این روزها مشکلات مربوط به نپرداختن حقوق پرستاران و تبعیض شدیدی که در دستمزدهای آنها وجود دارد اعتراضاتی را در جامعه پرستاری میهنمان را برانگیخته است.
لباس سفیدشان، آرام بخش بیماران است، کارشان سنگین و طاقت‌فرساست، اما لبخند و مهربانی را فراموش نمی‌کنند، در بیماری و درد بیمار شریک می‌شوند، اما در واقع خودشان هم دردمندند، پرستاران زحمتکش و صبور! پرستاری یکی از پر زحمت‌ترین و پر خطرترین شغلهاست. اما در این رژیم حقوق پرستار ضایع می‌شود.
ترفندهای مختلف برای بالاکشیدن حقوق پرستاران هر از گاهی از طرف وزارت بهداشت رژیم مطرح می‌شود. یکی از آخرین طرحها، طرح پرداخت دستمزد مبتنی بر عملکرد است که بسیاری از پرستاران به آن اعتراض کرده‌اند.
دراین طرح عناصر غیرپرستار و غیرتخصصی و وابسته به حکومت، عملکرد هر یک از آنها را می‌سنجند، که در واقع بهانه‌ای است تا پرستاران را بیشتر و بیشتر استثمار کنند.
از طرفی کار پرستاری جزو کارها و مشاغل سخت دسته‌بندی می‌شود، اما از سال 86 تا الآن برای سختی کار دستمزدی اضافه نشده است، بلکه با مجبور کردن پرستاران به اضافه کاری توان آنها را گرفته‌اند، در این رابطه طاهره زاهد صفت رئیس شورای عالی نظام پرستاری رژیم گفت: «اضافه کاری اجباری تاب و توان پرستاران را گرفته است».
رژیم مدعی است که بهره‌وری کار می‌خواهد و پرداخت مبتنی بر عملکرد، این هدف را برآورده می‌کند. اما پرستاران به این طرح اعتراض دارند؛ چرا؟
در پاسخ باید گفت که اینها اساساً یک بهانه است تا بیشترین فشار را روی پرستاران بگذارد، چون دستگاه وزارت بهداشت رژیم روی چپاول حقوق پرستاران، کارکنان و بیماران و خانواده‌هایشان سوار است، فشار همه‌جانبه به پرستاران میاورند. از آنها کار بسیار زیادی می‌کشند و استاندارد تختها را رعایت نمی‌کنند. نه تنها کارانه و سختی کار به آنها داده نمی‌شود، بلکه خیلی اوقات حقوقشان هم پرداخت نمی‌شود.
چند روز پیش بود که پرستاران میناب برای 10ماه پرداخت نشدن حقوق و مطالباتشان دست به اعتراض زدند. بر اساس آمار خود رژیم 80 درصد حقوق بگیران ایران زیر خط فقرند، پس در یک نتیجه‌گیری ساده 80 درصد پرستاران زیر خط فقرند که اگر بیشتر نباشد قطعاً کمتر نیست، در همین رابطه بسیاری از پرستاران مرد دو شیفته کار می‌کنند، که این فشار مضاعف جسمی بر روی آنان است، از طرفی عمده پرستاران از خانمها هستند که به‌لحاظ کاری و فشار فیزیکی کار باید مراعات حال آنها بشود ولی چنین چیزی اصلاً وجود ندارد.
در رابطه با ضریب پرستار به تخت بیمارستانی در کشورهای مختلف اعداد و ارقام متفاوتی وجود دارد.
در حال حاضر در ایران به ازای هر تخت بیمار، کمتر از یک و دو دهم پرستار، وجود دارد، اما ببینیم در کشورهای دیگر وضع به چه صورت است، در ترکیه به ازای هر تخت ۲.۸ پرستار، در کشورهای اروپایی 8 پرستار برای هر تخت بیمارستانی و در ژاپن 13 پرستار وجود دارد. در حالی‌که در ایران به‌علت کمبود پرستار، یک پرستار اورژانس ١۵ ساعت در روز کار می‌کند.
بیمار بستری در بخش سی.سی.یو نیازمند ۱۲ ساعت، بیمار آی.سی.یو ۱۸ ساعت، بیمار بستری در آی.سی.یو قلب ۲۴ ساعت و بیمار پیوند کبد نیازمند ۲۸ تا ۳۰ ساعت مراقبت پرستاری در مدت ۲۴ ساعت است. اما هم‌اکنون تعداد پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی کمتر از یک نفر است.
جالب این‌جاست که همین الآن بر اساس آمار خود رژیم کشور با کمبود 100هزار پرستار روبه‌رو است، اما 14هزار پرستار هم بیکارند، و سالانه هشت هزار پرستار از دانشگاههای کشور فارغ‌التحصیل می‌شوند و فقط کمتر از ۵۰ درصد از آنها جذب این شغل می‌شوند، و با وجود کمبود پرستار، سالانه تعدادی از پرستاران برای کار در کشورهای دیگر از کشور مهاجرت می‌کنند.
فشارهای روی پرستاران در اصل دو جنبه دارد، یکی جنبه اقتصادی و معیشتی است. آنها به‌رغم مشکلات متعددی که پرستاران برای انجام یک تجمع اعتراضی دارند، چون به هرحال بیمار زیر دستشان هست و نمی‌توانند به‌سادگی تعطیل کنند و برای تظاهرات بروند، اما در تجمعات متعدد اعتراضی شرکت می‌کنند و تسلیم زورگوییهای رژیم نمی‌شوند. از طرف دیگر یکسری فشارهای سیاسی و اختناق آفرین هست که از ابتدای این حکومت بوده و آن مقاومتهای جانانه پرستاران در برابر دژخیمان رژیم، چه در بیمارستانها که افرادی که در تظاهرات علیه رژیم شرکت می‌کردند را نمی‌گذاشتند به چنگ پاسداران بیفتند، چه در زندانها و مقاومتهای جانانه پرستارانی که با خون خودشان تلاش کردند تا زخمهای جامعه را التیام بخشند.
واقعیت این است که این قشر شریف و زحمتکش و مقاوم میهنمان نیز مانند سایر اقشار ستمدیده، به درستی راه احقاق حقوقشان را در مقاومت در برابر این رژیم ضد‌مردمی یافته‌اند.
لباس سفیدشان، آرام بخش بیماران است، کارشان سنگین و طاقت‌فرساست، اما لبخند و مهربانی را فراموش نمی‌کنند، در بیماری و درد بیمار شریک می‌شوند، اما در واقع خودشان هم دردمندند، پرستاران زحمتکش و صبور! پرستاری یکی از پر زحمت‌ترین و پر خطرترین شغلهاست. اما در این رژیم حقوق پرستار ضایع می‌شود.
ترفندهای مختلف برای بالاکشیدن حقوق پرستاران هر از گاهی از طرف وزارت بهداشت رژیم مطرح می‌شود. یکی از آخرین طرحها، طرح پرداخت دستمزد مبتنی بر عملکرد است که بسیاری از پرستاران به آن اعتراض کرده‌اند.
دراین طرح عناصر غیرپرستار و غیرتخصصی و وابسته به حکومت، عملکرد هر یک از آنها را می‌سنجند، که در واقع بهانه‌ای است تا پرستاران را بیشتر و بیشتر استثمار کنند.
از طرفی کار پرستاری جزو کارها و مشاغل سخت دسته‌بندی می‌شود، اما از سال 86 تا الآن برای سختی کار دستمزدی اضافه نشده است، بلکه با مجبور کردن پرستاران به اضافه کاری توان آنها را گرفته‌اند، در این رابطه طاهره زاهد صفت رئیس شورای عالی نظام پرستاری رژیم گفت: «اضافه کاری اجباری تاب و توان پرستاران را گرفته است».
رژیم مدعی است که بهره‌وری کار می‌خواهد و پرداخت مبتنی بر عملکرد، این هدف را برآورده می‌کند. اما پرستاران به این طرح اعتراض دارند؛ چرا؟
در پاسخ باید گفت که اینها اساساً یک بهانه است تا بیشترین فشار را روی پرستاران بگذارد، چون دستگاه وزارت بهداشت رژیم روی چپاول حقوق پرستاران، کارکنان و بیماران و خانواده‌هایشان سوار است، فشار همه‌جانبه به پرستاران میاورند. از آنها کار بسیار زیادی می‌کشند و استاندارد تختها را رعایت نمی‌کنند. نه تنها کارانه و سختی کار به آنها داده نمی‌شود، بلکه خیلی اوقات حقوقشان هم پرداخت نمی‌شود.
چند روز پیش بود که پرستاران میناب برای 10ماه پرداخت نشدن حقوق و مطالباتشان دست به اعتراض زدند. بر اساس آمار خود رژیم 80 درصد حقوق بگیران ایران زیر خط فقرند، پس در یک نتیجه‌گیری ساده 80 درصد پرستاران زیر خط فقرند که اگر بیشتر نباشد قطعاً کمتر نیست، در همین رابطه بسیاری از پرستاران مرد دو شیفته کار می‌کنند، که این فشار مضاعف جسمی بر روی آنان است، از طرفی عمده پرستاران از خانمها هستند که به‌لحاظ کاری و فشار فیزیکی کار باید مراعات حال آنها بشود ولی چنین چیزی اصلاً وجود ندارد.
در رابطه با ضریب پرستار به تخت بیمارستانی در کشورهای مختلف اعداد و ارقام متفاوتی وجود دارد.
در حال حاضر در ایران به ازای هر تخت بیمار، کمتر از یک و دو دهم پرستار، وجود دارد، اما ببینیم در کشورهای دیگر وضع به چه صورت است، در ترکیه به ازای هر تخت ۲.۸ پرستار، در کشورهای اروپایی 8 پرستار برای هر تخت بیمارستانی و در ژاپن 13 پرستار وجود دارد. در حالی‌که در ایران به‌علت کمبود پرستار، یک پرستار اورژانس ١۵ ساعت در روز کار می‌کند.
بیمار بستری در بخش سی.سی.یو نیازمند ۱۲ ساعت، بیمار آی.سی.یو ۱۸ ساعت، بیمار بستری در آی.سی.یو قلب ۲۴ ساعت و بیمار پیوند کبد نیازمند ۲۸ تا ۳۰ ساعت مراقبت پرستاری در مدت ۲۴ ساعت است. اما هم‌اکنون تعداد پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی کمتر از یک نفر است.
جالب این‌جاست که همین الآن بر اساس آمار خود رژیم کشور با کمبود 100هزار پرستار روبه‌رو است، اما 14هزار پرستار هم بیکارند، و سالانه هشت هزار پرستار از دانشگاههای کشور فارغ‌التحصیل می‌شوند و فقط کمتر از ۵۰ درصد از آنها جذب این شغل می‌شوند، و با وجود کمبود پرستار، سالانه تعدادی از پرستاران برای کار در کشورهای دیگر از کشور مهاجرت می‌کنند.
فشارهای روی پرستاران در اصل دو جنبه دارد، یکی جنبه اقتصادی و معیشتی است. آنها به‌رغم مشکلات متعددی که پرستاران برای انجام یک تجمع اعتراضی دارند، چون به هرحال بیمار زیر دستشان هست و نمی‌توانند به‌سادگی تعطیل کنند و برای تظاهرات بروند، اما در تجمعات متعدد اعتراضی شرکت می‌کنند و تسلیم زورگوییهای رژیم نمی‌شوند. از طرف دیگر یکسری فشارهای سیاسی و اختناق آفرین هست که از ابتدای این حکومت بوده و آن مقاومتهای جانانه پرستاران در برابر دژخیمان رژیم، چه در بیمارستانها که افرادی که در تظاهرات علیه رژیم شرکت می‌کردند را نمی‌گذاشتند به چنگ پاسداران بیفتند، چه در زندانها و مقاومتهای جانانه پرستارانی که با خون خودشان تلاش کردند تا زخمهای جامعه را التیام بخشند.
واقعیت این است که این قشر شریف و زحمتکش و مقاوم میهنمان نیز مانند سایر اقشار ستمدیده، به درستی راه احقاق حقوقشان را در مقاومت در برابر این رژیم ضد‌مردمی یافته‌اند.
