در چهارمین هفتهٔ قیام و زیر ضربات سنگینی که قیام سراسری مردم ایران، هر روز بر رژیم پوسیدهٔ آخوندی وارد می‌آورد، این روزها شاهد اظهارات متفاوت و بی‌سابقه‌یی از جانب سردمداران، مهره‌ها و رسانه‌های حکومتی هستیم. آنها از ضرورت «شنیدن مردم» «مهربانی با مردم» و «عذرخواهی از مردم» و از آمادگی برای پذیرش انتقادات و حتی اصلاح خود حرف می‌زنند. توجه کنید:
آخوند اژه‌ای سردژخیم قضاییهٔ خامنه‌ای می‌گوید: «آماده شنیدن انتقادات و نظرات همه هستیم... اگر اشتباهی کرده‌ایم و لازم باشد حتماً اصلاحاتی را انجام می‌دهیم!» (اظهارات اژه‌ای در شورای عالی قضایی رژیم ـ ۱۸مهر).
آخوند عاملی دبیر شورای فرهنگی رژیم پس از جلسهٔ این شورا که با حضور رئیسی جلاد تشکیل شده بود، از تصمیم برای راه‌اندازی «خانهٔ ملی گفتگوی آزاد» صحبت کرد که در آن «هر کس می‌تواند بدون محذورات نظرش را بیان کند» (تلویزیون ـ ۱۸مهر).
یکی از اعضای مجلس رژیم از ضرورت «گفتگوی ملی برای پیدا کردن راههای ملی برای مشکلات کشور» حرف می‌زند (آخوند باقری- مجلس ارتجاع- ۱۹مهر).
یک عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام هم رهنمود می‌دهد: «ما باید بینش امنیتی حاکمیت را تغییر بدهیم... باید استراتژی نظام «لبخند به‌مردم» باشد؛ نه «اخم به‌مردم» (محمد صدر ـ سایت حکومتی جماران- ۱۹مهر).
آخوند دری نجف‌آبادی وزیر پیشین اطلاعات و نماینده و امام جمعهٔ خامنه‌ای در اراک، به‌غلط‌کردم‌گویی روی آورده و می‌گوید: «حادثه‌یی اتفاق می‌افتد، ما هم ده بار هی عذرخواهی کردیم، حالا همه که نباید چوب بخورند؛ این معنایش این نیست که یک عده‌یی کوکتل مولوتوف بسازند و به‌پلیس حمله کنند».
روزنامهٔ حکومتی جهان صنعت (۱۹مهر) نیز افسوس می‌خورد و آرزو می‌کند که اگر «حکمرانان و دولتمردان... به‌قصور یا تقصیر خود در مدیریت واقعه و پدیده‌یی به‌نام گشت ارشاد اذعان و اعتراف می‌کردند و از مردم به‌خاطر اشتباهات و سوء تدبیرهایشان در اداره امور کشور پوزش می‌خواستند، شاهد اعتراضاتی چنین گسترده در سطح شهرهای بزرگ و کوچک کشور نبودیم».
گمان نمی‌رود که در میان کسانی که ۴هفته است در ۱۷۷شهر کشور به‌پا خاسته‌اند و در خیابان‌ها مرگ دیکتاتور و نابودی نظام را فریاد می‌زنند یا در میان تمام مردم ایران حتی یک نفر را بتوان یافت که این حرفها را باور کند و برای این قبیل ادا و اطوارهای مسخره، کمترین ارزشی قائل باشد. بر این اظهارات که از حد حرف فراتر نرفته و نمی‌رود، حتی نام مانور هم نمی‌توان نهاد و نمی‌توان آن را با مانورهای دیکتاتوریهای رو به‌سقوط در مرحله پایانی‌شان مقایسه نمود. مثلاً مانورهای شاه در آخرین ماههای حکومتش، لااقل تا این حد ماده عملی داشت که رئیس سالیان ساواک (ارتشبد نصیری) را عزل و سپس زندانی کند، یا نخست‌وزیر ۱۳سالهٔ خود (هویدا) را برکنار کند و برای جلب نظر مردم هر ماه یک نخست‌وزیر روی کار بیاورد و کنار بگذارد؛ اما استبداد آخوندی چنان پوسیده است که حتی قادر نیست، یکی از عوامل دون پایه انجام جنایاتش را برکنار یا به‌طور نمایشی محاکمه کند. کما این‌که در مورد قتل مهسا، سردمداران رژیم امروز همان حرف مسخرهٔ روز اول اشتری را تکرار می‌کنند که مهسا خودش به‌طور طبیعی، ناگهان درگذشت! چرا که خامنه‌ای خوب می‌داند یک قدم عقب‌نشینی همان و از هم دریده شدن این رژیم زهوار دررفته، همان!
حتی همان کسانی که وعدهٔ پذیرش انتقاد و معذرت‌خواهی می‌دهند، یکی دو جمله بعد، ماهیت خود را آشکار کرده و به‌مردم چنگ و دندان نشان می‌دهند؛ مثلاً آخوند اژه‌ای در ادامهٔ اظهارات فوق‌الذکر، «به‌مقامات دادسراها در سراسر کشور دستور داد تا نسبت به‌تکمیل پرونده عناصر اصلی اغتشاشات و عناصر وابسته به‌خارج و معاندان و ضد انقلاب... تسریع داشته باشند».
یا آخوند دری نجف‌آبادی پس از آن غلط‌کردم گویی ده‌باره، از احکام جنایتکارانه اعدام توسط قضاییهٔ جلادان دفاع کرده و می‌گوید: «همه جا مقررات حاکم است... ضابطه است قانون است، برود دادگاه، دادگاه حکم اعدام داده، خب داده!» (نمایش جمعهٔ اراک ـ ۱۵مهر).
آری این رژیم اعدام و قتل‌عام است. اختناق و سرکوب و اعدام شریان حیاتی آن است و بدون آن حتی یک روز هم دوام نمی‌آورد. بنابراین، دم زدن از مهربانی و لبخند و گفتگوی آزاد، تنها برای نفس گرفتن رژیمی است که زیر ضربات قیام‌کنندگان نفسش بریده و کم آورده است. این واقعیتی است که مهره‌ها و ایادی رژیم نیز با بیانهای مختلف، ناگزیر به‌آن اذعان می‌کنند. استاندار رژیم در تهران با ابراز ناراحتی از این‌که «برخی از نیروهای پلیس در طول اغتشاشات تا چند روز منزل نرفتند» اعتراف می‌کند: «در مجموعه دستگاههای امنیتی، زیرساخت‌های موجود جوابگو نیست» (سایت حکومتی انتخاب ـ ۱۶مهر ۱۴۰۱).
مجری تلویزیون حکومتی هم به‌فغان آمده و از «مردم عزیر» گلایه می‌کند: «یک ذره آرام باشیم! اعتراضمان را بگوییم با آرامش، یک فرصتی هم بدهیم به‌این‌که جریان حکمرانی جواب متقن و دقیقی به‌ما بدهد، این‌که بدون استوپ، بدون تعطیلی، یک‌سره توی خیابان باشیم، یقینا بعید است که بتواند کار جدیدی را انجام بدهد».
