ویرانی و تلفات انسانی سیلهای اواخر آذر و اوایل دی ۱۴۰۴ بار دیگر تبهکاری رژیم آخوندها در میهنمان را در تناقضی تلخ عریان کرد. بارش چند روزهٔ باران البته برای مردمی که از خشکسالی و بیآبی به تنگ آمده بودند خوشحال کننده بود. اما همین باران چند روزه کافی بود تا سیلابها جاری شود و چندین منطقه و روستا زیر آب برود، خانهها و مزارع نابود شود و راهها و زیرساختها فروبریزند.
خبرگزاری ایسنا گزارش داد در استان فارس ۱۷۶۷ واحد مسکونی آسیب دید و ۲۰ هزار هکتار مزارع گندم نابود شد. ایرنا نوشت سیل آذرماه بیش از ۱۱ همت به بخش کشاورزی خسارتزده است. نورنیوز از جان باختن ۸ نفر و خسارت در ۴۳۱ شهر و روستا خبر داد و رویداد۲۴ روایتهای دردناک اهالی مناطق سیلزده جنوب و جنوبشرق را منتشر کرد. اینها اعداد پراکنده نیست؛ تصویری است از ویرانگری یک حاکمیت ضدمردمی و ستمگر.
این ویرانیها درست همزمان با تشدید بحران کمآبی و قطع آب مردم رخ داد. در دوم دی، پزشکیان در مجلس اعتراف کرد: «بحران آب داریم و وضعیت بدتر هم خواهد شد... اکثر استانها بدون استثنا مشکل آب دارند». همزمان رسانههای حکومتی هم تیتر زدند: «آب جیرهبندی میشود؟»؛ و وزیر نیروی رژیم با وقاحت گفت تهران از نظر آب «در وضعیت خوبی نیست». تناقض ظاهری اینجاست: کشوری که شهرهایش زیر سیل است، همان آب شرب مردمش برای ساعتهای طولانی قطع میشود.
برای دیدن عمق این تناقض، کافی است تیترها را کنار هم بگذاریم. از یکسو «قطع چند ساعتهٔ آب در تهران بدون اطلاعرسانی» و «جیرهبندی آب با نام توزیع عادلانه»؛ از سوی دیگر «سیل خانهها و زندگیها را ویران کرد» و «بارشها مانع بهرهبرداری بهدلیل نبود زیرساخت». مشکل واقعی نه کمبود آب است و نه بارش باران؛ مشکل عملکرد یک دیکتاتوری فاسد و دزد سالار است که مسبب ویرانی زیرساختهاست.
در این باره، رئیس اتحادیهٔ حکومتی انجمنهای علمی انرژی روز اول دی بهروشنی اعتراف کرد: «حجم بارندگیهای یک هفته اخیر، اگر امکان ذخیرهسازی کامل داشت، میتوانست آب مورد نیاز حدود ۶۰۰ میلیون نفر در یک سال را تأمین کند؛ یعنی بیش از ۶سال مصرف کل کشور».
اورعی افزود: «آبهای سطحی در جنوب کشور بهدلیل نبود ظرفیت جذب و ذخیرهسازی، به خلیجفارس میریزند و همزمان طرحهای پرهزینهٔ انتقال آب از همان منابع مطرح میشود».
این طرحهای پر هزینه یعنی همان پروژههای مافیای سپاه و بیت خامنهای که تماماً در خدمت حفظ نظام ولایت فقیه با سیاستهای جنگافروزی و دخالتهای منطقهیی و برنامههای موشکی و اتمی.
در اثر همین سیاستهاست که سدها بدون لایروبی و مدیریت مانده و جنگلزدایی و تخریب محیطزیست ادامه دارد. جمعآوری و هدایت آبهای سطحی رها میشود و باران به سیلاب مخرب تبدیل میشود.
وقتی حاکمیت هیچ سرمایهیی برای بازسازی و توسعه اختصاص نمیدهد و هر بودجهیی در مسیر به جیب سپاه و بیت خامنهای میرود، هرگز ذخیره پایدار نمیشود و نتیجه؛ همزمانی عجیب اما واقعی سیل و تشنگی است.
جمعبندی هم روشن است: سیل و کمآبی دو روی یک سکهاند؛ سکه دیکتاتوری دزد سالار و ضدایرانی آخوندی.
