سران، مهره‌ها و رسانه‌های رژیم همه می‌دانند که توفان قیام در راه است، و در این زمینه نیز به یکدیگر هشدار می‌دهند.
اما غیر از حرفها و باید و نبایدهای کلی و شعاری، هیچ کس نمی‌داند که برای مقابله با قیام چاره چیست و چه باید کرد.
بطور واقعی هم رژیم هیچ راه‌حلی برای جلوگیری از آن جز سرکوب ندارد. در رابطه با سرکوب نیز بسیاری از رسانه‌ها و مهره‌های رژیم اذعان می‌کنند که حربه سرکوب حربه زنگ‌زده‌ای است، که نه تنها جواب ندارد بلکه به‌مثابه ریختن بنزین روی آتش است..
سایت عصر ایران سران و سردمداران حکومت آخوندی را نصیحت می‌کند که مشکلات مردم را ”درست“ ببینند و درست ”درک کنند“ و برای ”رهایی جامعه از آن برنامه‌ریزی کنند“
این کلی‌بافی و مقدمه چینی برای این است که هشدار بدهد که توفان قیام در راه است و مواظب باشید: ”روزها، ماه‌ها و سال‌های آتی باید منتظر اعتراضات مردمی بود“. (عصر ایران 2بهمن 96)
واضح است با توجه به نفرت عمیق مردم از این حکومت پابه‌گور و با توجه به تجربه قیام ایران، آنطور که نویسنده این سایت پیش‌بینی می‌کند وضعیت به گونه‌یی نیست که نظام می‌بایست سال‌های آتی منتظر اعتراضات مردم، (قیام) باشد بلکه هم‌اکنون نیز در دسترس است.
در این رابطه است که صادق زیباکلام از حامیان دولت روحانی، در حال حاضر وضعیت را برای حاکمیت آخوندی ”بسیار خطرناک می‌داند و آرزو می‌کند که عناصر باند خامنه‌ای ”متوجه این مهم بشوند که شاخه‌ای که امروز می‌برند خود بر روی آن نشسته‌اند.»
حرف او این است که باند خامنه‌ای نباید به فکر سرکوب باشد زیرا چنین شرایطی راه به سرنگونی می‌برد و آنها نیز که بر شاخ آن نشسته‌اند سقوط می‌کنند.
روزنامه مردم‌سالاری وابسته به این باند نیز می‌نویسد: ”باور کنیم که حرف نزدن با مردم، از آستانه تحمل آنان می‌کاهد و آرام آرام، سرمایه اجتماعی کشور را در سراشیبی نزول قرار می‌دهد... از یاد نبریم بروز اعتراض، نمادی از پایان یا ضعف گفت‌وگوست و هرگاه نتوان مسأله‌ای را با مذاکره و گفتگو حل کرد، آن را باید شکست سیاست و ناکارآمدی راهکارهای ارتباط‌گیری، پیشبرد گفتگو و درک متقابل تلقی کرد، این سیاستی است که باید با ترفندهای مختلف تداوم یابد و چاره کار را نباید در قوه قهریه جست‌وجو کرد“. (مردم‌سالاری 3بهمن 96)
واضح است که ترفندها و بازیهایی نظیر ”اصولگرایی“، ”اصلاح طلبی“ و... که احتمالاً مد نظر نویسنده مقاله شرق هم می‌باشد، برای مردم لو رفته و آنها پشیزی برای آن قایل نیستند.
اگر این ترفندها می‌توانست کارآیی داشته باشد، تاکنون کارآیی‌اش را اثبات می‌کرد و کار به جایی نمی‌رسید که مردم قیام کنند و خواهان سرنگونی آن شوند.
در رابطه با لو رفتن این ترفندها و ارزش قایل نشدن مردم برای آن است که مردم قیام‌کننده شعار دادند ”اصلاح طلب، اصول‌گرا، تمام شد ماجرا“ !
سایت اعتدال وابسته به همین باند نیز چاره را این می‌داند که دولت آخوند حسن روحانی تقویت شود، و نویسنده آن به یاد جمله امام دجالش می‌افتد که ”تضعیف دولت، تضعیف اسلام است“ (سایت اعتدال 2بهمن 96)
جعفرزاده عضو مجلس ارتجاع نیز چاره را در این می‌بیند که چون همه باندها سوار بریک قایق شده‌اند ”نباید این قایق را سوراخ کرد“
واضح است که این مهره به‌اصطلاح اعتدالی و یا به‌اصطلاح اصلاح طلب، غافل از این است که در جریان قیام ایران، این قایق سوراخ شده است، و اسباب کار ترمیم آن هم در درون نظام ولایت فقیه نیز وجود ندارد.
با این همه ملاحظه می‌شود در عین حال که وحشت از قیام در سراسر جملاتی که ذکر شد موج می‌زند، اما هیچ‌یک از نویسندگان و گویندگان آن، به‌طور مشخص رهنمود عملی به جز کلی گویی ندارند که به‌حال رژیم هیچ فایده‌ای ندارد.
البته آنها می‌دانند که هیچ راه عملی برای جلوگیری از قیام و خروش مردم در این حاکمیت منفور وجود ندارد و اگر چنین راه‌حلی وجود داشت تاکنون عملی می‌شد.
آنها به خوبی می‌دانند که سرنگونی حکومت فاسد ولایت فقیه امری محتوم و ”قهر“ و ”ترفندهای دیگر“ هم حربه‌های زنگ‌زده‌ای است، که نمی‌تواند آنرا از سرنوشت محتومش نجات دهد.
اما غیر از حرفها و باید و نبایدهای کلی و شعاری، هیچ کس نمی‌داند که برای مقابله با قیام چاره چیست و چه باید کرد.
بطور واقعی هم رژیم هیچ راه‌حلی برای جلوگیری از آن جز سرکوب ندارد. در رابطه با سرکوب نیز بسیاری از رسانه‌ها و مهره‌های رژیم اذعان می‌کنند که حربه سرکوب حربه زنگ‌زده‌ای است، که نه تنها جواب ندارد بلکه به‌مثابه ریختن بنزین روی آتش است..
سایت عصر ایران سران و سردمداران حکومت آخوندی را نصیحت می‌کند که مشکلات مردم را ”درست“ ببینند و درست ”درک کنند“ و برای ”رهایی جامعه از آن برنامه‌ریزی کنند“
این کلی‌بافی و مقدمه چینی برای این است که هشدار بدهد که توفان قیام در راه است و مواظب باشید: ”روزها، ماه‌ها و سال‌های آتی باید منتظر اعتراضات مردمی بود“. (عصر ایران 2بهمن 96)
واضح است با توجه به نفرت عمیق مردم از این حکومت پابه‌گور و با توجه به تجربه قیام ایران، آنطور که نویسنده این سایت پیش‌بینی می‌کند وضعیت به گونه‌یی نیست که نظام می‌بایست سال‌های آتی منتظر اعتراضات مردم، (قیام) باشد بلکه هم‌اکنون نیز در دسترس است.
در این رابطه است که صادق زیباکلام از حامیان دولت روحانی، در حال حاضر وضعیت را برای حاکمیت آخوندی ”بسیار خطرناک می‌داند و آرزو می‌کند که عناصر باند خامنه‌ای ”متوجه این مهم بشوند که شاخه‌ای که امروز می‌برند خود بر روی آن نشسته‌اند.»
حرف او این است که باند خامنه‌ای نباید به فکر سرکوب باشد زیرا چنین شرایطی راه به سرنگونی می‌برد و آنها نیز که بر شاخ آن نشسته‌اند سقوط می‌کنند.
روزنامه مردم‌سالاری وابسته به این باند نیز می‌نویسد: ”باور کنیم که حرف نزدن با مردم، از آستانه تحمل آنان می‌کاهد و آرام آرام، سرمایه اجتماعی کشور را در سراشیبی نزول قرار می‌دهد... از یاد نبریم بروز اعتراض، نمادی از پایان یا ضعف گفت‌وگوست و هرگاه نتوان مسأله‌ای را با مذاکره و گفتگو حل کرد، آن را باید شکست سیاست و ناکارآمدی راهکارهای ارتباط‌گیری، پیشبرد گفتگو و درک متقابل تلقی کرد، این سیاستی است که باید با ترفندهای مختلف تداوم یابد و چاره کار را نباید در قوه قهریه جست‌وجو کرد“. (مردم‌سالاری 3بهمن 96)
واضح است که ترفندها و بازیهایی نظیر ”اصولگرایی“، ”اصلاح طلبی“ و... که احتمالاً مد نظر نویسنده مقاله شرق هم می‌باشد، برای مردم لو رفته و آنها پشیزی برای آن قایل نیستند.
اگر این ترفندها می‌توانست کارآیی داشته باشد، تاکنون کارآیی‌اش را اثبات می‌کرد و کار به جایی نمی‌رسید که مردم قیام کنند و خواهان سرنگونی آن شوند.
در رابطه با لو رفتن این ترفندها و ارزش قایل نشدن مردم برای آن است که مردم قیام‌کننده شعار دادند ”اصلاح طلب، اصول‌گرا، تمام شد ماجرا“ !
سایت اعتدال وابسته به همین باند نیز چاره را این می‌داند که دولت آخوند حسن روحانی تقویت شود، و نویسنده آن به یاد جمله امام دجالش می‌افتد که ”تضعیف دولت، تضعیف اسلام است“ (سایت اعتدال 2بهمن 96)
جعفرزاده عضو مجلس ارتجاع نیز چاره را در این می‌بیند که چون همه باندها سوار بریک قایق شده‌اند ”نباید این قایق را سوراخ کرد“
واضح است که این مهره به‌اصطلاح اعتدالی و یا به‌اصطلاح اصلاح طلب، غافل از این است که در جریان قیام ایران، این قایق سوراخ شده است، و اسباب کار ترمیم آن هم در درون نظام ولایت فقیه نیز وجود ندارد.
با این همه ملاحظه می‌شود در عین حال که وحشت از قیام در سراسر جملاتی که ذکر شد موج می‌زند، اما هیچ‌یک از نویسندگان و گویندگان آن، به‌طور مشخص رهنمود عملی به جز کلی گویی ندارند که به‌حال رژیم هیچ فایده‌ای ندارد.
البته آنها می‌دانند که هیچ راه عملی برای جلوگیری از قیام و خروش مردم در این حاکمیت منفور وجود ندارد و اگر چنین راه‌حلی وجود داشت تاکنون عملی می‌شد.
آنها به خوبی می‌دانند که سرنگونی حکومت فاسد ولایت فقیه امری محتوم و ”قهر“ و ”ترفندهای دیگر“ هم حربه‌های زنگ‌زده‌ای است، که نمی‌تواند آنرا از سرنوشت محتومش نجات دهد.
