سرانجام سه‌شنبه ۲۳اسفند در یکی از بالاترین فرازهای جنگ مردم ایران علیه دیکتاتوری آخوندی، شعله‌های آتش و طنین انفجارها سراسر ایران‌زمین را فرا گرفت. تمام تمهیدات و خط و نشانهای پاسدار رادان و همه فرماندهان و اراذل و اوباش نیروهای سرکوبگر همراه با صدای پرخروش ترقه‌ها دود شد و به هوا رفت. جوانان خشمگین و انقلابی از این فرصت به بهترین شکل استفاده کردند و یک بار دیگر پیام آزادیخواهی و اراده خود برای مقاومت تا پیروزی را عیان ساختند.
رژیم از روزها و هفته‌های قبل تمام نیروهای نظامی و انتظامی را به‌حالت آماده‌باش در آورده و مرخصی پرسنل را لغو کرده بود. یک قلم ۴۵هزار نفر را در ۲۵۰نقطه «آسیب‌خیز» در تهران مستقر کرده بود تا از شکل‌گیری تجمعات جلوگیری کنند و مراقب اماکن حساس و ساختمانهای دولتی باشند و به‌زعم خودشان لیدرهای قیام و شعارنویسان را نیز دستگیر کنند.
متقابلا کانون‌های شورشی نیز در حالت آماده‌باش بودند و در حداکثر فداکاری و پاکبازی موتور قیام را از چندین روز قبل برای چهارشنبه‌سوری روشن و گرم کرده بودند. از روز ۵اسفند نیز ستاد اجتماعی مجاهدین در داخل کشور به «کارزار ملی چهارشنبه‌سوری در پیوند با قیام و انقلاب دموکراتیک مردم ایران» فراخوان داده بود. در پاسخ به همین فراخوان بود که کانون‌های شورشی گل کاشتند و برخی شبها تا ۱۳ عملیات اختناق‌شکن انجام داده و اجازه نمی‌دادند کوچک‌ترین خلأ و حفره‌ای در تداوم قیام ایجاد شود.
با الگوی کانون‌های شورشی، جوانان شورشی نیز اماکن و نمادهای رژیم را یک هدف می‌دانستند و با آتش و کوکتل و نارنجک‌های دست‌ساز مورد تهاجم قرار می‌دادند. بسیاری از بنرهای حکومتی که آرم بسیج، سپاه و نیروی انتظامی و هم‌چنین تصاویر خمینی ملعون، خامنه‌ای، رئیسی و قاسم سلیمانی و دیگر وحوش بر رویشان چاپ شده بود و بیلبوردهای ۱۱۳ و ۱۱۴ اطلاعات و حوزه‌های جهل و علمیه، بنیادهای غارت و چپاول مستضعفان و... نیز مشمول آتش مبارزان و نیروهای انقلابی قرار گرفت و این‌چنین آتش تهیه‌ای برای این جشن ملی راه افتاده بود که تلویزیون رژیم پیاپی هشدار می‌داد و التماس می‌کرد و برای «سلامت شهروندان» اشک تمساح می‌ریخت.
در نهایت وعده جوانان با خیابان‌ها محقق شد و با جلوداری تهران، شورشی‌ترین شهر جهان، بسیاری از شهرهای میهن از جمله: کرج، رشت، گرگان، تبریز، اردبیل، مشگین شهر، ارومیه، زنجان، نیشابور، سبزوار، قم، اراک، تاکستان، محلات، آبدانان، سنندج، دهگلان، مهاباد، سقز، دیواندره، پیرانشهر، سردشت، کرمانشاه، کرند، جوانرود، دالاهو، مریوان، بانه، اشنویه، کامیاران، بوکان، نقده، خرم‌آباد، دورود، تفت یزد، ایذه، اهواز، لالی خوزستان، بوشهر، کرمان، رفسنجان و زاهدان شاهد تجمعات و اعتراضات دختران و پسران انقلابی بود. در مناطقی از تهران، رشت، سقز، خرمدشت کرج، جوانرود، قائم‌شهر و دیواندره درگیریهایی با مزدوران خامنه‌ای پیش آمد. در محله‌های اکباتان و اسفندیاری تهران و خلیل‌شهر مازندران مأموران خامنه‌ای از دست جوانان انقلابی پا به فرار گذاشتند. در محله‌های دیگر تهران جوانان پاکباز با نارنجک‌های دستی به گله‌های موتورسوار حمله کردند. در تاکستان نیروهای سرکوبگر جرأت پیشروی به سوی مردم را نداشتند...
شورشگران ضمن روشن کردن آتش و بستن مسیر پاسداران با دادن شعارهایی مانند: «مرگ بر دیکتاتور»، «مرگ بر خامنه‌ای»، «مرگ بر حکومت بچه کش»، «امسال سال خونه، سید علی سرنگونه»، «سید علی پاره پاره، خیابون راه‌کاره»، «امسال میده کشته سپاه، مرگ بر کل نظام»، «مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر» و «ما زن و مرد جنگیم بجنگ تا بجنگیم» شعله‌های جنگ را در آخرین چهارشنبه سال سرکش و فروزان نگه‌داشتند.
پیام آتش و شعله
امسال هم‌زمانی جشن چهارشنبه‌سوری با قیام دموکراتیک مردم ایران رنگ و بوی دیگری به این مراسم ملی داده بود و به‌راستی جشن و جنگ ملی در هم تنیده شد.
چهارشنبه سرخ و آتشین امسال ثابت کرد که قیام دموکراتیک مردم با همه توطئه‌ها و جنایات رژیم مثل فاجعه مسموم کردن دانش‌آموزان مدارس با قدرت ادامه دارد. جوانان در این روز آماده‌باش‌های پوشالی نیروی انتظامی و سپاه را به هیچ گرفته، هیمنه آنها را فرو ریختند و نشان دادند که اراده‌های آتشین در کف خیابان پیروز می‌شوند.
در چهارشنبه‌سوری امسال ثابت شد که مردم ایران به درجه‌ای از هوشیاری انقلابی و اراده ملی برای تغییر رسیده‌اند که از هر مناسبت و مراسمی برای تداوم قیام استفاده می‌کنند و برای عرضه روح و جوهر شرایط انقلابی هر عاملی را تبدیل به ظرف مبارزه می‌کنند.
چهارشنبه‌سوری امسال میخ دیگری بر تابوت راه‌حل استعماری بی‌هزینگی و خشونت‌پرهیزی بود و بار دیگر مشخص شد راه شکافتن و پیشرفت قیام در شعله و آتش بیشتر است. این روز ثابت کرد که قیام با محتوای انقلابی و رادیکالیسم است که جان می‌گیرد و پیش می‌رود.
چهارشنبه‌سوری امسال تبلور گامهای مردم ایران در مسیر سرنگونی با کانون‌های شورشی بود. این‌چنین امید و باور به سرنگونی، شجاعت و جسارت و جنگ‌آوری جوانان و نیروهای انقلابی صیقل می‌خورد و روز پیروزی را نوید می‌دهد.
