از روزهای پایانی شهریور ۱۴۰۱ قیامی سترگ در سرزمین ما شکل گرفت. قیامی که یک فرهنگ جدید را با خود به ارمغان آورد. قیامی که صدها یادگار و نوشته و تصویر و ویدئو از شهیدان آن بر جای مانده که نشان می‌دهد آن شهیدان فداکار آرزویی جز آزادی و بهروزی و سعادت مردم ایران نداشته‌اند؛ از جمله‌ٔ آنها «محمدمهدی کرمی» شهید سربه‌دار قیام ایران است. او در حالی که می‌دانست چند روز دیگر حکم اعدامش اجرا می‌شود در پیامی به‌عنوان آخرین دست‌نوشته‌اش برای یکی از زندانیان قیام نوشت: «امیدوارم سال جدید را در کنار خانواده در حکومت جدید سپری کنید».
این عزم و اراده اکنون خون جاری در رگهای خیابان است. دختران و زنان قهرمان ایران که برق حضورشان در قیام سراسری مردم ایران، چشم ناظران خارجی را خیره کرده است، پیشگامان خلق شده و از آنها به‌عنوان اسطوره‌های آزادیخواهی نام برده می‌شود.
مناسبت ملی «چهارشنبه سوری»
چهارشنبه‌سوری از مناسبت‌های ملی سالیان و قرون بسیار دور است با این حال بعد از گسترش اسلام در ایران نیز، این سنت ملی هم‌چنان در بین مردم ما حفظ شده است اما رژیم ارتجاعی و ضدایرانی آخوندی، همه‌ساله با برگزاری این جشن ملی مخالفت ورزیده و به آزار و سرکوب مردم و به‌خصوص جوانان به‌خاطر برگزاری آن می‌پردازد.
متقابلا مردم و مقاومت ایران و به‌ویژه جوانان آزاده ایرانی، با برگزاری مراسم چهارشنبه‌سوری، به مقابله با رژیم آخوندی برمی‌خیزند چرا که این مناسبت ملی با «آتش» و «شعله» و «سرخی» تنیده شده است و با ظلم و استبداد سازگاری ندارد. هم‌چنین نزدیکی این مناسبت با نوروز و بهار طبیعت هم خودش عامل انگیزه دادن و امیدآفرینی برای پشت سر گذاشتن زمستان سختی‌ها و ظلمت‌هاست. به همین دلیل در چهارشنبه‌سوری روحیه صفا و صمیمیت و شادی در بین مردم اوج می‌گیرد و این شب در همه روستاها و شهرهای ایران، روشن و فروزان است.
تلاقی دو مناسبت...
در ششمین ماه قیام و در شرایطی هستیم که فاجعه جنایتکارانه‌ٔ مسمومیت دانش‌آموزان نیز نتوانسته تمرکز مردم ایران را از سرنگونی تمامیت این نظام جنایتکار منحرف کند و حتی تجمعات اعتراضی علیه این فاجعه نیز به نوبه خود تبدیل به اعتراض و فریاد و شعارهای «مرگ بر دیکتاتور» در شهرهای مختلف شده است.
چهارشنبه‌سوری، روز مردم ایران و روز همبستگی ملی علیه این رژیم اشغالگر ضدبشری است و می‌توان و باید آن را به «قیام ملی» ایران که حاصل خون صدها شهید است پیوند داد. این‌چنین مفاهیم «ملت» و «ملی» و «مناسبت ملی» و «قیام ملی» جای خود را پیدا کرده و این‌چنین ملت ایران یکپارچگی و وحدت خود برای سرنگونی رژیم را عیان می‌سازد.
بهمن‌ماه آتشین گذشته در سالگرد سقوط دیکتاتوری سلطنتی در سال۵۷ به بهترین شکل به مسئولیت خود قیام کرد و با «۷۵۰ پراتیک انقلابی و ۳۲۰ عملیات ضداختناق و شب شکن، با بیش از ۱۰۰۰ شعله و مشعل» راه قیام را در مقابل راهبند‌های «خشونت‌پرهیز» باز و مشتعل نگاه داشت و هیمنه زمستان را شکست، اینک همه چشمها به ماه اسفند و سرخترین شب آن یعنی چهارشنبه‌سوری دوخته شده است.
اگر دشمن زبون در هراس از چهارشنبه‌سوری همه نیروهای خود را بسیج کرده است تا «هرگز اجازه ندهد که هیچ معبر و میدانی، محلی برای برگزاری چهارشنبه آخر سال باشد» (پاسدار رادان، ۱۶اسفند) اما کانون‌های شورشی و جوانان انقلابی عزم جزم کرده‌اند همه معابر و میدان شهرها را به محلی برای برگزاری شعله‌ورترین مناسبت سال کنند. این‌گونه سال جدید مطابق آرزوی شهیدان از جمله شهید «محمدمهدی کرمی» سالی با «حکومت جدید» و حاکمیتی مردمی خواهد بود. «در چهارشنبه‌سوری امسال به یاد شهیدان آتش‌ها به‌پا کنیم و به استقبال نوروز و سال نو برای سرنگونی خامنه‌ای ضحاک عمامه‌دار بشتابیم»
