کشتار کولبران در مرزهای غربی کشور یکی از جنایات مستمر رژیم آخوندی است. از اول خرداد ماه جاری تا ۲۳خرداد ماه، حداقل ۳۵ کولبر توسط مأموران مرزی رژیم آخوندی کشته و زخمی شده‌اند.
تنها در روز ۱۷خرداد و در پی شلیک نیروی سرکوبگر انتظامی در آذربایجان غربی ۴کولبر زخمی شدند و یک کولبر جان خود را از دست داد.
بنا به گزارشات رسانه‌های محلی سال گذشته هم نزدیک به ۶۰ کولبر توسط پاسداران کشته شده و بیش از ۲۰۰نفر زخمی شده‌اند.
اما کشته شدن ۳۵ کولبر ظرف سه ماه در مقایسه با سال‌های گذشته افزایش چشم‌گیری را نشان می‌دهد. به‌خصوص در شرایطی که به‌دلیل بیکاری و بحران اقتصادی فراگیر در کشور، تعداد بیشتری از ساکنان مرزهای غربی کشور به شغل کولبری روی آورده‌اند.
از میان این کولبران می‌توان به این اسامی اشاره کرد که مردم منطقه مرزی آنها را شهیدان نان می‌نامند:
ارسلان عبداللهی ـ ارسلان احمدی ـ توران احمدی ـ رودان احمدی ـ ـ عثمان صالحی ـ فرهاد کچانلو ـ کامران گولان ـ کامران مولانیا
در ویدئو کلیپی که از مراسم تشیع جنازه ارسلان احمدی‌نیا در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده یکی از شرکت‌کنندگان می‌گوید: «مردم برای وداع با ارسلان احمدی اینجا جمع شده‌اند، ارسلان احمدی با شلیک مستقیم مأموران جنایتکار رژیم به‌قتل رسید».
در این ویدئو کلیپ یکی دیگر از مردم هم می‌گوید: «نانی در سفره نیست، شغلی برای کسب درآمد پیدا نمی‌شود، مردمان این منطقه به‌ناچار راه صخره‌ها و کوه‌های مرزی را پیش می‌گیرند تا با کولبری لقمه‌نانی به‌دست بیاورند؛ اما پاسدارن جنایتکار به آنها شلیک می‌کنند».
این جنایات آن‌چنان به نفرت عمومی از رژیم آخوندی دامن زده که رسانه‌های حکومتی هم مجبور به اعتراف و نشان دادن واکنش به آنها شده‌اند.
روزنامه جهان صنعت نوشت: «کافی است سری به شهرستانهای نواحی غربی کشور بزنیم. بیش از ۴۰درصد مردم آن مناطق بیکارند و حتی به‌خاطر ۷۰هزار تومان روزانه ۱۰۰ کیلو بار را از مرز رد می‌کنند که البته اخیراً دو نفر از کولبران در این راه جان‌شان را از دست دادند. وقتی مسئول محترم منطقه چاره‌ای برای ایجاد شغل در آنجا نمی‌اندیشد، مردم هم مجبورند به هر کاری تن دهند تا یک لقمه نان بر سر سفره زن و بچه‌شان ببرند». (جهان صنعت ۱۳خرداد ۹۹)
پاسدار الیاس نادران عضو مجلس ارتجاع هم با ریختن اشک تمساح برای کارگران اعتراف کرد: «کولبرانی که در شرایط سخت کار می‌کنند اگر شغل آبرومند و بی‌خطری سراغ داشتند قطعاً کولبری را رها می‌کردند»
نادران به فساد نهادینه شده در حاکمیت آخوندی اعتراف کرد و در این رابطه گفت: «ما در کشور در حوزه‌های مختلف شاهد فساد هستیم و راه‌حل اساسی مشکلات کولبری را در سامان دادن به وضعیت کشور می‌بینیم. امروز اقتصاد زیر زمینی، رانت‌خواری و فساد توسط نهادها منجر به این شده که ما با دوگانگی مواجه هستیم که در پی آن عده‌یی به کولبری پناه می‌برند و عده‌یی دنبال بازار در کشورهای منطقه هستند». (خبرگزاری میزان ۷دی ۹۸)
شقاوت آن‌قدر عریان است که رسانه‌های و کارگزاران حکومتی اعتراف می‌کنند که رژیم نه تنها برای این مردم محروم شغلی ایجاد نکرده، بلکه با تخریب زیرساخت‌های اقتصادی کشور از جمله مناطق مرزی در غرب کشور، بیکاری در میان مردمان این مناطق را گسترش داده است.
این در شرایطی است که ظرفیتهای لازم برای توسعه پایدار و اشتغال مردم در این مناطق وجود دارد.
فقر زیرساختی در زمینه صنعت و کشاوزی ـ در اثر سیاست‌های غارتگرانه و ضدمردمی ـ باعث شده است که اکثر مردم محروم این مناطق نتوانند در امر اقتصاد مشارکت جدی داشته باشند و بخش زیادی از آنها به کولبری روی بیاورند.
این مردم محروم مجبورند بارهای سنگینی که به دیگران تعلق دارد را دهها کیلومتر با ریسک جان، روی شانه‌هاشان حمل کنند و فقط حقوق ناچیزی بابت حمل آن بگیرند.
با این وجود عمده تلاش رژیم این است که کشتار کولبران توسط سپاه پاسداران و نیروی سرکوبگر انتظامی را مقابله با قاچاق کالا جلوه بدهد.
این جنایت در شرایطی است که سپاه پاسداران با ۲۰ اسکله خصوصی و واردات بدون کنترل قاچاق رسمی انجام می‌دهد و سایر ارگانهای وابسته به دولت و خامنه‌ای با حواله‌های کاذب به قاچاق کالا و واردات کالاهای غیرضروری مشغولند.
یک عضو مجلس ارتجاع از باند خامنه‌ای، ضمن اعتراف به فساد نهادینه شده در نظام آخوندی گفت: «فرض این‌که، قاچاق مربوط به کوله بران است درست نیست و آقای روحانی باید قاچاق را در وزارتخانه‌های خود جستجو کند؛ وجود حواله‌ها و مجوز های کاذب واردات کالاهای غیرضروری، واحدهای تولیدی را به تعطیلی کشانده است». (خبرگزاری تسنیم ۱۶خرداد ۹۹)
هدف عمده رژیم از جنایت ضدبشری علیه کولبران محروم مرعوب کردن مردم به جان آمده در منطقه کردستان است.
این چنین است که مردم محروم مناطق مرزی کشور از یک‌سو با فقر و فلاکت بی‌سابقه دست و پنجه نرم می‌کنند، و از سوی دیگر تلاششان برای به دست آوردن تکه نانی برای گذران زندگی با گلوله‌های دژخیمان رژیم روبه‌رو می‌شود.
امری که البته بر خشم و نفرت مردم این مناطق از رژیم آخوندی می‌افزاید و آنها را هر چه بیش‌تر علیه این رژیم جنایتکار برمی‌انگیزد.
