در شرایطی که بیش از ۱۴میلیون و ۶۰۰هزار دانش‌آموز در سال تحصیلی جدید به مدرسه می‌روند، وضعیت مدارس نامناسب، تراکم جمعیت در کلاس‌ها زیاد و کلاسهای درس با کمبود معلم روبه‌رو است.
وزیر آموزش و پرورش دولت آخوند حسن روحانی اذعان کرد مدارس کشور ۱۰۰هزار معلم کمبود دارند.(خبرگزاری ایسنا ۲۷شهریور ۹۸)
تراکم دانش‌آموزان در کلاسهای درس خصوصاً در مناطق محروم آن‌چنان است که معاون وزارت آموزش و پرورش در این رابطه گفت: «در برخی مناطق تراکم دانش آموزی از حد استاندارد بالاتر است. با وجود آن که تراکم کلاسی نباید بالای ۲۶نفر در دوره ابتدایی باشد، ۶٢درصد جمعیت دانش‌آموزان ابتدایی در کلاسهای بالای ٢۶نفر تحصیل می‌کنند و ۳۰۲۲کلاس درس نیز بالای ۴۱نفر هستند».(خبرگزاری ایرنا ۳۱شهریور ۹۸)
در شرایط کنونی بیش از ۳۰درصد مدارس و فضای آموزشی کشور فرسوده و نیاز به نوسازی دارند مسأله‌ای که دانش‌آموزان را با خطر جدی مواجه می‌کند، خصوصاً در مواقعی که بحران یا حادثه‌ای مانند زلزله و آتش‌سوزی به‌وجود بیاید.
در بسیاری از کلاس‌ها گرمایش استاندارد وجود ندارد و بخاری نفتی تنها وسیله گرمایش آنها است که خطر سوختگی دانش‌آموزان را دربردارد.
بسیاری از دانش‌آموزان در کپرها و چادرها درس می‌خوانند که هیچ شباهتی به محیط آموزشی برای کودکان خردسال ندارد.
به‌رغم تمامی این مشکلات، سردمداران و مهره‌های حکومتی مدارس را به مؤسسات تجاری - مالی برای چپاول اولیای دانش‌آموزان تبدیل کرده‌اند.
چاپیدن اولیای دانش‌آموزان توسط مدارس پولی در شرایطی است که به ظاهر تحصیل تا پایان دبیرستان رایگان است.
مضاف بر این وضعیت حاکمیت آخوندی نظام آموزشی در مدارس کشور را طبقاتی کرده و به‌طور سازمان‌یافته‌ای دانش‌آموزان را به ۲قشر وابسته به خانواده‌های پولدار و بی‌پول تقسیم کرده است.
دانش‌آموزان وابسته به خانواده‌های پولدار که اساساً وابسته به حاکمیت هستند در مدارسی با امکانات بسیار بالای آموزشی و رفاهی و به‌گفته مهره‌ها و رسانه‌های حکومتی در مدارس لاکچری درس می‌خوانند.
این در شرایطی است که در اکثر کشورهای جهان نظام آموزشی رایگان و تمامی اقشار جامعه به‌طور مساوی از امکانات آموزشی بهره‌مند هستند.
در نظام آموزشی طبقاتی دانش‌آموزان وابسته به خانواده‌های فقیر خصوصاً دانش‌آموزان روستایی اگر اقبال یاریشان کند و در حین تحصیل ترک‌تحصیل نکنند موفق به ورود به دانشگاه نمی‌شوند چرا که توان مالی آن را ندارند.
بودجه آموزش و پرورش هم که متعلق به اکثریت محروم دانش‌آموزان است همه‌ساله با کسری پیوند خورده است. امسال نیز که بودجه مقدار اندکی افزایش یافته، آن‌چنان تورم و رشد قیمتها بالا است که این افزایش بودجه نمی‌تواند مشکل آن‌چنانی از مشکلات آموزش و پرورش خصوصاً مشکلات کمبود معلم و کلاسهای فرسوده را حل کند.
وضعیت معیشتی معلمان و درگیر بودن آنها با فقر و این‌که معلمان روزگار را چگونه می‌گذرانند مشکل بزرگ دیگری در آموزش و پرورش است. سردمداران رژیم در شعار برای معلمان خوب حرف می‌زنند اما نه تنها گامی در جهت مشکلات آنها برنمی‌دارند، بلکه سال به سال آنها را در تنگای معیشتی و سیاسی بیشتر قرار می‌دهند.
چرا که درآمد معلمان کفاف هزینه‌های زندگی آنها را نمی‌دهد و آنها مجبورند به شغل‌های دیگر روی آورند و بسیاری از آنها به‌ناگزیر چند‌شغله هستند.
در سالهای اخیر معلمان تلاش کرده‌اند تا با اعتصاب و اعتراض به بخشی از حقوق ضایع شده خود برسند اما نه تنها آموزش و پرورش دولت آخوند حسن روحانی به اغلب این خواستها پاسخ مثبت نداده، بلکه همواره این اعتراضات سرکوب شده و تعدادی از معلمان شریف دستگیر شده‌اند.
معلمان می‌خواهند معیشت‌شان تامین، حرمت و منزلت‌شان رعایت، نظام طبقاتی آموزشی برداشته و آموزش رایگان به‌طور واقعی اجرا شود و حقوق بازنشستگان و شاغلین یکسان‌سازی شود.
از طرف دیگر آمار دانش‌آموزان ترک‌تحصیل کرده و از مدرسه بازمانده بیانگر وضعیت نا‌بسامان تحصیل در مقطع ابتدایی و دبیرستان است.
کودکانی که به جای حضور در کلاس باید به کارهایی نظیر زباله‌گردی، بازیافت زباله، دستفروشی و... روی بیاورند و با انواع بحرانهای اجتماعی دست و پنجه نرم کنند.
