال در شهرهای مختلف عراق، خواسته‌های پیشین خود را، مبنی بر حذف عوامل حکومتی و حزب‌های سیاسی وابسته به رژیم آخوندی، تکرار کردند.
در این زمینه کمیته‌ٔ هماهنگی انقلاب اکتبر عراق طی بیانیه‌ای اعلام کرد: «تظاهرکنندگان عراقی در همه میدانها تأکید می‌کنند که اهداف و حقوق واحدی دارند و خواسته‌های آنها اصلاحات وصله پینه‌ای و یا بزک‌کردنی از درون احزاب سیاسی نیست». این کمیته هم‌چنین بر خواسته‌های اساسی قیام‌کنندگان تأکید ورزیده و در بیانیه صادره، خواسته‌های تظاهراکنندگان را این‌چنین تشریح کردند: «حاکمیت کامل عراق، انحلال پارلمان، انحلال دولت، انحلال ریاست‌جمهوری، بلوکه کردن قانون اساسی، تشکیل دولت موقت زیر نظر سازمان ملل، برگزاری انتخابات طبق یک قانون عادلانه که مردم عراق زیر نظر جامعه بین‌المللی انجام داده و نتایجش همان روز اعلام می‌گردد، انحلال شبه‌نظامیان وابسته به (رژیم) ایران و حسابرسی و محاکمه قاتلان مردم عراق».
پایداری و حضور در میدانهای اعتراضی، رمز و امید پیروزی
در نهایت، باز هم اصلی‌ترین فاکتوری که صحنه‌ٔ سیاسی امروز عراق را به‌سمت آزادی و قطع دستان پلید آخوندها هدایت می‌کند، پافشاری انقلابیون عراق بر خواسته‌های اصولی‌شان و پرداخت بهای این پافشاری است. این هدف با حضور مستمر در کف خیابان و میدانهای قیام محقق خواهد شد.
بخش پایانی بیانیه‌ٔ کمیته‌ٔ هماهنگی انقلاب اکتبر به‌خوبی عزم و ایستادگی قیام‌آفرینان عراقی را بازگو کرده است: «به مردم عراق و همه ارگانها و سازمانهای جهانی اعلام می‌داریم که تظاهرات پس از تعیین کاندید فاسد (رژیم) ایران محمد توفیق علاوی، با شتاب مسالمیت‌آمیز بیشتری ادامه دارد و ترور و سرکوب تظاهرکنندگان میدان التحریر در بغداد، توسط احزاب طائفه‌ای و شبه‌نظامیان خون‌ریز و حملات سرکوبگرانه آنها، بر آن تأثیری نخواهد داشت. جهان شاهد سیل بزرگ دانشجویان خواهد بود که همراه با برادرانشان جهت بازپس‌گیری میهن از دست خائنینی که از پشت خنجر می‌زنند، در تظاهرات شرکت خواهند کرد، باشد که اراده مردم عراق در پایان کار پیروز گردد».
هجوم وحوش چماقدار و تفنگ به‌دستان صدر و شلیک گلوله‌های جنگی به‌سمت تظاهرکنندگان نخواهد توانست ارادهٔ آنان برای قطع بازوهای حاکمیت آخوندی از سرزمین‌شان را سست کند. پیمانهای امضاشده با خون در میدانهای تظاهرات در بغداد، نجف، کربلا، ناصریه و واسط گواه آن است که قیام مردم عراق، تازه‌نفس، مصمم و مستحکم ادامه دارد و دمی از پای نخواهد نشست.
